[157]

[1 Apr 2015]

(...)
O tym, że zwykle spływa jak po kaczce.
A czasem nie.

                                                                          Republika Federalna, marzec 2015

Droga Wandziu,
No co tam? O czym ty mi tu znowu?
Że poszłam za Niemca? Choć przestrzegałaś?
Przestrzegałaś spektakularnym gestem, ale nie wiem, czy słyszałaś, że już krążą  plotki, że ten twój gest taki znów nie do końca historycznie udowodniony?
(Wiesz jak to bywa z historią. Idziesz sobie na basen, jeden zaraz napisze, że chciałaś majtki przeprać, drugi, że ‘w rzekę wskoczyła, od razu się utopiła. I dopiero wtedy Niemce poszły precz, a u nas pokój nastał.’)
Serio, ty naprawdę wciąż myślisz, że poszłam za Niemca, a nie, dla przykładu, że za człowieka? Że przed pójściem robiłam tu kasting na auswajsy?
Fakt, mogłam się lepiej zastanowić, wszak były sygnały, że popełniam sralians. Te czerstwiutkie żarciki o Adolfie,  te plejbeki ‘nie dla mnie przyjaźń polsko-niemiecka’, te życzliwiutkie ‘a jakże tam twój Helmucik?’, te brwi unoszone, te grymasu cienie.
Brałam za dobrą monetę.
Myślałam, że to przejdzie, gdy zobaczysz jacy my razem ładni.
Poza tym, zakasaliśmy rękawy, żeby robić nową, dobrą przyszłość. Niewystarczający powód żeby okiem łaskawszem spojrzeć?
I  teraz odzywasz się z naszej poświęcanej ziemi i mi mówisz, że w świetle bieżących wydarzeń  poszłam już nie tylko za Niemca, ale i za mordercę.  Bo każdy Niemiec – frazą taką jak z Barei mi tu jedziesz -  to morderca. (I jak, mniemam, cham?) A pomiot jego, wyczytuję z twoich międzywierszy, też  niebezpieczny, bo genetycznie modyfikowany.
Patrzę na mojego Niemca. Patrzę na nordyckie blond główki pacholątek GMO.
No fakt, ten mój Niemiec, bydlę, niby ma lęk wysokości, ale jak już kroi cebulę to jakoś tak nieszczerze płacze. A dziateczki też tylko pewnie czekają aż usnę, żeby po kryjomu popylać na swoich trzykołowcach do wieczorowej szkółki szybowcowej.
I nie wiem, co ci Wandziu na twoją diagnozę szczerą odpowiedzieć?
Zaskoczyłaś mnie.
Siedzę od tygodnia w kącie i kiwam się sieroco.
Bo i śmieszno, i straszno.
Co innego dostać taki anonim cięty z cybernetycznych pikseli, co innego, gdy mówisz mi to w twarz.
(Najpierw ty, potem on, ona, ten pan, a wreszcie tamta pani.)
Walisz mi tą prawdą między oczy, jak tomahawkiem i nawet ci powieka nie drgnie.
Pierwszą myślą było, że mam nadzieję, że o twoich ci ktoś powie, że z Polski, więc c**je, co kradną samochody.
Drugą, że, o jejuniu, jakby tak kilka warstw pozłoty z twojej rodziny zeskrobać paznokciem, to też byłby materiał dla prokuratora.  Weźmy, bratobójstwo. Za pieczarkami twój braciszek po tej banicji nie latał, co nie?
Ale się w język gryzę, bo co ja tam wiem, może akurat jeszcze wyjdzie na twoje? Może dane ci będzie z satysfakcją zatrzeć rączki i powiedzieć ‘ha! a nie mówiłam?’. Może się przecież zdarzyć, że na dany znak Niemiec mój wyprowadzi z garażu swój helikopter i dokona desantu. (Jezu, gdzie on tu od ręki garaż znajdzie? Zapisy są na rok 2028.)
Jest w tym, co mówisz, przyznaję, solidna logika. ‘Co ty o nim wiesz?’ Racja. Nic. Ciebie myślałam, że znam, a tu jaka siurpryza!
Pewnie Jekyllowa też mówiła o swoim, że to dobry chłop, do rany przyłóż, tyle, że jak wraca nad ranem do domu to sobie futro spomiędzy zębów wydłubuje, a w kieszeniach kawałki staruszków przynosi.
Ale wiesz, Wanda, ja Ci chyba nawet zazdroszczę tej perspektywy. Tego twojego czarno-białego fotoplastykonu. W ziemi leżysz, wszystko masz na płask. W jednym wymiarze. Niemiec to morderca, Arab-terrorysta, Francuz żre żaby, a Polak to zawsze bohater w wersji delux.
Wygodne.
Szkoda tylko, że ten robak cię tak toczy.
(Ciebie, jego, ją, tego pana i tamtą panią.)
No, ale tak to już bywa w grobie.

Diametralnie nie twoja,
kaczka