[162]

[17 Apr 2015]

(…)
Biskwit przyszedł na świat z własną wizją sprawiedliwości społecznej.
Trochę z Marksa, trochę z Engelsa, trochę z Robin Hooda, a dodając skłonność do protestowania nago –  nawet jakby święty Franciszek.
Jest to sprawiedliwość optyczna.
Jeśli cała rodzina je gicz cielęcą, to Biskwit nie życzy sobie resztek z pańskiego stołu, skrawków, ścinków, czy wiórków.
Biskwit chce na swoim talerzu gicz cielęcą tych samych rozmiarów oraz komplet instrumentów chirurgicznych (Nóż i widelec, kobieto, a żywo!).
To samo dotyczy innych produktów spożywczych, w tym głównie (nad)używek.
I jeśli gicz cielęcą mogę ostatecznie Biskwitowi wrzucić na ruszt to butelka absyntu, paczka hawańskich cygar, trzydzieści pieć gałek lodów lub dwadzieścia tabliczek czekolady (własność kolektywu) stanowią kontrowersyjny suplement diety osobnika, który wciąż jeszcze nie musi się schylać wchodząc pod stół.
Odmawiam.
W takich chwilach Biskwit nie waha się pokazać jak bardzo jest mną rozczarowany.
Siada jak myśliciel Rodina. Chowa twarz w rozcapierzonych dłoniach, prowadzi wewnętrzny dialog i z niedowierzaniem kręci głową.
... cygar nie dała, nie dała...

(...)
Jak na kogoś, kto najwyraźniej  ślubował, że przenigdy nie będzie chodzić na dwóch nogach, aby nie dostarczać grawitacji okazji do niewybrednych żartów, Biskwit zaskakująco zwinnie wspina się na najbliższe dostępne krzesło i chybotliwie spionizowany ćwiczy na nim Tai Chi.
Bez trzymanki.
(Co prowadzi do zatrzymanki.
Do zatrzymanki mojej akcji serca.)
 
©kaczka