1217-1218

[26-27 Mar 2013]

(...)
Myślę (ba! mam dowody), że dzieci skracają człowiekowi życie.
Niekoniecznie, zawsze w sposób zamierzony, związany z rozmiarem spadku i dziedziczonych aktywów.
Nie zawsze zatem arszenik w serniczku, podpiłowane krzesełko, suszarka wrzucona do wanny.
Zamierzone, czy niezamierzone, spektakularny efekt ten sam.
Nić życia nadgryziona zębami metrowej Mojry.
Weźmy Dynię.
Pojechałyśmy do lekarza spacerówką, wyjechałyśmy karetką.
Dynia podejrzanie świszczała i trawiła ją gorączka.
Kurs do szpitala trwał godzinę.
Paracetamol i salbutamol wciśnięte w Dynię w wiejskim ośrodku zdrowia zadziałały.
U bram szpitala Dynia tedy ozdrowiała, weszła do izby przyjęć na własnych nogach, otwierając drzwi z półobrotu jak Chuck Norris, a kolumna pediatrów zastała ją w zdrowiu, skaczącą po szpitalnym łóżku.
(Mama! Majn U-U A-A! czytaj: pochodzę od małpy)
Obraz niezgodny z dołączonym do kurdupla opisem przypadku.
Zatrzymano nas na obserwację.
Ponieważ Dynia zaczęła nanosić poprawki w kartach przymocowanych do innych pacjentów oraz odłączać aparaturę podtrzymującą życie, po kwadransie uprzejmie wyproszono nas do kącika zabaw dla dzieci.
Tam Dynia ogołociła bufet.
Trzy razy obracałam do zakładu zbiorowego żywienia.
W sztormie i pod szkwał.
Dwadzieścia centymetrów bagietki z nadzieniem, banan, babeczka z jagodami, owocowy batonik, jogurt i pół litra soku.
Wytarzała się Dynia w gronkowcach złocistych, w sraczkotwórczych klostridiach, w karbapenoopornych enterobakcylach, wypisała kilka recept, sfiksowała na koszu na śmieci z metalową klapą, odwiedziła ubikację kilka tysięcy razy.
Po pięciu godzinach uznano, że nic jej nie zagraża.
Zagrożony jest natomiast porządek publiczny.
No, bo tu sceny jak z serialu E.R., za firankami resuscytacje, tachykardie, ciągłe linie, a tu Dynia igra kablem od monitora, albo wolontaryjnie asystuje przy zakładaniu szwów.
Żeby nie było, że tak wracamy z pustymi rękami, pediatrzy przypisali jej specyfiki na egzemę.
W podzięce, że już wychodzimy dostałyśmy misia.
Miś ma w zadku etykietę: dar miejscowych wolnomularzy.
(Może i rządzą oni światem w konspiracji i podstępnie, ale poczucie estetyki...)
Jesteśmy w domu.
Czekamy.
Dynia od rana się drze: NOOOOOOOT POOOOOOOORLY! MAJN NOT POOOOOOORLY!
Oraz dla zasady rzyga każdym podanym specyfikiem.
(MAJN NOT LIKE! I co mi zrobisz? ... gdy już zetrzesz z siebie i podłogi pawia?)
Jestem krótsza o dziesięć lat życia.

(...)
Ach, gdybyż to był jedyny kryzys.
Dwie noce temu umarło ogrzewanie.
Ach, nie zrozumcie źle, póki żyło, ogrzewanie było osobliwym rodzajem  placebo.
Ogrzewać nie ogrzewało, ale podnosiło na duchu.
Zatem, oh my, oh my, gdy termostat przestał łyskać zielonym okiem, powiało, choć to niemożliwe, większym chłodem i duch jakby podupadł.
Wczoraj o świcie zadzwoniłam do agencji wynajmu.
Ponieważ o świcie agencja nie działa, zostawiłam wiadomość z soczystym opisem sytuacji uprzejmie prosząc o najrychlejszy z możliwych kontakt.
Zimno. Wilgoć. Chore dziecko. Kamień by się wzruszył.
Minęły trzy godziny.
Nic.
Po trzech godzinach - telefon, skądinąd wiadomo, że w agencji mają burdel, idąc tym tropem, dzwoni do mnie dama o adekwatnie poszlakowanej reputacji.
(Bystry czytelnik niech sobie zastąpi dosadnym synonimem.)
DOAPR drze mordę w słuchawkę, iż nieopisanym skandalem jest, że nie można się z nami skontaktować, bo nie zadaliśmy sobie trudu, aby wprowadzając się podać numer telefonu stacjonarnego...
Paradne (!)
- Damo (OAPR) – zapytałam – czy insynuujesz, że nie masz numeru telefonu, pod który właśnie dzwonisz?
...
Tak to bywa, gdy za kłamstwa zabierają się idioci.


(...)
Uaktualnienie.
Ogrzewania nadal nie ma.
Specjalista, który wczoraj obejrzał bojler pod naszą nieobecność, zdiagnozował, że zepsuła się niezwykle rzadka śrubka, której sprowadzenie z Wysp Zielonego Przylądka może potrwać od trzech miesięcy do roku.
Wychodząc z domu, specjalista ów włączył ogrzewanie w wersji elektrycznej, dzięki czemu kilka godzin później wracając ze szpitala, zastaliśmy w domu skondensowaną parę wodną spływającą po oknach i ścianach.
DOAPR nie odbiera telefonów.
Kiedyś to na pewno będzie zabawne.

©kaczka