[307]

[28 Oct 2016]

(...)
Szkoło, och, szkoło! Jak ty mnie bejsbolem po nerkach!
Minęła stosowna ilość czasu. Dynia odnalazła się w strukturach i pokochała (!) placówkę. Tego nie da się logicznie wyjaśnić. Może im coś tam dosypują do wody, albo do atramentu?
Dziwię się, bo takiej jeszcze mej córki nie znałam. Przyglądam się, gdy idzie przez te szkolne korytarze, taka harda, taka nagle dorosła. Jakieś obce, połączone rękami w łańcuch dziewczątka  piszcząc wciągają Dynię do klasy. Jakieś wyrośnięte chłopięta machają jej z daleka.
- Te z drugiej, tamci z czwartej. – lakonicznie zbywa moje pytania Dynia i zatrzaskuje drzwi do swojego nowego świata, nie bacząc, że wstawiam między te drzwi nogę, albo podsadzam Biskwita, żeby zaglądał przez okno do klasy Mastodontów.
(Niestety, Biskwit jest beznadziejny w kwestiach kamuflażu i konspiracji, więc musiałyśmy zaniechać procederu.)
Skoro Dynia tak wydoroślała to postanowiłam odgryźć sobie łapę i uwolnić się z wnyków kompulsywnego dopilnowywania, czy gorgony szlaczków w zeszytach wiją się wystarczająco schludnie i starannie.
Tadam, ucz się dziecko samodzielności. Wystarczy, że noszę za tobą tornister.
Dynia ochotnie przejęła odpowiedzialność za własne czyny i pijana wolnością odpękała kolejne zadanie domowe w dwadzieścia sekund, prawdopodobnie lewą ręką, z zamkniętymi oczami i zwisając z karnisza. Wedle polecenia miała wyprodukować równe rzędy cyfry numer pięć w zaleconych rozmiarach.   Tam, gdzie mogłaby zmieścić ze dwanaście piątek wcisnęła trzy, za to z odmą, przepukliną i innymi wadami odwłoka. Każda piątka była w innym rozmiarze, tyle że na skutek nieortodoksyjnego przywiązania do liniatury (kratkatury?) zeszytu. Kto ją tam zresztą wie, może zapłaciła Biskwitowi, żeby za nią to zrobił?
Zdusiwszy w sobie jęk kontrolera jakości, wypytałam autorkę o samopoczucie i samozadowolenie z dzieła (w skali od 1 do 10 wyszło, że minimum piętnaście).
- Och, czekaj, ty czekaj! – pomyślałam wizualizując ten las krzyży, ten cmentarz, który naszpani nasadzi Dyni, by nawrócić ją na uczciwą drogę odrabiania lekcji przy biurku.
Dwa dni później zeszyt powrócił jak bumerang, a tam pod niedoróbką, całkiem długi komentarz: Super, Prima, Toll, meksykańska fala i zasadniczo, to jesteś Dyniu Gutenbergiem swojego pokolenia!
Yyyyyyy?
Przecierając oczy, wtarłam je sobie w oczodół tak, że już ich nigdy nie wytrzeszczę.
Sarkazm?
Sarkazm odpada, bo naszpani nie rozumie sarkazmu. Od tygodni domalowuję kwiecistym rabatkom naszpani defekujące w różyczki dinozaury, womitujące tyranozaurusy i szarpiące kwiecie godzille. Jedyny komentarz, który dotychczas przyniosła Dynia brzmiał: 'Powiedz mamusi, że ślicznie rysuje smoki.'
(Faktycznie, za graficzny ruch oporu powinni brać się ci, którzy potrafią rysować.)
No to jak nie sarkazm, to co? Wada wzroku?
- A co tu jest napisane, mamo? – zainteresowała się Dynia.
- Akhem... że Super, Prima, Toll, meksykańska fala i zasadniczo, to jesteś Dyniu Gutenbergiem swojego pokolenia...
- Zaraz, zaraz... – neurony Dyni chytrze zabulgotały. – Przecież to jest to zadanie domowe, które ja z zamkniętymi oczami, co nie? Lewą reką, prawda?
- Prawda.
Sprowadziłam na ten świat jednostkę biegłą w dedukcji i indukcji, zatem z tego doświadczenia Dynia błyskawicznie wyciągnęła jedynie słuszne, dość cyniczne wnioski.
Podzieliłam się tymi wnioskami na piśmie z naszpanią. To znaczy, ja przedstawiłam główne tezy, a Norweski zedytował tekst, gdyż podobno nie dostrzegam różnicy między konstruktywną krytyką, a pomówieniem.
Nadal czekam na odpowiedź.
W międzyczasie, naszpani rozesłała list,  (sztuka korespondencji kwitnie) w którym przynagla, aby rozpalać entuzjazm ku fryburskiej szkole ortografii, albowiem młodzież nieszczególnie się tematem ekscytuje.
Nie strzymałam! Czemu, na młot Thora, to ja mam występować jako piroman oświaty? To ja tę metodę wybierałam?
Ciężko wzdychając, odpisałam naszpani, radząc życzliwie, żeby brała każdy cień entuzjazmu i w nogi, bo nie wiem, jak długo uda jej się wciskać, że chóralne powtarzanie na głos tekstów, metodą szkoły w afrykańskiej wiosce:   'r jak ryba, s jak słonie i klaszczemy wszyscy w dłonie'  jest rajcujące.
Ja, na przykład, już po dwóch dniach kompletnie straciłam do fryburskiej szkoły ortografii  serce i nadludzkim wysiłkiem powstrzymuję się, aby tam gdzie w częstochowskim rymie występuje: weiss, nie podpowiadać dziecku zastępczo: 'Ależ to jest, kurna, szajs!'
Młodzież utrwala alfabet, który z nieznanych przyczyn zaczyna się od el, przechodzi, przez b, g, serię samogłosek, by skończyć się na er. Za to w drugiej klasie ma to wszystko zapomnieć i operować tradycyjnym a do zet.
Napisałam. Norweski zarzucił, że nadużywam ironii i zredagował tak, żeby wszystkim było miło.
Nadal czekam na odpowiedź.
Czekam na odpowiedź i przyszywam sobie odgryzioną łapę.
To nie jest szczególnie budujące, że ani na chwilę nie można szkoły spuścić z oka.
To niby gdzie jest ta najlepsza edukacja na świecie?
W Finlandii?
Dajcie żyć.

©kaczka