[302]

[5 Oct 2016]

(...)
Kiedy wełniana skarpeta wkleja mi się w rozmazane po podłodze obwoluty od sera Gouda i kiedy trwale przywieram do gruntu, to jednak przyznaję, Norweski ma pełniejszą szklankę.
- Patrz - mówi Norweski. - Może i k t o ś zwędził ten ser z lodówki, całe dwadzieścia krążków, i pożarł je nieomal na miejscu, ale wznieś się ponad, spójrz na srebrny chmur brzeg, przynajmniej Biskwit nie dostanie osteoporozy!
Mam wrażenie, że tak intensywnie staram się ostatnio wznosić p o n a d, że można to już podciągnąć pod chroniczne lewitowanie.
Szkoła mi nie służy.
Nie posłużyła też Matyldzie, którą ostatecznie chyba relegowano ze względu na niepowstrzymywalny womit.
(Jednakoż we wszystkim można starać się o doskonałość zatem i Matylda, według relacji młodocianych Mastodontów, już dobiegała z tym womitem do umywalki za każdym razem poprawiając rekord.)
I mnie korci, by wstąpić na drogę takiej dosadnej, nomen omen, przetrawionej retoryki, bo ileż można tłumaczyć tym, którzy z racji zawodu powinni wiedzieć?
W drugim tygodniu szkoły poszło o oceny.
Już na kredyt zapiałam z zachwytu, że placówka powstrzymuje się od ocen, że będziemy tu sobie z ciałem pedagogicznym rozmawiać o dziecku może i oszczędnie, ostatecznie klasa jest duża, ale zdaniami złożonymi, a nie system cyfr, czy innymi piktogramami, a tu sruuu... otwieram zeszyt do matematyki, a tam pod zadaniem domowym – kwiatek.
- Alternatywą do tego kwiatka - powiada mi moje dziecko. - jest krzyżyk. Krzyżyk oznacza, że zrobiło się źle. Kwiatek, że znakomicie.
(Tu apel: jeśli Japończycy mają prototyp robota do tłuczenia głową w ścianę to chętnie przetestuję, gdyż oszczędzi mi to urazów płata czołowego i niekończącej się migreny.)
Jako, że mam wrażliwe serce, przyjęłabym do wiadomości argument, że pani od Mastodontów nie starcza sił, by wyrazić na piśmie swój zachwyt nad grafomotoryką siedmiu (Matylda wszak odpadła) początkujących skrybów, ale to nie może być ten argument, bo kwiatek jest z rozmachem. On jest barokowy. On jest z taką dbałością o detal, że Szekspir zdążyłby wyprztykać sonet w czasie, który naszpani musiała poświęcić na odmalowanie wiechcia, a jeszcze by mu został kwadrans na przepisanie sobie utworu na czysto. Toteż nie pojmuję, że lepiej kwiatek, niż 'coraz zgrabniej sobie Dyniu radzisz z pisaniem', co nawet w niemieckim, do diaska, nie może się składać więcej niż z trzydziestu sylab. Chyba, że pierdykanie kompozycji florystycznych pod zadaniami domowymi jest dla pani od Mastodontów formą terapii przez sztukę?
Na szczęście, Dynia wyczuła przekręt. Że coś jest nie tak z tą florą jako reprezentacją nauczycielskich oczekiwań, skoro, jak wyznała, kwiatek pozyskał każdy, niezależnie od stopnia zaangażowania w pracę domową. Zatem coś tu Dyni śmierdzi. Niekoniecznie różami.
Chodząc od nowa do szkoły, mam takie przedziwne uczucie, że obudziłam się ze śpiączki po trzydziestu latach, a system edukacji, żeby oszczędzić mi szoku po prostu na mnie uprzejmie poczekał.
W klasie Mastodontów jest Jeremiasz, Eliasz, Jakub, kilku Ewangelistów, tylko, jasny gwint, nadal czekamy na Mesjasza, który nas od tego wszystkiego wybawi.

(...)
Biskwit zafiksował nam na dresażu i najchętniej zamieszkałby w stajni. To jest trochę kłopotliwe, bo Biskwit oczekuje, że każde wyjście z domu oznacza zaciągnięcie się do oddziału ułanów i nie ukrywa swego rozczarowania, gdy okazuje się, że jednak chodziło o to, żeby przynieść ze sklepu bułki albo mleko. Krowie mleko! A żeby tak chociaż kumys!
Twórczość Biskwita weszła przez to w fazę: wczesny Kossak.
Poniżej w znakomitej ko(ń)produkcji z Bebe. (Na marginesie, Bebe i Dynia - TU)

A że sztuka współczesna pozostawia odbiorcy dużą wolność w interpretacji, dla mnie to alegoryczne przedstawienie placówki edukacyjnej, któremu nadałabym roboczy tytuł 'Pożar w stajni Augiasza'.
Daleko nie szukać, gdym odprowadzała tam wczoraj o poranku dziecko, Woźny Laszlo, mamrocząc pod nosem węgierskie przekleństwa, usuwał właśnie z szyb na dziedzińcu opinię o stanie moralności Dyrektorki, którą jakiś klient placówki, wyraził nocą przy użyciu kilkunastu puszek czarnego spray’u. Sądząc po ubytkach w ortografii tego przesłania, wydaje się, że eksperymentalne nauczanie pisania i czytania metodą szkoły fryburgskiej nie u wszystkich się jednak sprawdza.
To mnie również martwi.

©kaczka.