[311]

[10 Nov 2016]

(...)

Portret Dyni (Biskwit, 2016)

(...)
W obu moich dziateczkach można czytać jak w otwartej książce.  Może z tym wyjątkiem, że w wypadku Biskwita jest to książka telefoniczna Pekinu, przetłumaczona na islandzki przez studenta pierwszego roku italianistyki.
Wrzuciłam ostatnio na fejsa dwadzieścia sekund filmu dokumentującego triumfalny przejazd Biskwita przez lodowisko.
Świat oszalał z zachwytu. Pisząc  'świat' mam oczywiście na myśli Hauptcioteczkę, która bardzo entuzjastycznie podchodzi do wszelkich osiągnięć swych wnucząt i prawdopodobnie wysłała już te dwadzieścia sekund do Katariny Witt z dopiskiem 'cha cha na na na na na na!'
Na filmie Biskwit sunie przez taflę jedną ręką trzymając się nizebyt kurczowo matki, drugą machając do wiwatujących tłumów. Do nóg ma przytroczone łyżwy o jednej płozie, a dyskotekowa kula emanuje nad nim nieziemskim blaskiem prosperity.
A poza kadrem wyglądało to tak.
Poprzedniego dnia Biskwit obstawał, że uśnie w łyżwach. Nie mogłam do tego dopuścić, bo kombinacja świeżo naostrzonych płóz i rozbuchanego ekosystemu zwierząt, który zaanektował Biskwicie łóżko, skończyć się mogła wyłącznie krwawą masakrą. Poderżnięte pluszowe gardła, wątpia z waty fruwające w powietrzu, smutne poliestrowe zwłoki krojone w plastry. Jestem zbyt wrażliwa, żeby na to patrzeć!
(W odwecie za tę odmowę Biskwit namalował na swojej ścianie mural. Najtłustszą, zieloną, woskową kredką.)
Następnego dnia od świtu Biskwit stał pod drzwiami w pełnym hokejowym ekwipunku. Łyżwy, kask, wodoodporne gatki, jednorożec.
Biskwit jako pierwszy zjadł obiad i siedząc przy stole w łyżwach i kasku nienawidził nas za to, że celowo i irytująco przedłużamy, żując każdy kęs z osobna. Generalnie, żuliśmy i żuliśmy zamiast wsypać sobie ten obiad bezpośrednio do żołądka!
Trzydzieści kilometrów przez pola pokonaliśmy wchodząc w nadświetlną.
Biskwit z tylnej kanapy samochodu komentował żenującą prędkość osiemdziesięciu na godzinę, a gdy wreszcie dopadł hali lodowiska nie chciał czekać na zakup biletów, próbując wedrzeć się do środka przez kołowrotek bramki, w który nieomal się wkręcił.
Ledwieśmy zdążyli wdziać własne łyżwy i  trzęsącymi się ze stresu rękami powiązać supły ze sznurówek.
Biskwit przestępował z łyżwy na łyżwę,  wymownie pokazywał na zegarek i tsykał tsyk tsyk ubolewając nad naszą zdegenerowaną motoryką.
Wreszcie udało się!
Łyżwy przytroczone! Biskwit biegnie, rozpycha się wśród amatorów oblegających dziurę wejściową w bandzie, robi się z tego efekt ludzkiego domina. Biskwit wpada na lód, chwyta moją rękę, wykonuje cztery kroki i...
...
...
...
hamuje gwałtownie, mówiąc, że jest głodny.
Po czym kieruje się do dziury w bandzie, prosto na azymut torby z przekąskami, w biegu porzuconej na trybunach.
(Wdech, wydech, wdech)
- Biskwicie – mówię. – Może choć jedno kółeczko? Błagam.
Biskwitowi drga broda, wibrują nozdrza, po policzku spływa ogromna łza.
