1026-1031

[1-5 Feb 2012]

Wieczna ospa nie trwa wiecznie.
Wracam do spraw na chłodno.
Rodzinny mimo, że na termometrze wrażonym w moje ucho zarejestrował trzydzieści dziewięć i pięć, łagodnie zasugerował, że o ile nie pracuję na oddziale onkologicznym,  mogę następnego ranka stawić się w pracy.
Ostatecznie przecież kropki oszczędziły mi twarz, prawda?
Praca poinformowana o kropkach wyraziła współczucie i przełożyła zebranie z wtorku na środę, gdyż jak wiadomo, ospa trwa... jak ręką odjął. Jednocześnie praca dostała histerii na wieść, że planuję w piątek udać się w podróż służbową.
To nie na mój rozum.
Przełożyłam podróż i weekend frytek z majonezem u Lou.
Wzięłam urlop.
Nie odpoczęłam, bo Dynia zapadła na suchoty.
Rodzinny, dla którego postęp mikrobiologii klinicznej zatrzymał się przy Flemingu, przypisał erytromycynę w syntetycznym  syropie.
Do spożywania cztery razy dziennie (!).
Na trzeci dzień Dynia, tak na wszelki wypadek, zaczęła rzygać już na sam widok łyżki i profilaktycznie odmawiać wszelkiego jedzenia, w którym potencjalnie można ukryć antybiotyk.
Bezpieczne były jedynie czekoladowe cukierki, pod warunkiem, że Dynia rozwijała je sobie sama.
Nie przeliczę, ile razy włączałam pralkę.
Rodzinny, na pytanie, czy nie widzi alternatywnych możliwości podania antybiotyku, choćby  i w zastrzykach, powiedział spoglądając na mnie z odrazą, że to zbyt okrutne dla dziecka, a poza tym nie ma procedur.
Procedurą jest hospitalizacja, jeśli dziecko odmawia spożycia.
‘Czy w szpitalu podają antybiotyki alternatywnymi metodami?’
‘Nie.’
Widzę zalety posługiwania się ginącym językiem oraz uszkodzenia tych zakrętów płata czołowego, które odpowiadają za konformizm społeczny.
 Można komuś  dosadnie powiedzieć, co się o nim myśli teoretycznie  nie naruszając przy tym ‘zera tolerancji dla werbalnych napaści na pracowników służby zdrowia’.
Można powiedzieć ‘idź do diabła’, a recypient cieszy się na podróż.
Dziś rano musiałam odlecieć, więc jasne, że w sobotę po południu zaczął padać śnieg.
Pierwszy i zapewne jedyny tej wiosny.
Przedarłam się przez śnieg, lot opóźniony tylko o godzinę.
Obite ceratą Belgijskie Koleje Królewskie przygnębiają.
Naród tu jednak uprzejmy i do pomocy skory, bo gdy szarpałam się z mapą miasta o ściennych rozmiarach to wśród tych, którzy chcieli mi sprzedać złoty zegarek, wyrwać torebkę,  potrzebowali papierosów lub garnęli się do kontaktów międzyludzkich w nieznanych mi językach, znaleźli się i tacy, którzy sami z siebie, z dobrego serca uświadomili mi, że od kwadransa stoję pod poszukiwanym hotelem.
Nie ma to jak umieścić neon na trzydziestym ósmym piętrze (!).
Zostawiłam walizkę, wyszłam w nadziei, że znajdę klimatyczne miejsce, by napić się kawy.
Po godzinie bezskutecznych poszukiwań nawet Starbucks zaczął jawić mi się jako lokal dla bohemy.
Ale nie było Starbucksa.
Jedyne miejsce, w którym sprzedawano kawę bez piwa i frytek, oferowało krzesło i kawałek stolika w sprzedaży wiązanej – z gofrem.
Wróciłam do hotelu.
Spoglądam na świat z parapetu na siedemnastym piętrze.
Świat przykryty śmietaną śniegu.
Jak gofr.
(- Dynia - powiada Norweski - regeneruje żołądek.
Jak cesarz Klaudiusz w obawie przed otruciem wymaga podobno, aby ktoś zawsze pierwszy nadgryzał jej posiłki.
Jak dotąd statystyki ma lepsze niż Klaudiusz.)
A ja patrzę i co widzę?
Praca przełożyła zebranie ze środy na jutrzejszy poniedziałek. 
Jednym z moich cenniejszych talentów jest dar bilokacji.

©kaczka