1167-1168

[7-8 Oct 2012]

(...)

Przyszło znienacka.

Czy to za sprawą galopującej mitozy szarych zwojów, czy może dlatego, że lubi, gdy ciskają mną nerwowe tiki?

Otóż nagle Dynia pragnie w-i-e-d-z-i-e-ć.

Dotrzeć do jądra problemu.

Rozłupać atom.

W dłoniach na proch rozetrzeć bozony.

W tym celu, pewnego dnia, w bardzo nieodleglej przeszłości, na moje standardowe ‘czas wstawać’, miast zwyczajowo wykrzywić się z poranną dezaprobatą, z rozespanym cierpieniem i urazą, butnie odpaliła z wnętrzności śpiwora: 'why?'

Od tej pory nadużywa.

Tedy od ‘proszę załóż czapkę’ skaczemy z intelektualną zadyszką przez umysłowe płotki do konstrukcji układów barycznych i zagadnień związanych z ociepleniem klimatu.

Od ‘bądź uprzejma zjeść bułkę’ do biochemii rozkładu węglowodanów  i mechanizmu wchłaniania witamin w jelitach.

Od ‘pozbieraj zabawki’ do teorii chaosu i trajektorii układu Lorenza.

(Daję się wkręcać, prawda?)

Od ‘szybciej, bo się spóźnimy’ do ‘BO TAK!!!’ albo ‘a umyłaś zęby?’ albo ‘a sprawdźże sobie w wikipedii!’

Nie iżby to Dynię choć trochę hamowało w jej niezaspokojonym pragnieniu dogłębnego poznania.

- Dyniu, wyciągnij wnioski, Sokrates też tak drążył i źle skończył.

- Why?

(...)

Hauptcioteczka wytresowała Dynię metodą na rodzynki w czekoladzie.

Taś taś rodzyneczkę, jeśli się ubierzesz, rozbierzesz, posprzątasz, staniesz na dwóch łapach, zaaportujesz piłeczkę, dasz głos...

Dynia błyskawicznie pojęła zalety metody.

I natychmiast, bez cienia skrupułów na licu, opracowała taktykę, jak to przy minimalnym wysiłku zintensyfikować podaż rodzynek.

Cioteczka odjechała.

Cóż powiedzieć?

Mam obecnie w domu bardzo rozczarowane dziecko.

Że się nie przekłada z tymi rodzynkami na wszystkie płaszczyzny życia społecznego.

Szczególnie na relacje z matką-kaczką.

- Następnym razem – tłumaczę wyjcowi na głodzie rodzynek – wyceniaj się w dewizach lub w złocie.

- Why? – wyje wyjec przez smarki.

... kiedyś wyjcu zrozumiesz...

©kaczka