1041-1042

[13-14 Feb 2012]

(...)
- Up Up mnie pchła! – irytuje się stratowany Rubenito, macha rekami i domaga się, o! naiwny, dziejowej sprawiedliwości.
- Pchła! Niegrzeczna ty Up! Pchła! – niesie głos przy gruncie.
Up Up wygina usta w podkowę, drży jej  broda, wyciska z oka pokaźną łzę.
- Zobacz, no zobacz, co zrobiłeś! Przecież ona jest malutka (...akurat!...), przecież ona płacze (...akurat!...), przecież jej jest przykro (...akurat!...) – trzęsie się nad Dynią wielce niepedagogicznie ochronka.
Rubenito gramoli się z podłogi, ciężko wzdycha, wie, że przegrał, nagarnia Dynię, obcałowuje, mamrocze przeprosiny.
Dyni bezczelnie śmieją się oczy.
- Córko! – smrodzę dydaktycznie na boku – Nie wolno się rozpychać, nie wolno tratować, nade wszystko zaś nie wolno nadużywać okoliczności łagodzących!
Up Up wygina usta w podkowę, drży jej broda, wyciska z oka pokaźną łzę.

(...)
'Harper doesn't do pink.'
Dynia ustaliła trendy.

'

(...)
Dynia dmie w kakafonijkę.
(Hojny, spontaniczny prezent od Frau Norweskiej dla dzieci od lat sześciu plus.)
Z ustnej kakafonijki płyną dźwięki.
Gdzie tam płyną!
Lecą po stromym zboczu na łeb, na szyję - ofiary wyrafinowanej tortury - melanż kota w mikserze, kosiarki do trawy tnącej pnącza z granitu, ręcznej pily do metalu na zardzewiałej klódce i zgrzytu zakamieniałej kredy po drewnianej tablicy,  pędzą w popłochu, nie oglądają się za siebie, wabi je nagła, nieoczekiwana perspektywa wolności.
Pędzą, zderzają się, obijają o ściany, wciskają się w szpary, tranzytem przez trąbki Eustachiusza szukają azylu w cudzych głowach.
Eksmitują myśli, instalują migrenę.
Dynia śpiewa i dmie.
Jednocześnie.
Czasem, one-man band, podkreśli fragment liryki hołubcem.
...
Puzon!
Zabierzemy puzon udając się do Norweskich z rewizytą.


(...)
- Postawiłaś ją do kąta?
A skadże! Postawiła się sama.
Stoi, patrzy zbójem, milczy.
- O co chodzi Dyniu? Zupa za słona, koci brzuszek zbyt miękki, łyżeczka zbyt zielona, ciastko o zbyt pospolitym kształcie, górne C wydmuchałaś krzywo?
Noł.
Noł.
Noł.
Noł.
Noł.
Wśród ustawień fabrycznych matki brak receptorów percepcji pozazmysłowej.
Wiem, bo przeszukałam nawet podszewki.
- Stoisz? To stój.
Dynia-zbój odkleja się od kąta, wyjmuje mi z rąk łyżkę, wyrzut z jakim spogląda ma moralny ciężar świni Peppy przerobionej na sznycel, Dynia wywraca oczyma i zaczyna jeść sama.
- Nie mogłaś powiedzieć, że chcesz jeść sama? – wciskam między mlaskanie.
Noł.
No to przynajmniej ustaliłyśmy.

(...)
- Może się zdziwisz, Dyniu, ale w naszym kulturowym kręgu, w naszym słowiańskim szczepie, w wiosce naszej globalnej, perły (... gdy nie rzucamy ich przed wieprze...) nanizujemy raczej na szyje...
Noł.

©kaczka