1173-1175

[13-15 Oct 2012]

(...)
W Oranie bez zmian.
Rzekłbyś, nieomal fantasmagorycznie (!)
(Głównie gorycznie. O smaku syropu wykrztuśnego.)
Skutkiem zobowiązań towarzyskich zmuszeni byliśmy powstać z bardzo nieżywych, wbrew przykazaniom porzucić dziecko w dzień świąteczny w ochronce i wyruszyć w epicką podróż ku stolicy.
By między atakami kaszlu zaznać kulturalnych rozrywek.

(Nieco tanecznych podrygów oraz currywurst z frytkami i nostalgią u Hermana.)
Na szczęście dziecina nie zna się na kalendarzu i w odróżnieniu od mojego sumienia nie skojarzyła i nie sfiksowała, że to dzień, gdy rodzina w komplecie winna zasiąść nad talerzem rosołu.
O  ósmej rano dziecko wparowało zatem do ochronki i plecami powiedziało: 'Tschuss, mama!'
Dwanaście godzin później zwrócone (ostatnio źle mi się zwracanie kojarzy) w postaci tobołka w pidżamie otworzyło oko, powiedziało: 'Hallo mama!' [1] i zamknęło oko.
Ochronkowa i ochronkowy stali w progu i z autentycznym wzruszeniem (trzy funty dwadzieścia pięć za godzinę) machali  na pożegnanie wołając: to skarb nie dziecko, przez cały dzień ni łzy nie uroniło!
Przez chwilę, przez sekundy ułamek -  widziałam ten błysk wahania w oczach Norweskiego - gdyż  i owszem mogło się wydawać, że odebraliśmy nie nasze.
Na szczęście pięćset metrów za ochronką, poza akustycznym jej zasięgiem, tobołek w piżamie ocknął się w foteliku samochodowym, przetarł ócz lazur  i głosem z trzewi zażądał mleka według następującej specyfikacji:
gorące, bez miodu,  w kubku w pajacyki, ze słomką, słomka w  w zielone paski, trzy czwarte naczynia, pianka na powierzchni, RAZ!
TERAZ, ZARAZ, OD RĘKI.
TU!
Gdy nie dostał, bo samochód wersja bardzo niskobudżetowa bez barku (poza tym: 'poczekaj, już siedziba rodowa majaczy za zakrętem!'), gdy nie dostał to uderzył w ryk.
Fala uderzeniowa ryku zapaliła okna w okolicznych domach.
Sąsiedzi zajęli miejsca za firankami.
Odetchnęliśmy z ulgą.
NASZE!

[1] aktualnie werbalizuje uczucia głównie w mowie ojców: 'Hallo mama! Wurst?' - koniec cytatu -

(...)

©kaczka