[316]

[25 Nov 2016]

(...)
U nas, jak to w życiu, trochę poezji, trochę prozy. A nawet grozy.

Poezja.

Proza i groza.

(...)
Nie ja pierwsza pewnie zauważyłam, że sektor edukacji jest jak jak Wiktor Frankenstein. Błąka się toto w ciemnościach po cmentarzach idei i wykopuje coś na chybił trafił, potem  zszywa z kawałków, tu rączka, tam nóżka, tam głęboki stan rozkładu i jeszcze na końcu to, co sklepał  z kawałków, posądza o inteligencję.
A przy tym, za wpłatą na komitet rodzicielski gotów cię ścigać na biegun północny.
Nie ja pierwsza zauważyłam, ale notuję.

Dynię wyrzucono z zajęć wyrównawczych z niemieckiego.
Wzdycham. Idę do naszpani. Pytam: 'Czemuż?'
Naszpani odpowiada, że to przez elokwencję.
Wzdycham i przypominam, że to przecież nie ja na wywiadówce reklamowałam, że te zajęcia należą się każdemu dziecku niezależnie od diety, religii, koloru skóry lub tego, czy potrafi przeliterować Betäubungsmittelverschreibungsverordnung.
(Do tego każdy przecież spotkał kiedyś jakąś elokwentną posłankę, która mówiła wziąść, więc argument to raczej chybiony.)
Naszpani wzdycha i odsyła mnie do Dyrekcji.
Dyrekcja wzdycha i mówi, że i owszem wspominała, że należy się każdemu, ale skąd na to brać, no sama pani powie, skąd?
(A bo ja wiem? Z funduszu poliestrowych wiewiórek dla afrykańskiej wioski?)
Po tygodniu Dyrekcja ściąga ze strychu jakiegoś człowieka, otrzepuje z pajęczyn, sponsoruje mu nowe baterie do rozrusznika serca i wstawia do klasy elokwentnych.
Moja wizja była taka.
(Muszę opisać, aby udokumentować, jak bardzo mi się rozjechała z rzeczywistością.)
Dziateczki siedzą w kółeczku, nauczyciel pokazuje im obrazki, młodzież gawędzi o treści a mimochodem chłonie siedemnaście synonimów słowa Führer i pojmuje znaczenie słów takich, jak synestezja, populizm i repasacja.
Nad tym wszystkim zaś przelatują jednorożce i defekują tęczą używając przy tym prawidłowych przedimków.
Tymczasem, jak się okazało zdjęty ze strychu pan zaczyna młodzież uczyć czytać i pisać. Tą samą metodą jaką uczył Bismarcka. Czyli, dodajmy, kompletnie inną niźli nowoczesna, eksperymentalna, eksplodująca fajerwerkami fryburska szkoła ortografii.
Wzdycham. Idę do naszpani. Pytam, czy jej wiadomo i czy nie uważa, że to stanowi solidną zmarszczkę na tej idealnej tafli procesu nauczania, który tu przedpołudniami poleruje. Że pan ze strychu wprowadza dziateczki w konfuzję, a świerzb to już od tego tak pewnie zgłupiał, że przerzucił się na dietę wegańską?
Naszpani wzdycha i mówi, że to nauczyciel oddelegowany z ratusza, który wszakże p o w i n i e n wiedzieć, jakich metod używa szkoła.
Acha! Powinien, tak?
No, ale zdaje się, że po sformatowaniu rozrusznika nikt mu tych danych skutecznie nie zaktualizował?
Naszpani obiecuje omówić problem z Dyrekcją.
Mija kolejny tydzień.
Dyrekcja zderza się ze mną na korytarzu, przyciska do obfitej piersi, tuli z matczyną czułością, a jednocześnie wyładowuje się elektrycznie, gdyż pociera swoje naelektryzowane, poliestrowe tuniki o moją wełnianą kurtkę.
(Chce mnie podpalić?)
- Frau kaczko! – rzecze Dyrekcja strzelając spod palców iskrami. – Dotarłam do źródła problemu!

(Nad moją głową chór aniołów wyciąga wuwuzele gotowy do wykonania Aleluja z Oratorium Mesjasza! Razem uratujemy edukację!)

- ... otóż, wydaje mi się, że pani po prostu za dużo myśli!
...
...
...
...
...
...
...
...
Yyyyyyyyyyyyy.... chyyyyyyyyyy.... yyyyyyyyy...
Zarzucenie myślenia stanowi jakąś alternatywę, ale wydawało mi się, że to akurat aktualny program oświaty?

To, co? Teraz to już chyba tylko na wódkę z Winstonem Smithem?
Ktoś idzie z nami?

©kaczka

PS Jarecka #mamgorzej