[306]

[24 Oct 2016]

(...)
Zanim jednak odleciałam, by tarzać się w cukrze pudrze belgijskich gofrów i jeść poczwórne frytki z majonezem, odbył się szkolny Festiwal Jabłka.  Wydarzenie artystyczne, które w konkursie na najbardziej udaną apokalipsę  plasuje się między zburzeniem murów Jerycha, a Wielkim Pożarem Rzymu.
Trudno dociec, jakie intencje kierowały Dyrekcją, gdy odpalała ten fajerwerk, to niedobrowolne święto integracji i solidarności na kruchym spodzie od szarlotki. Możliwe, że – zacytujmy klasyka - 'Niektórzy chcą tylko patrzeć, jak świat płonie'.
Rozdzieliło nas z Norweskim na tej imprezie, bo Norweskiego zwerbowano  do czynu społecznego.  Miał przynieść z piwnicy kilkaset porcelanowych talerzy na kartoflankę z dyni. Wyniósł je, rozstawił, zebrał, przeniósł, rozłożył ponownie, po czym znów, na życzenie Dyrekcji, zebrał je  i zdeponował, tym razem w szatni. Stamtąd zadzwonił i używając  sekretnego hasła, ktore ustaliliśmy kiedyś na wypadek, gdyby którekolwiek z nas zostało uprowadzone przez mściwą obcą cywilizację, dał do zrozumienia, że ten moment porwania właśnie nastąpił.
Niestety, miałam ograniczone możliwości zbierania okupu, bo tkwiłam w auli wypełnionej po lamperie, wrogo nastawioną do świata ludzkością, która w dzień wolny od pracy musiała wyłączyć telewizory i kopsnąć się do szkoły, by słuchać po raz czwarty tej samej piosenki o tańczących, jesiennych elfach. Nastoletni artyści zmaterializowali się tłumnie, więc z uwagi na braki lokalowe, częściowo zwisali ze sceny. Ponieważ repertuar dwóch piosenek zakładał choreografię, gdy chór gibał się w lewo trzeba było młodzież podpierać z lewej. Gdy chór wyginał się w prawo, woźny swą łapą, jak bochen chleba, blokował spadających ze sceny po prawej stronie. W momentach, gdy choreografia wymagała wyrzutu rąk w przód, ciało pedagogiczne zbierało z podłogi wystrzelonych w kosmos z pierwszego, a nawet drugiego rzędu.
Niestety, nieszczególnie mogłam się skupić na wzruszającym przekazie artystycznym, albowiem Biskwit odkrył, że w bufecie jest siedemdziesiąt pięć rodzajów ciasta z jabłkami (czyn społeczny matek) i uparł się, że wypróbuje wszystkie, ze szczególnym naciskiem na tłuste pączki w czekoladzie. W drodze do bufetu ustawiono dodatkową przeszkodę - koszyk z jabłkami, którego wagę w ramach konkursu należało odgadnąć.  Po czwartej wizycie Biskwita w bufecie w koszyku widać było jabłka z wyraźnym uszczerbkiem masy  i ze śladami zębów.  (Tym samym wyniki konkursu są  pewnie równie wiarygodne jak wyniki wyborów prezydenckich na najlepszym z kontynentów.)
Wiemy też, i wiedza ta zaoowocuje za rok, że nie ma co liczyć na ciepłą kartoflankę na tym festynie, bo za podgrzewanie kartoflanki odpowiedzialna jest historycznie klasa dziesiąta o profilu kucharskim. Może i w dziesiątej uczą się miesić suflety i tłuc dorodne sznycle, ale podobno co roku zaskakuje ich fakt, że od samego patrzenia w lustro kartoflanki jeszcze nikomu nie udało się doprowadzić jej do wrzenia.
Na własnej skórze przekonaliśmy się również, że aby wygrać grzebień, odblaskowy znaczek, komplet kieliszków, szydełkową serwetkę, otwieracz do butelek i sześćdziesiąt cztery wieszaki do ręczników, trzeba napierać na stanowisko z loteryjką jeszcze przed otwarciem lokalu. Kwadrans później można już tylko udzielić sprzedającym pierwszej pomocy przy opatrywaniu ran ciętych, szarpanych i otwartych złamań albo pomóc ścierać krew z podłogi.

Za rok również z odpowiednią powagą podejdziemy do tematu 's a m o d z i e l n i e wykonana praca plastyczna o tematyce pomologicznej', gdyż w tym roku w kategorii wiekowej 6-10 lat zwycięzcą został ten cybermodel, któremu nasza rzeźba jabłka mogła, co najwyżej, baterie podawać.

Czego to ludzie nie zrobią, aby wygrać kupon do pizzerii!
(Wygląda na to, że nawet żywcem zamurują dziecko w gigantycznym jabłku i każą mu animować robaka.)

(...)
Krążąc po placówce odkryłam, że Dynia widzi siebie w tłumie tak:

Mocno opaloną i z dużą głową.

©kaczka