[313]

[16 Nov 2016]

(...)
Człowiekowi wydaje się, że jest koniem...
Mam wrażenie, że ten temat już wielokrotnie eksploatowano w literaturze, i pięknej, jak i branżowej (na przykład, w Journal of Psychiatric Research), więc będę się streszczać.
Biskwit postawił na środku pokoju stajnię i w niej zamieszkał.
Wychodzi stamtąd głównie po suchą owsiankę, jabłka i marchew.

(...)
A tej realnej, prawdziwej, niewyimaginowanej stajni Biskwit najchętniej dosiada rumaka o imieniu Wurst. 
Nie wiem i boję się drążyć, czy to imię upamiętnia przeznaczenie, któremu ten pegaz się wywinął, czy może los ku któremu zmierza? Czy Biskwit dosiada tego Wursta ot, tak, z czystej sympatii dla rudych, czy może jednak głównie dlatego, że imię wzbudza przyjemne asocjacje? I wreszcie, czy może chodzi o to, że Wurst jest potomkiem żyrafy i  kontenera do transportu jabłek z Chile i Biskwit liczy, że pewnego dnia ustawi na grzbiecie Wursta kanapę i lodówkę oraz stolik pod bierki?
Do tego, ten lądowy lewiatan stąpa wyjątkowo rozklekotanym chodem, buja zadem jakby wydawało mu się, że jest okrętem pustyni, i ten kontrast maleńkiego Biskwita, który faluje gdzieś pod sufitem na dzikiej bestii, to zbyt wiele dla wrażliwego serca matki.
Nie mogę na to patrzeć, jak mi dziecko ujeżdża centaura.  Za nerwowa jestem.
Rzekłam Norweskiemu, że wyciągnął krótszą słomkę i niech on chodzi.
A prawdziwsza część prawdy jest taka, że nikt mnie nie uprzedził, że w stajniach nie ma centralnego ogrzewania!
Nawet konie na zajęcia przychodzą w golfach, onucach, kalesonach, czapkach i skarpetach.
A ja wystroiłam się ostatnio w najlepsze sandały!