Hej hoooo hej hoooo! - krzeszę entzujazm. Jedno kółeczko, hop siup! - ciągnę cherubina za rękę. No Biskwicie, przecież te łyżwy to beczka śmiechu, Biskwicie, ty jadłeś obiad przed chwilą! Biskwiiiiiiiicie!... 
A Biskwit w ryk!
Ciągnę wyjca ku dziurze w bandzie. Naród patrzy na mnie ze wzgardą. Oto matka, która wymusza na dziecku treningi ponad siły i doprowadza je do załamania nerwowego.
Zapłakany Biskwit schodzi z lodu, wdrapuje się na trybuny, znajduje ciasteczko, zjada je, schodzi z trybun wchodzi na lód, ja za nim.
Robimy cztery kroki.
Biskwit odwraca się, biegnie ku wyjściu, schodzi z lodu, wdrapuje się na trybuny, znajduje następne ciasteczko, zjada je, schodzi z trybun, wchodzi na lód, ja za nim.
Robimy cztery kroki.
Biskwit odwraca się, biegnie ku wyjściu, schodzi z lodu, wdrapuje się na trybuny, znajduje banana, zjada banana, schodzi z trybun, wchodzi na lód, ja za nim.
Robimy cztery kroki.
Biskwit odwraca się, biegnie ku wyjściu, schodzi z lodu, wdrapuje się na trybuny, znajduje kolejnego banana, zjada banana, schodzi z trybun, wchodzi na lód, ja za nim.
Robimy cztery kroki.
Biskwit odwraca się, biegnie ku wyjściu, schodzi z lodu, wdrapuje się na trybuny, znajduje czekoladę, zjada czekoladę, schodzi z trybun, wchodzi na lód, ja za nim.
Robimy cztery kroki.
Biskwit odwraca się, biegnie ku wyjściu, schodzi z lodu, wdrapuje się na trybuny, znajduje biobaton wyklepany z fistaszków i daktyli, nadgryza z odrazą, porzuca, schodzi z trybun, wchodzi na lód, ja za nim.
Robimy siedem kroków. (S I E D E M! Wow!)
Biskwit odwraca się, biegnie ku wyjściu, schodzi z lodu, wdrapuje się na trybuny, zjada resztę nadgryzionego batona, zabiera jednorożca, schodzi z trybun, wchodzi na lód, ja za nim.
Norweski przynosi krzesełko.
Biskwit czule układa na krzesełku jednorożca, pcha go przez dwadzieścia sekund, następnie wciska mi jednorożca w rękę, a sam zajmuje jego miejsce.
Robimy pół okrążenia.
Biskwit zrywa się z krzesełka i trawersuje na azymut torby na trybunach. Ja za nim, w jednej ręce jednorożec, w drugiej krzesełko.
Biskwit dopada torby i zjada trzy mleczne kanapki i daje znaki, że teraz mogę nieść za nim na lód i jednorożca i krzesełko.
Odmawiam.
Biskwit zaczyna krzyczeć i tupać nóżką uzbrojoną w łyżwę.
Nadal odmawiam.
Biskwit wymachuje rękami z takim animuszem jakby był potomkiem jakichś sródziemnomorskich protoplastów.
Kontynuuję protest.
Biskwit obraca się na pięcie. Furia niesie go prosto na lód, próbuje trzasnąć za sobą drzwiczkami w bandzie.
Idzie.
Patrzymy zafascynowani, jak daleko dojdzie.
Idzie.
Nawet się nie odwróci.
Aaaaaaaaaaaaa...
Jaki niefart!  Akurat ogłaszają przerwę na wypolerowanie lodu, inaczej Biskwit byłby już prawdopodobnie w Kanadzie.

W obliczu takich wydarzeń, fakt, że mamy zarejestrowane dwadzieścia sekund freestyle'owego ślizgu Biskwita, który nie wyje, nikogo nie lży, niczego nie je, nie ciska jednorożcem, a nawet  jakby się uśmiecha, jest  cudem.

(A potem Dynia odkryła, że Biskwit zjadł wszystko, co było do zjedzenia, zostawiwszy wyłącznie jeden biobaton z daktyli i nastąpił powszedni koniec świata.)

(...)

 
©kaczka