[309]

[4 Nov 2016]

(...)
Halloween.
Mając na względzie ubiegłoroczną popularność naszej mansardy w kręgach kolekcjonerów węglowodanów, zgromadziłam zapasy (cztery kilo najtańszych irysów i garść czekoladek, których nikt nie tknął od Wielkanocy) i popędziłam dziewczęta do produkcji okolicznościowych dekoracji.
Dobrze, że odparłam pokusę rycia w dyni, albowiem frekwencja czarownic, wampirów i strzyg okazała się tak nikczemnie niska, że nijak nie uzasadniłaby jedzenia przez miesiąc zupy z dyni, schabowych z dyni, dyni w potrawce, czy też placków z dyni popijanych dyniowym kompotem.
Trapiła mnie myśl, że może poprzednio wytrułam domokrążców nieświeżym i zleżałym cukrem, ale ten młodzian, który wreszcie zapukał do drzwi tak krzepiąco rzekł od progu: '... bo rok temu pani dawała tu takie wyłupiaste oczy, to przyszedłem po więcej!'
Oto lojalność klienta względem marki!
Uradowałam się tym jednym, ocalonym i z braku wyłupiastych, cóż począć, wydałam kilo najtańszych irysów.  (Cóż, za rok pewnie nawet i ten nie wróci!)
Biskwit, jak zwykle, nie zawiódł wyborem kostiumu. Ubrał się w stylonowe futro owcy i utrzymując, że jest ślicznym, maleńkim króliczkiem wykonał na sobie makijaż lipsztykiem skradzionym Hauptcioteczce. Lipsztyk był krwistoczerwony, a  Hauptcioteczka otrzymała go od matki na osiemnaste urodziny, gdzieś w połowie ubiegłego, albo jeszcze poprzedniejszego  stulecia.
Zaryzykowałabym, że Biskwit udatnie w swym stroju i lipsztyku rozmazanym po całej twarzy robił za 'Milczenie Owiec', ale Biskwit bardzo rzadko milczy, więc może faktycznie był to śliczny, maleńki, morderczy królik?
W dalszej kolejności do drzwi zapukali sąsiedzi spod ósmego i zabrali kolejne kilo irysów. A potem wrócił z pracy Norweski i zapytał, czemuż to nasze dzieciny siedzą w domu zamiast chodzić po dzielni i skrupulatnie zbierać przeterminowane  bomboniery. Na to dziewczęta wyjaśniły ustami pełnymi irysów, że nie widzą sensu, bo w domu są jeszcze dwa kilogramy cukierków.
I być może to wyjaśnia  niską frekwencję tego eventu!
Może oni wszyscy po prostu żarli to, co mieli w domu i nie chciało im się wychodzić w mrok i chłód po te same najtańsze irysy?
Zaproponowałam Norweskiemu, skoro taki ochotny, aby zgarnął maleńkiego, morderczego króliczka i poszedł pod ósmy, by odbić nasze cukierki, ale powiedział, że  pół kilograma najtańszych irysów, które wyszarpał Dyni i Biskwitowi zupełnie mu wystarcza do szczęścia.


(...)
Okolicznościowa dekoracja.

Horror w runie. (Dynia & Biskwit, 2016)

(...)
W tym miejscu muszę koniecznie napisać o cukrach.
Otóż, jak się przekonałam, moc węglowodanów przebija moce wszystkich innych molekuł tego świata.
I nie mam tu wcale na myśli, że syntetyczna woń najtańszych irysów błyskawicznie wyprowadza człowieka ze snu wprost w brutalną jawę. Na tej jawie okazuje się, że dzieci wstały jeszcze przed wschodem słońca, lekko licząc, jakieś siedemdziesiąt irysów temu. A teraz stoją nad śpiącą ofiarą i najarane cukrem, chuchają nienaturalną truskawką domagając się pakietu rozrywek.
Nie, węglowodany dosadniej zmieniają bieg historii.
Oto gdyby Norweski nie zjadł ostatniego kawałka czekolady schowanego za hokejową bramką, Dynia nie obraziłaby się na nas śmiertelnie. Nie powstałaby z ławki rezerwowych i gnana nieopisaną furią nie wstąpiłaby na taflę lodowiska, a następnie nie wykonałaby samodzielnie trzystu wściekłych okrążeń.
Sama.
Mijając nas z każdym ziuuuuuuuu... podawała fragmenty informacji, z których po złożeniu wyszło nam, że nie spodziewała się, że możemy tak nisko upaść.
[I tu błąd, bo ja to akurat mogłam upaść jeszcze niżej, z czego ochotnie skorzystałam. Akurat wzułam wymarzone figurówki z adnotacją na opakowaniu, że to w nich Radka Kovaříková wygrała w 1995 roku mistrzostwa świata (nie wiem, czy akurat w tej parze) i moje nogi nie nadążyły za ambicją. Pośladek, nie bez trudu, dosztukowałam.]
A Dynia to ziuuuuuuuu... tak zupełnie sama, choć jeszcze  tydzień wcześniej obstawała, że nigdy nie puści mej ręki. Pozostawiona na środku lodowiska kompletnie nie wiedziała, jak się wprowadzić w ruch ślizgowy i musiała czekać, jak bilardowa kula, aż ktoś ją popchnie, albo się z nią zderzy.
Toć przecież gdybyśmy wiedzieli, że tak to działa to zjedlibyśmy jej tę czekoladę na początku ubiegłego sezonu łyżwiarskiego!
Nie lekceważcie cukrów!

©kaczka