1164-1166

[4-6 Oct 2012]

(...)
Z podróży do Turcji Hauptcioteczka przywiozła dziecinie nieprzeliczone komplety odzieży, które samym opakowaniem łamią przynajmniej pięć międzynarodowych konwencji o znakach towarowych i ochronie praw autorskich.
Nam wszystkim przywiozła także coś, co jeden, dwa pasaże więcej, jedna mniej lub bardziej ambitna mutacja i już będzie ulepszoną wersją SARS-a.
A tak prosiłam...
Hauptcioteczka rzęzi.
Rzęzi do tego stopnia, że obawy o nasze zdrowie wyrazili podklejeni filcem sąsiedzi zza ściany.
(A przenigdy im się nie zdarzało wtrącać, nawet gdy obdzieraliśmy Dynię ze skóry.)
Lada dzień będziemy rzęzić i my, Dyni już leje się z nosa, Norweski chrypi, ja mam febrę. Hauptcioteczka utrzymuje, że nie zaraża.
I taka to ulga, taka pomoc, taka wyręka, że sztukuję godziny robocze, że ocieram smarki, że prowadzam po lekarzach, że wmuszam regularne spożywanie antybiotyków, że choć zaciskają mi się szczęki, uprzejmie ignoruję pytania: kiedy następne dziecko i czemu nowy toster nie z Lidla.
Hauptcioteczka jutro odleci, a my będziemy podnosić się z tej zarazy przez kwartał.
Na dokładkę wczoraj przepędziłam kilkanaście godzin w samochodzie w towarzystwie osoby, która już niby wyszła z zapalenia opon mózgowych, ale nie do końca minął jej krup (!).
Odwiedziłam trzy szpitale. W każdym ostrzeżenie przed wirusem sraczki (!).
Ale i tak najzabawniejsze, że gdy wstałam przed świtem to na swoim wyjściowym ubraniu, tym, co to je sobie odprasowałam na kant przed zaśnięciem, znalazłam rozwieszone wszystkie mokre, niewyżęte ściereczki do naczyń.
A tak prosiłam...
Nic, powiadam, nic tak nie cieszy, jak improwizowanie outfitów w kompletnych ciemnościach o czwartej czterdzieści pięć.
Ach, Hauptcioteczka przywiozła również dziecinie komplet odzieży z dyskontów.
I to już nawet nie chodzi o to, że różowe, że raz mogłaby mniej, ale za to ładne, bardziej chodzi o to, że niemoralnym jest, by dwulatka miała trzydzieści bluz z polaru.
Nie mam wpływu, jasne, rozdam, oddam potrzebującym.
Ale może potrzebujący też chcieliby jak raz coś ładnego?
Ciska mną frustracja, że tyle odpuszczam, przemilczam, zamiatam pod dywan, a odbierane jest to jako słabość, nie chęć elementarnego kompromisu.
W akcie zemsty za toster niezLidla, kupiłam absurdalnie drogie zasłony.
Przypuszczam, że ich wartość rynkowa przekracza wartość wszystkich naszych mebli razem wziętych.
Ale jej pokazałam, tej Hauptcioteczce (!).

(...)
Jazda nocą po krętych drogach hrabstwa to jednak nic.
Nic, w porównaniu, ze słonecznym, jesiennym dniem, gdy lordowie i lordozy wyprowadzają swoje kucyki ze stajni, by je wywietrzyć z naftaliny.
Cholerni miłośnicy hippiki anglezujący po asfalcie.

(...)
Czynię postępy.
Dziś prawie wyprzedziłam staruszka na elektrycznym wózku inwalidzkim.


©kaczka