[12]

[5 Dec 2013]

Wprawka pierwsza: Szklanka, telefon i moneta.
(z inspiracji Fidrygauki)

(...)
Mam w domu Moneta.
Monet ma siedemdziesiąt cztery tysiące dwieście dwadzieścia trzy kredki, a dokładnie, jako sam rzecze, jest tych kredek: 'forty fifty Siben Acht'.
(Mówiąc oględnie, Monet liczy słabo, wychodząc prawdopodobnie z założenia, że to z nim należy się liczyć.)
Ma Monet kredki archeologiczne. Po matce. Kredki nadal w oryginalnych opakowaniach  – 12 sztuk kredek artystycznych produkcji Pruszkowskich Zakładów Materiałów Biurowych, gdzie żółty i cytrynowy mają ten sam kolor stanu przedwojennego, a ‘błękit pruski’ niewiele różni się od ‘karminowego’  – albo też i kredki woskowe z Shanghai Colour Products Factory, non-toxic, 'Great Wall', których opakowanie nijak nie mieściło się w chińskim piórniku, rocznik 1980/1981.
Ma kredki po ojcu – Staedtler GmbH, Bawaria, późne lata siedemdziesiąte, w odcieniach, których nie przewidziała fizyka rozszczepionego światła.
Ma ołówek do szkła wysiedlonego z Prus Wschodnich pradziadka.
Ma kredki dwudziestopierwszowieczne, po sobie, kredki z Lidla, kredki wyniesione z placówek zbiorowego żywienia, kredki w księżniczki, kredki w puderniczki.
Ponieważ Monet jest samozwańczym prekursorem lakonicznych nurtów malarskich tedy używa głównie czarnego długopisu podwędzonego z mej torby.
Używa, bo oddał się na służbę muzom biurokracji, cenzury oraz korekty.
Nie ma bowiem – Monet udowodnił – takiego urzędowego dokumentu, którego nie da się odręcznie ulepszyć czarnym długopisem.
(‘Mama! Look! This is papa!’ – i ziuuu... odręczny portrecik w ‘tu wklej swoje zdjęcie, bez okularów, bez grzywki i bez najmniejszych znamion uśmiechu’.)
Odkąd posiedliśmy tę wiedzę, akty narodzin, wygrane kupony loteryjne, prawa stałego pobytu oraz dobrobytu trzymamy na wysokości powyżej metra siedemdziesiąt (metr siedemdziesiąt równa się Monet, stołek, wyciągnięta ręka Moneta.)

(...)
Szukając pośród kartonów kubka na wysypujące się zewsząd kredki, rozpakowałam szklanki.
Spadek po erefenowskiej babce.
Spomiędzy szklanek wypadło zdjęcie.
Na zdjęciu las po kolana w śniegu, w zaspie dziadek w mundurze Wermachtu.
Norwescy skrzętnie sprzątają przede mną historię dwudziestego wieku, ale czasem niespodziewanie wypada ona z szaf, ręczników, resztek alianckich spadochronów i ślubnych szklanek z manufaktury w Bohemii.
‘November 1940.
Na pamiątkę wizyty u Kamerada Hermanna.’
(Raczej nie Goeringa).
W nierozpoznawalnej nazwie lasu dużo śmiesznych liter.
Umlaut za umlautem.
Finlandia.
Za drzewami na zdjęciu być może rozpala ognisko partyzantka Muminków.
A może mała Mi zasadza się na ogon martwej wiewiórki, by ‘zrobić sobie z niego śliczną mufeczkę’.
Właśnie z Monetem czytamy ‘Zimę Muminków’.

(...)
Dzwoni Monet.
Przez plastikowy telefon w sieci świni Peppy.
‘Mama! Liebe dich! Tulić you?’

(...)
Nie ma w tej historii początku i końca.
W rwącym nurcie zdarzeń kreślonym rozmaitymi kredkami każdy może sobie umyć nogi.
I szklanki.

©kaczka