[315]

[22 Nov 2016]

(...)

Kiedy Biskwit, w akcie konsumowanej na zimno zemsty, zmienił mi ustawienia telefonu na jeden z dialektów Uttar Pradesh i prawdopodobnie zamówił tam również pizzę w licznych kopiach, która wraz z rachunkiem dotrze tu za kilka tygodni, tknęło mnie, że to słodkie i urocze dzieciątko może nieszczególnie odnaleźć się w pruskiej dyscyplinie Szwabskich Kluseczek.

A także, że nie stać mnie, aby odbudować przedszkole z ruin, gdyby, na przykład, pewnego dnia się okazało, że kompot był za słodki, a wieszaczek z wiewiórką źle spoglądał na Biskwita.

To była druga, zbiorcza myśl. 

Pierwsza, sugerowała, żeby koniecznie sprawdzać, przed wyjściem z domu, nie tylko, czy w plecaku młodzieży są suche gacie na zmianę, ale czy nie ma tam zapałek, dynamitu lub teksańskiej piły mechanicznej.

A może najlepiej po prostu zainstalować w drzwiach detektor metali i skaner trotylu?

A może znaleźć alternatywną placówkę w typie: pokój, Mozart, miłość, szachy, lava lamp, group hug i hinduskie kadzidełka? Tak na wszelki wypadek, gdyby ząb za ząb okazał się zbyt dosłowny i bolesny dla obu stron?

I tak trafiliśmy na spotkanie informacyjne Kościoła Wyznawców Montessori.

Wjechaliśmy tam, całą rodziną, pchając Biskwita w lektyce, a Dyrekcja od progu: 'Kiedy poród?'

Nim zdążyłam się zapowietrzyć, nim zdążyłam się obrazić, że nie, nie jestem w ciąży, a to jak wyglądam to wyłącznie wynik przywiązania do pączków i precli, a w ogóle to sąsiedzi  spod ósmego mówią, że jak raz chudnę w tyłku... to się okazało, że to nie była wycieczka na temat wszystkich moich nieudanych randek z Chodakowską, a jedynie zawoalowana sugestia, że Biskwita należało wciągnąć na listę w 2012.

Na widowni  pod amboną Montessorian widać było dwie dominujące grupy rodziców. Jedni w niepoluzowanych krawatach, o palcach przytrzaśniętych klawiaturą biznesowych laptopów. Drudzy, w ręcznie farbowanych tunikach z ekobawełny, pogryzający  seler naciowy wyhodowany na nawozie z własnej placenty.

A na środku wózek z chrapiącym Biskwitem. Zarówno wózek, jak i Biskwit tak brudni, jakby przez rok wychowywały ich wściekłe [1], bagienne wilki.  Przy czym wózek na pewno można wychować, z Biskwitem to jednak zupełnie inna historia.

- Czy mają państwo jakieś pytania?  - zapytała Główna Kapłanka pod koniec swego kazania o wyższości montessorianizmu nad innymi religiami.

- Ale jedzenie to aby na pewno jest bio? – padło pytanie z sali.

I gdy Kapłanka potwierdziła, że tak, oczywiście, dzieci jedzą wyłącznie szczęśliwy makaron i piją wodę mineralną z wolnego wybiegu, obie grupy rodziców odetchnęły z nieopisaną ulgą. I już im było wszystko jedno, czy ich potomstwo zamyka się w ciemnej piwniczce, czy wiesza na haczykach w szatni do czasu aż ktoś je odbierze. Grunt, ze makaron się dobrze bawi.

Fakty są  takie, że w placówce jest pięć wolnych miejsc na czterystu dwudziestu sześciu chętnych pracowników korporacji i stu dwudziestu ośmiu miłośników selerów naciowych. Na 2018.

Ale ponieważ mam tendencje do samoudręczenia, pobrałam kwity i oto siedzę i piszę CV (!)

dwulatka (!).

(Ostatecznie, jeśli nie Biskwit to może prawnuki?)

'Co Państwo chcieliby nam opowiedzieć o swoim dziecku?'

O Biskwicie?

Bardzo dużo!

Ale jakże mam to uczynić, skoro na tę opowieść przeznaczono wyłącznie dwie linijki tekstu.

I nie wiem, co wybrać: że ma bardzo bogatych i wpływowych rodziców, czy, że jest mistrzem świata w konkurencji układania różowej wieży na czas?

Każdy w końcu jakoś tam zawsze koloryzuje w życiorysie.

A w styczniu, dla rozrywki, wybieram się na spotkanie Sekty Ultraortodoksyjnych Waldorfian.

Spodziewam się, że będzie mowa o uprawach rolnych, dojeniu przedszkolnych kóz, kosmologii, braciach Grimm i że trzeba było zapisywać w 2010.

[1] żeby uzasadnić wodowstręt

(...)

A tu jeszcze rano Blogger.com napisał do mnie, krasząc list fajerwerkiem, że wycenia mój potencjał zrobienia finansowej  kariery tu, na tym blogu na dwadzieścia ojro.

Miesięcznie.

Naprawdę pomogłoby, gdybyście napisali, że w waszych oczach jestem bezcenna!

 

©kaczka