1177

[17 Oct 2012]

(...)
Wystarczy na chwilę wejść do kuchni.
W ułamku sekundy, za plecami, upiorny dźwięk [1] pchanego po posadzce krzesła, któremu coś odgryzło filcowe stopy.
Krzesło idzie do kuchennego stołu, zatrzymuje się, Dynia -  rach ciach - już stoi  na krześle.
(Pojemniki na przyprawy kurczą sią, próbują zniknąć, zlać się z tłem, a w ostatecznym akcie desperacji skaczą na oślep z meblowego klifu. Byle dalej od Dyni!)
- Tadam! – triumfuje Dynia, a mową ciała dodaje:
Przyszłam gotować!
... a ja po długopis...

[1] patrz Will Smith, scena ze stolikiem, Men in Black

(...)
Bawarskie cioteczki przegrupowały siły i w zmasowanym ataku pragną wiedzieć, co Dynia chciałaby rozpakować pod choinką.
Po dwóch tygodniach negocjacji, jestem już prawie pewna, że nie istnieje odpowiedź doskonale satysfakcjonująca.
Dynia przepytana na okoliczność zasadniczo waha się między bochenkiem chleba tostowego a opakowaniem sera Gouda.
Cioteczki marszczą zbiorową brew, unoszą ją w rozczarowaniu nad pieczywem i nabiałem.
- Może lalkę?
Brew.
Przecież ma trzy!
- Wózek dla lalki?
Brew.
Ma jeden!
(Że mogłaby mieć ładniejszy, dla trojaczków, z wodotryskiem, nie wchodzi w rachubę.)
- Książkę?
Brew unosi się nad stratosferą.
Ma tysiące!
Zły pomysł.
- Dolary? Funty? Jeny?
Brew opuściła galaktykę i dryfuje w kierunku Obłoku Magellana.
Bardzo zły pomysł. Zdefraudujemy. Kupimy sobie toster.
- Bluzę z polaru? (!)
Przecież ma!
Naprawdę?
Nie zauważyłam (!).


©kaczka