[10]

[1 Dec 2013]

(...)
Ze wstępnego porównania koncepcji edukacyjnych wychodzi mi, że poprzednie, wyspiarskie placówki stawiały na rozwój duchowy i intelektualny kurdupli.
A tutejsza?
Wydaje się, że nielegalnie zatrudnia dziatki przy produkcji cegieł.
Oddajemy dziecko o świcie w miarę domyte, czasem nawet przyczesane.
Odbieramy brudne jak prosię.
Gumowy kombinezon już w poniedziałek przybrał maskujące kolory ziemi, a ja zupełnie bez sensu, uprałam go w środę wieczorem, po to tylko, by w czwartek po południu identyfikować go po inicjałach. No, bo już nie po kolorze.
W piątek musiałam skrobać gumowce w celu rozpoznania właściciela, bo Peppa była na nich po ryj w glinie.
Tyle naszego, że personel przykłada się do domywania facjat, bo gdyby nie, to prawdopodobnie mogłabym zabrać do domu cudze dziecko.
A ponieważ obejrzałam sobie dokładnie plac zabaw (suchy!) to spekuluję, że albo cegielnię ukrywają w piwnicach, albo też grupa ‘Rezolutnych Lisków’ kopie tunel pod ogrodzeniem przy użyciu łopatki z misiem.
Eskapiści?
To wyjaśniałoby, dlaczego glina i kamienie sypią się z dziecka nawet po opuszczeniu placówki.
I z pewną nostalgią wspominam czas, gdy Dynia spędzała czas w ochronkach czytując dzieła filozofów wystrojona w białe tiule i koronki.

(...)
Grudzień.
Sezon jarmarczny.
W powietrzu dufty i aromaty.
Świerkowa żywica.
Mróz.
Pieczone kasztany, prażone migdały, lukrowane pierniki, lśniące cukrem jabłka, lukrecjowe słodycze.
Tu muzykanci z Bremy, tam orkiestra symfoniczna ministrantów pod wezwaniem, za rogiem ochotnicza straż pożarna z puzonem.
Grzane wino dostępne również w formacie dziecięcym.
(Choć resztę wieczoru Dynia przepędziła śpiewając głośno i publicznie, może zatem wydawało nam się, że w formacie dziecięcym, albo pomyliliśmy naczynia?)
A nade wszystko pogrom parzystokopytnych.
Z cebulką.

©kaczka