(...)
Skoro mowa o sportach wyczynowych tośmy się w tej kwestii nagle zradykalizowali nie tylko hippicznie.
Norweski, na przykład, uczęszcza cztery razy w tygodniu na zajęcia dzielnicowej ligii gry w dwa ognie (!).
Chodzą z sąsiadem. Wracają mocno powgniatani, gdyż jak mówią, niektórych zawodników karnie przesunięto do drużyny z sekcji rugby.
Sąsiadka martwi się, że tak chodzą.
Acz, nie precyzuje, czy chodzi o to, że jej mąż znika z domu, czy, że znika z Norweskim, a może to po prostu lęk o życie małżonka? (Ostatnio jeden z sekcji rugby usiadł na jej mężu i siedział na nim póki ten nie zsiniał i nie oddał piłki.)
Faktycznie, nie najlepiej to świadczy o jakości naszych ognisk domowych, że oni tak chodzą i wolą, by łamać im żebra, niźli przestawać z nami, obierać ziemniaki i dyskutować o feminiźmie.
Ale ja przecież nie o tym, że Norweski nawiązał ponowny, mentalny kontakt z wczesną podstawówką!
Ja o tym, że zakończyły się zajęcia samoobrony dla pierwszoklasistów, które prowadził ów pan ninja z czarnym pasem.
Dzieciny wychodziły z tych zajęć mocno zmaltretowane, spocone i rozgrzane do czerwoności. Wnioskuję, że pan ninja raczej opuścił omawianie socjologicznych i psychologicznych przyczyn tkwiących u podłoża czynu przestępczego, pominął dyskusje nad charakterystyką sprawcy w ujeciu filozoficznym i skoncentrował się na kondycji fizycznej młodzieży. Poniekąd słusznie. Długie i hycne nogi uratowały już niejednego.
Jednakże, gdy po ostatnich zajęciach pan ninja zaproponował kontynuację  sztuk samoobrony w klubie sportowym, Dynia obwieściła, że po jej trupie (a ledwie dyszała po treningu, więc było dość blisko by udowodnić tezę).
I tu powinnam sprawę porzucić.
Ale nie, przecież musiałam się wtrącić (!)
Musiałam (!) tydzień później zapytać, czy aby na pewno było to nieodwołalne i ostateczne?
Na co Dynia, że o niczym bardziej akurat nie marzy niż o tym, by zostać ninją!
Zmełłam pod nosem opinie na temat własnej błyskotliwości, wdziałam gumowce i poszłyśmy przez pola.
Klub sportowy leży gdzieś między Aramejskim Kościołem Świętych Dnia Przedostatniego, a restauracją serwującą amerykańskie burgery i meksykańskie tortille, chwilowo bez żadnego muru i na jednym talerzu.
Dla google maps to 'między' to trzy centymetry. Dla nas sześć polnych wykrotów, siedem kortów tenisowych, siatka czterech ulic, kilka opustoszałych magazynów, jedna 'nie-chcę-się-spóźnić' rozhisteryzowana sześciolatka i osiem zatrzymanych osób, z których każda tłumaczyła się, że nie ma pojęcia, gdyż jest nietutejsza, a znalazła się tu wyłącznie dlatego, że google maps twierdzi, że to najkrótsza droga na Berlin.
W końcu zadzwoniłam do Norweskiego, który nie omieszkał wypomnieć, że przecież opowiadał jak trudno ten klub znaleźć, bo właśnie tam chodzą z sąsiadem grać w te dwa ognie, (czytaj:  robić za mięso armatnie rugbystów), a i tak za każdym razem się gubią.
Naprowadzane przez kompas Norweskiego znalazłyśmy miejscówkę.
Pan ninja wyraźnie ucieszył się na widok tego nagłego nawrócenia Dyni, widziałam bowiem, że 'po moim trupie' złamało mu serce, jak deskę, kantem dłoni.
Z tej radości, utracił kontakt z rozsądkiem i wręczył mojemu dzieku kij od grabi, mówiąc, że dziś praktykują atak.
Dynia wzięła kij i obracając się, by nam pomachać, z miejsca zdekapitowała nim kilku padawanów.
Wyszłam. Serce matki jest zbyt wrażliwe, aby oglądać piętnaścioro kurdupli uzbrojonych w odbezpieczone kije od grabi.
Gdyśmy powróciły z Biskwitem po godzinie, jedno z dziewczątek łkało histerycznie ukrywając twarz w dłoniach.
Ooooo, pomyślałam, jak nic straciła oko albo ząb!
Dynia stała w tłumie otaczającym incydent i usta miała wygięte w podkówkę, a nos jej drżał.
Ooooo, pomyślałam, jest nadzieja, nie podoba jej się!
Biskwit tymczasem przez ostatnie minuty zajęć wpadał do sali gimnastycznej, ignorując ponury nastrój  i jak kukułka z zegara krzyczał: Ninja! i uciekał.
Oooo, pomyślałam, wyrzucą nas za kpiny z ideologii!
(Nie powinnam była z Biskwitem dzielić się czekoladką. To wyraźnie podkręciło mu chęć do życia zgubioną podczas błąkania się po okolicznych polach.)
A potem Dynia wybiegła jak na skrzydłach, utrzymując, że to najlepsze zajęcia w galaktyce. Za nią biegł pan ninja mówiąc, że  następnym razem wręczy mi  blankiet wpłaty i żebym koniecznie kupiła ten kij od grabi.
Jeszcze próbowałam się bronić mówiąc, że nijak nie możemy tak dwa razy w tygodniu, ale pan ninja rzekł, że to chwilowo nieobowiązkowe, i że (sakreble!), raz też jeszcze wystarczy. (To chwilowo i jeszcze brzmi niepokojąco, ale pocieszam się, że bycie ninją nie jest  dyscypliną olimpijską. Na razie.)

[Ciężki wzdech.]


Epilog
- Maaaaaaaaamo, a wiesz czemu ta dziewczynka płakała na zajęciach?
- ...
- Bo jej chomik umarł!

©kaczka