1205-1206

[14-15 Mar 2013]

(...)
Dedykowane jej-waterloo, z którą nie tak dawno licytowałyśmy się, o to który z naszych organów wewnętrznych ma większy wow factor.


Byłam u dentysty.
Fakt niedoniosły.
W normalnych okolicznościach nie byłoby się nawet czym chwalić.
Tymczasem okoliczności... wiadomo.
Mając do wyboru państwową służbę zdrowia obsadzoną załogą z Transylwanii, a prywatną  reprezentowaną przez autochtonów, wybrałam prywatną.
Nie iżbym była przeciw Transylwańczykom.
Jednakoż z kontaktów z przedstawicielami tej nacji odniosłam wrażenie, że skonstruowani są oni z mocno hartowanej stali i na moje nieuchronne: ałć, ałć... mogliby odpowiedzieć ekstrahując ząb bez znieczulenia młotkiem i żyłką wędkarską: NA MIŁOŚĆ BOSKĄ! WEŹ SIĘ W GARŚĆ, MIĘCZAKU!
A ja wiem, że bym się nie wzięła, bo na fotelu dentystycznym zamieniam się w amebę bez motywacji do pracy nad charakterem.
Nadto moja jama ustna jest stałą ekspozycją osiągnięć stomatologii w minimum pięciu krajach europejskich oraz Chinach i Teheranie i nie ukrywam, pożądam stabilizacji.
- Wow! Wołaj tu prędko wszystkich! – z okolic mych migdałów krzyknęła do pielęgniarki podekscytowana tubylcza dentystka.
Poczułam się nieswojo.
Wszyscy się zbiegli.
Dentyści.
Recepcjonistki.
Sprzątaczka.
Zajrzeli mi w zęby i chórem powtórzyli: WOW!
Jakby na moim podniebieniu odkryli zaginiony fresk Michała Anioła.
- Jakie piękne wypełnienia!
- I ma wszystkie zęby!
- W tym wieku! 
... no dzięki (!)...
- Ale te wypełnienia!
- Koronkowa robota!
- Wypełnienia!
- Mistrzowskie!
- I zęby w komplecie.
- Wypełnienia!
- Niesamowite!
Yyyyyyy?
Przypadkowe wypełnienia z pięciu krajów europejskich, Chin i Teheranu?
(W tym jedno – bryła amalgamatu wepchnięta w krater po katastrofie tunguskiej - na licencji szkolnej dentystki, która wzrokiem łamała podkowy i charaktery.)
I dlatego trochę teraz boję się tam wrócić i wypełnić górną siódemkę.
I nie motywuje mnie wspomnienie, że zęby dentystki wyglądały jak klawiatura fortepianu Szopena.
(Gdy już sięgnął bruku.)
- Rozumiem, że będzie bolało skoro blisko miazgi? – zapytałam wychodząc.
- Ależ skąd! – zapewniła mnie dentystka. – Jesteśmy pionierami w sztuce znieczulania pacjentów. Boleć będzie później.
Pionierami?!
Chyba pora zacząć się modlić.

(...)
Oprócz czterdziestu nowych prac plastycznych wyjęłam wczoraj z Dyniej torby obcy szalik.
Do szalika przytwierdzona była etykieta ‘Harry Andrew Rupert Oktawiusz Irydion McCarthy’.
Haftem maszynowym.
Przy odrobinie dobrej woli etykieta mogła zastąpić szalik.
Albo sari.
Albo bandaż.
Albo wstążkę transylwańskiej gimnastyczki.
- Aaaaaaaa... czy myśmy aby nie mieli podpisać dziecku odzieży, Norweski?
- Niby po co?
- Żeby personel wiedział do której torby?
[Po zastanowieniu]
Nie.
Ten system nie działa.

(...)
Matka Noecjusza zadzwoniła, żeby podzielić się radosną nowiną.
Potomek złamał jej żebro.
Nienarodzony potomek.
Damski bokser z wód płodowych.

(...)
Ochronka zaklina się, że Dynia sama z siebie dorysowała trzeciorzędowe cechy płciowe.

©kaczka