[308]

[31 Oct 2016]

(...)
Jesienne wakacje.
Dziewczęta wyjechały. Norweski wyjechał.
Poszłam do baru.
Bar, co prawda, otwarty jedynie do osiemnastej, ale jaka ćma taki bar.
Grunt, że wysokie barowe stołki skutecznie zniechęcały obce rodziny z dziećmi.
Zawsze odstraszały mnie, obwieszoną potomstwem, więc jak raz się nie zawiodłam. Widziałam tych, nieszczęśników, którzy może i wtoczyliby się do środka z wózkiem, hulajnogą, rowerkiem, owczarkiem niemieckim, klatką z kanarkiem, pięcioraczkami i torbą pieluch, ale zawracali w progu imaginując sobie sekwencję możliwych nieszczęść związanych z wysokością zydli i ambicjami nieletnich Ikarów.
A ja w tym barze, na stołku, weekendowa królowa życia, zamówiłam święty spokój, czterdzieści siedem kawałków martwej, zimnej ryby i osiemdziesiąt pięć kulek ryżu.
Połknęłam nerwowo połowę, nim do mnie krętymi  drogami dotarło, że nie muszę się tak dławić! Nikt mi przecież dziś tej ryby nie wyrwie w drodze do gastroprzewodów. Nikt mi nie ukradnie ryżu z talerza. Nikt nie zacznie trząść butelką sosu o poluzowanej nakrętce. Nikt nie wetknie sobie chrzanu do nosa.
Prawdziwe objawienie.
Wszystko mogę robić p o w o l i.
Pozostałe czterdzieści dwie kulki ryżu jadłam żując cielęco, niespiesznie przeglądając katalog festiwalu filmowego i wymieniając z sąsiadami kompletnie nieistotne uwagi na temat kinematografii Azerbejdżanu.
A gdy już skończyłam, to poszłam, ot tak, przed siebie, bez celu, środkiem jesiennej, słonecznej Hauptstrasse, torując sobie łokciami drogę przez tłum orientalnych turystów.
Rozochocona wolnością wstępowałam do przypadkowych sklepów i w rezultacie kupiłam same praktyczne rzeczy, między innymi, bilety do kina na norweski film dokumentalny, smycz i obrożę dla syntetycznego labradora oraz absolutny must-have! piszący na różowo długopis w kształcie flaminga.
Człowiek jeszcze chwilami wpada w panikę, że omujeju! zgubił wózek z dzieckiem,  nim wreszcie ogarnie, że  nie musi nikogo nieustannie przeliczać,  ani ciągle sarkać: Stój, gdzie pędzisz  (Dyniu!), a ty chodźdże wreszcie (Biskwicie!).
(Choć, fakt, bywają zalety. Zakupy można wrzucić do koszyka pod wózkiem, a gdy się zapomina, że nie ma się wózka, to łatwo sobie przetrącić nogę kupując mosiężny przycisk do papieru albo dwa kilo ziemniaków.)
W domu, o nieba!, można sobie odpalić telewizor i wcale, ale to wcale, nie oglądać przygód Binga i Flopa, odcinek dwa tysiące pięćset dwadzieścia cztery 'Bing spóźnia się na pociąg do toalety, leje w gacie i o matczyny horrorze! musi założyć takie, które nie wiadomo do kogo należą'.
Bukietem kandyzowanych róż na czubku tortu tego weekendu był niekwestionowanie Noam Chomsky bardzo live:

 
okraszony garnirem kawy przy włoskim kontuarze, trzema spektaklami teatru telewizji, dwoma książkami (do końca!) i połową butelki malibu.
Tęsknota to jeden z bardziej udanych efektów ubocznych macierzyńskiej miłości.
...
...
...
Tyle, że już wrócili.




©kaczka