[314]

(...)

Odrabiamy zadania domowe z Robótki. Czapka dla Jacka.

(...)
Dziesiąta wieczorem.
Przedwczoraj.
Stoimy z matką Ryfki pod kinem i pijemy gorące wino po czołowym, brawurowym zderzeniu z kinematografią Islandii.
Od września pijemy głównie monotematycznie, ze względów medycznych, jako lekarstwo na zgagę. Zgaga, wiadomo, po oświacie.

- Jak wywiadówka?

 [...Bdzynk! Bdzynk! Prost! Cheers! Skål! Zdrowie nasze! Pomyślności gwiazdka!...]

- Godzina opowieści nauczyciela wuefu o tym, jak będzie pokojowo rozwijał pacyfistyczne współzawodnictwo u naszych dzieci przy użyciu piłki do siatkówki. Godzina. Wszyscy moi nauczyciele wuefu komunikowali się zawsze jedynie przy pomocy gwizdków, a ten mówił przez trzy kwadranse i bisował na własne żądanie przez kolejny kwadrans! U was?

- Półtorej godziny o tym, czy bioorganiczny chleb z niezmodyfikowanymi genetycznie ziarnami chia posmarowany biorganicznym kremem czekoladowym Fair Trade jest tym samym, co bułka z nutellą i czy w takim razie przynoszenie go do szkoły powinno zostać zakazane. Referendum, konsultacje społeczne, frakcja ksylitolu kontra drużyna stewii. 

- A u nas jak w sennym koszmarze Jamiego Oliviera. Na obiad, dzień w dzień, smażona kiełbasa i ziemniaki i czekoladowy pudding. A to dlatego, że to podobno jedyne dania, które nie generują zwrotów pełnych talerzy i problemu z odpadkami.

- Za to u nas wcale nie ma obiadów.

- Ha! Ryfka z lekcji religii wyciągnęła wniosek, że Bóg ma brata. I tym bratem jest Szatan.

- U nas, bez zmian, Jonasz od miesiąca w rybie, a cała klasa go rysuje.

- Przebijam. U nas wszy.

-  Świerzb. Pandemia.

- Wow! Ostatni raz o świerzbie słyszałam w wojsku.

- Jakieś rady? Nafta? Napalm? Proch?

- Ale ja tylko słyszałam o świerzbie. Takie tam, rozumiesz, legendy w koszarach...

Główny bohater islandzkiego filmu na pytanie, dlaczego jest smutny, odpowiada: 'Nie jestem smutny, jestem skomplikowany!'
Tak jak ja.
Ja też jestem skomplikowana.
Oświata mnie bardzo komplikuje.

(...)
Wczoraj o jedenastej wieczorem, Dynia, Ryfka i Łukaszek, wzdęci popcornem, pijani gazowanym sokiem z jabłek, nadużywszy pizzy, pomidorów, ogórków, gorącego mleka, żelków, a nade wszystko telewizora, poczołgali się wreszcie z objawami wytreszczu w kierunku wspólnego barłogu.
Na środku pobojowiska został Biskwit trzymając w ręku wybrany przez siebie film.
I wygzekwował go do napisów końcowych.
Ostatecznie, przecież taka była umowa.
Każdy z uczestników miał stawić się ze swoim Kieślowskim pod pachą.
Biskwit stawił się i zniósł z godnością trzy cudze produkcje tylko chwilami stukając wymownie w szkiełko zegara z kukułką.
A potem wreszcie odpalił swój seans, zdegustowany słabą kondycją współczesnej młodzieży i  nie przepuścił nawet informacjom, kto tresował jednorożce i że żaden nie ucierpiał w trakcie kręcenia filmu.
Ale zanim odpalił to jeszcze ekonomicznie zsypał wszystkie resztki popcornu na swój talerz i pozlewał do swojego kieliszka wszystkie resztki soku.
Prost! Cheers! Zdrowie!

©kaczka