1182-1183

[22-23 Oct 2012]

(...)

Zabrałam Dynię do lekarza.

(Kaszel, gorączka, glut, jesień, październik-śmierdzielnik, przeznaczenie, nieodmienna kolej rzeczy.)

Wróciłam z receptą na amputację migdałów.

Moich.

... i z antybiotykiem jako hors d'oeuvre.

Nie mówię, nie przełykam, nie oddycham.

(...)

Zbiegiem okoliczności przeczytałam ‘French Kids Eat Everything’ Karen le Billon i ‘The Battle Hymn of the Tiger Mother’ Amy Chua.

Jedną po drugiej.

(Spoiler: Kanadyjka Karen opisała swoje gwałtowne nawrócenie na slow food i przepis na czekoladowy mus. Amy, Amerykanka z drugiego pokolenia chińskich emigrantów, że prościej wytresować dziecko niż samojeda oraz ile kosztują skrzypce.)

Obie książki – północnoamerykański punkt widzenia na francuskie i chińskie metody wychowawcze.

Jasne, że choćby dlatego od pierwszej strony czytałam z przyjemnie europejskim poczuciem wyższości .

(Chlubię się tym, że prawdopodobnie umiem ugotować zupę. Prawdopodobnie nie cisnęłabym w dziecko laurką, ganiąc niski poziom artystyczny wyrobu. Prawdopodobnie.)

Można pomyśleć, że dziesięć funtów (oba woluminy w miękkiej okładce) zainwestowane w ‘a jednak, gdybym się przyłożyła mogłabym być gorszą matką’.

A potem olśnienie, że każda z nich w imię dobra dziecka, chciała fuzji tego, co najlepsze, z jednego lub dwóch światów.

A się nie da bez proklamowania własnego.

Nie da się przeciwko większości. Bez ofiar się nie da.

Że można  wygrywać czasem małe bitwy, ale nie ma to wpływu na wojenną kampanię.

O czym lada chwila się przekonam, gdy Dynia przyniesie mi ze szkoły ankietę: jaką polewę, życzysz sobie na swoim odgrzewanym kartoflu z kateringu?

Baked beans? Cheese? Tuna?

Test zamknięty, jednokrotnego wyboru.

Albo gdy zaczną polewać Dyni po przymiotach ducha.

Konformizm? Oportunizm? Dwulicowość?  

Test zamknięty, jednokrotnego wyboru.

Post scriptum

Warto przeczytać, choć Chua w najnowszym wydaniu zapiera się, że jej książka to ‘self-parody’.

©kaczka