[303]

[9 Oct 2016]

(...)
Trzeci tydzień w szkole przypominał autokarową wycieczkę do Lichenia połączoną z prezentacją garnków i wełnianych kołder.
Najpierw centrum sportowe z sąsiedniej wsi, przysłało po Mastodonty autokar i po kilku godzinach intensywnego treningu odesłało dzieciny z kieszeniami pełnymi kuponów na próbne lekcje tenisa, golfa, squasha i paralotniarstwa.
Ledwie wyperswadowałam Dyni bekhandy, celowanie w dołki i pikowanie a’la Ikar, rozpoczął się w placówce płatny kurs samoświadomości i samoobrony dla pierwszoklasistów.
Szkoła naciskała na to, by zapisywać dziateczki, sugerując, że kurs wspomaga pewność  siebie i uczy jak radzić sobie w niebezpieczeństwie. Tu akurat szkoła nie musiała mnie szczególnie długo przekonywać. Wystarczył mi rzut oka na tych z dziesiątej klasy, palących za śmietnikiem na parkingu, bym natychmiast uznała, że dla surwiwalu w placówce Dyni trzeba czegoś więcej niż tekstu Dezyderaty.
Jednakoż kurs samoświadomości i samoobrony, nastawiony jest głównie na samoobronę, a nawet atak, albowiem prowadzi go właściciel miejscowego klubu sztuk walki, człek ubrany w czarną karategę. On ma nie tylko czarny pas! On jest spowity w czerń od stóp do głów.
Człek w czerni już na pierwszych zajęciach wysoko ustawił poprzeczkę pokazując młodzieży, że kantem dłoni można rąbać deski na opał.
Jak przypuszczam, nie jest to sztuczka, którą można posiąść w trzy tygodnie, tyle kurs trwa oficjalnie, spodziewam się zatem, że z ostatnich zajęć Dynia znów wróci z kieszeniami pełnymi kuponów na wywczas w Klasztorze Szaolin.
Tymczasem placówka, która średnio raz w miesiącu ma tydzień wolnego, przysłała zaproszenie na Święto Jabłka. 'Święto odbędzie się w najbliższą sobotę. Obecność obowiązkowa.' Święto, jak wyjaśnia zaproszenie, ma na celu naszą obopólną, przyjacielską integrację w rodzinnej atmosferze. 'W tym celu do piątku do czternastej każda rodzina zobowiązana jest przynieść pracę plastyczno-rękodzielniczą o tematyce pomologicznej i złożyć ją na ręce Frau Kipke, kustosza ekspozycji.'

(...)
Przerywnik: Dynia i Mona. Praca zlecona.
 

Dynia feat. Leonardo

 (...)
Ale przecież jednak nie samą szkołą...
Zaczęło się od tego, że zaproszono nas na polskie urodziny.
Na tychże urodzinach Norweski zjadł rosyjski tort siedmiokrotnie przełożony kremem z masła i napił się polskiego piwa.
Tort był niebieski jak logo KLM, a piwo – żółte.
Żółty z niebieskim daje rozmaite, fantazyjne odcienie zieleni i faktycznie, wszystkie one przez następną dobę odmalowały się na Norweskim obliczu. Do tego doszły ponoć efekty specjalne – świat wirował, a dźwięk kruszonych sucharów, które Norweskiemu wykradał Biskwit był porównywalny do erupcji wulkanu Krakatau.
Widać coś tam Norweski przyrzekł Opatrzności pochopnie, gdy wydawało mu się, że kona. Musiało mu się wymsknąć jakieś: '...jeśli przeżyję to zacznę troszczyć się o siebie', bo gdy Norweski zmartwychwstał i wreszcie trafił stopami w kapcie to zażądał udania się do sklepu w celu zakupienia spodenek gimnastycznych.
Czym byłoby bowiem życie bez odrobiny kaprysu!
Poszliśmy całą rodziną, acz, ja zaszyłam się w dziale patelni i sosjerek, porzucając ojca na pożarcie dzieciom.
A biorytm dzieci był wyjątkowo drapieżny.
Gdy po kwadransie odnalazłam ich pośród sportowych gatek, zaskoczyło mnie, że dziewczęta siedzą obok siebie pod wieszakiem i nie tylko nie znieważają się, ani werbalnie, ani cieleśnie, nie tylko powstrzymują się od komentarzy na swój temat, ale nawet nie oddychają!
- Jakżeś to osiągnął, mistrzu! – wydałam z siebie okrzyk podziwu i zazdrości.
- Ha! – rzekł Norweski, przebierając wśród gatek. – Ha! – powtórzył z miną 'że też sama na to nie wpadłaś.' - Obiecałem im, że jeśli się uspokoją to kupię każdej jedną, p r a k t y c z n ą rzecz!
Po czym dodał, że wedle ich własnego wyboru.
I tak oto ze sklepu wyszliśmy z tęczowym jednorożcem i kompletem siedemdziesięciu dwóch pomadek do ust o zapachu samochodowego odświeżacza powietrza.

©kaczka