[304]

[14 Oct 2016]

(...)
Zadzwoniła wczoraj placówka imienia świętego Zyndrama z Erfurtu z wiadomością, że już przykręcili w szatni wieszaczek z wiewiórką i że Biskwit może zacząć odliczać godziny do spektakularnego rozpoczęcia nowego rozdziału w swym życiu.
Taki już los drugiego dziecka, że po pierworodnym donasza nie tylko buty, ale i przedszkole.
W tym wypadku, Biskwit zdecydowanie woli kolejną parę trampek po Dyni, niż przydział do Szwabskich Kluseczek.
Entuzjazm Biskwita jest odwrotnie proporcjonalny do euforii  Wszechmogącej Dyrekcji. Nieszczęsna ta kobieta spodziewa się prawdopodobnie, że przyprowadzimy jej udoskonalony blond  prototyp. Jeszcze nie wie, że jest jak ten pacjent, któremu lekarz przypisał antydepresanty, a w aptece wydano środek na przeczyszczenie.
- ... i cieszy się Biskwitek, prawda? Cieszy się, że idzie do naszego przedszkola?  – ćwierkała w telefonie Dyrekcja. A Biskwit, gdy powtórzyłam mu pytanie, opuścił lokal mrucząc coś pod nosem i robiąc drzwiami głośne ŁUP! Bez litości dla framugi.
[Ależ oczywiście! Tak się cieszy, że sakreble, od razu pobiegł się pakować!  
Zapałki, scyzoryk, paralizator, dynamit.]
Biskwit nie od dziś obstaje, że nie interesuje go żłobek, przedszkole, szkoła, czy studia uniwersyteckie. Drogą kompromisu ustaliliśmy, że Biskwit od biedy może terminować w uniwersalnej szkole życia, pod warunkiem, że to on będzie tam wykładał.
Trening motywacyjny Hauptcioteczki oparty na 'Jeśli nie przestaniesz sikać w majtki, nie pójdziesz do przedszkola, Biskwicie!' niespodziewanie, wbrew intencjom autorki programu, wyposażył Biskwita w nowe orężę walki przeciwko Systemowi. A mnie w dodatkowy kopczyk prania.
Chwilowo oddalam od siebie myśl, że lada moment znów będę repetować przedszkole.
Nie wiem, do licha, czy dam radę ogarnąć dwa fakultety z pedagogiki wczesnoszkolnej. Szczególnie, gdy jej wyższy szczebel codziennie unosi poprzeczkę mych brwi.
Po miesiącu uczęszczania do podstawówki imienia Ofiar Holocaustu zebrałam, tak myślę, wystarczające dowody, że profil klasy Mastodontów na pewno nie jest profilem biol-chem.
Jeszcze nie minęła mi zgaga po sushi z delfina, a tu pojawia się Dynia z zadaniem domowym i mówi, że nie rozumie.
Nie rozumie, dlaczego wśród słów na literę eM jest konik polny na Ka.
Nie żebym była ekspertem w dziedzinie entomologii. O, co to to nie! Ćwiczenia z rozpoznawania zwłok bezkręgowców wyciąganych na chybił trafił ze słojów formaliny zaliczyłam na dostateczny. Te ofiary trzeba było godzinami portretować, co w moim wypadku ograniczało się wyłącznie do obrysowywania zwłok i portretów pamięciowych a‘la 'z twarzy podobny do nikogo'. Acz konik polny to jednak konik, prawda? Jest popręg, jest siodło, dwie pary skrzydeł, chyże nożęta, niefrasobliwy brak zapasów na zimę, a we wzroku alegoryczna lekkomyślność. Trudno pomylić konika z biedronką, pratchawcem, czy sąsiadem spod ósmego.
I faktycznie, wszystkie te cechy od popręgu do skocznej lekkomyślności prezentuje owad z zadania domowego Dyni.
Obejrzałam z bliska, obejrzałam z daleka, sięgnęłam po lupę jak zoolog-odkrywca nowych gatunków i tak zostałam depozytariuszem dwóch wiadomości. Dobrej i złej.
Zła wiadomość to ta, że autor ilustracji miał przedstawić dziecinom mrówkę na literę eM, ale poniosła go pruska fantazja. Nadużył w procesie twórczym  licencji poetyckiej i substancji halucynogennych.
Dobra zaś pociesza mnie tym, że najwyraźniej ktoś poważał zoologię bezkręgowców jeszcze mniej niż ja.
A doktor od bezkręgowców mówił, płacząc nad moim indeksem, że to niemożliwe.

(...)
W czwartym tygodniu szkoły naszpani od Mastodontów dorzuciła do dzienniczka Mastodontów, kolejny po bukietach kwiecia, piktogram.
Uradowane słoneczko.
Promienne to słoneczko ma reprezentować dni bez zadania domowego.
Idąc tym tropem, czy w takim razie dni z zadaniami domowymi są, do diaska, przykre, smutne i nie emitują UV?
Do kompletu naszpani nadesłała również informację, że każda rodzina w wyznaczonym przedziale czasowym, ma dostarczyć zgrzewkę wody mineralnej.
Co oni mają w tym kraju z tym noszeniem wody?
Natręctwo?


©kaczka