1610

[19 Jul 2013]

(...)
Półka na Lepieje już wisi w zakładkach.
Uprasza się nie kneblować swych osobistych muz od liryki, pedagogiki i demagogiki.
Narodzie, lep!

Lepiej kaczkę zelżyć wierszem,
Niż w nią ciskać słowem szerszem.
Lepiej w kaczkę poematem,
Niż ją obić krowim gnatem.
Lepiej cisnąć w kaczkę odą,
Niż problemy mieć z wątrobą.
Lepiej kaczce rymem wknocić,
Niż ją kopać i się spocić.

(...)
Z cyklu: zabawy towarzyskie.
Między drugą a trzecią w nocy diagnozować wyspkę.
Szkarlatyna? Różyczka? Rumień zakaźny? Proszek do prania, zapalenie opon mózgowych ('Mamy na tę diagnostyczną okoliczność szklankę bez wzorka? Jasne, że nie mamy!'), a może ordynarne potówki?
Pacjentowi było wszystko jedno, bo spał, choć przez sen się iskał nerwowo.
Rano wstał w drugorzędnym humorze, acz bez wysypki.
Za to z pewnie z wzorkiem od kieliszka (!) na plecach.

(...)
W lakierowanym magazynie kolorowym [1], który hrabstwo nam okolicznościowo wciska gratis w skrzynkę na listy, znalazłam artykuł na temat szkół z internatem ‘czemu niektórym pasuje?’ i odfrunęłam przy pierwszym akapicie.
Spodziewałam się najrozmaitszych motywacji, że rodzice mogą pracować w cyrku objazdowym, parać się szpiegostwem, zaciągnąć do Legii Cudzoziemskiej, przeprowadzić w obszary malaryczne lub mieszkać tam, gdzie przez podwórko dwa razy dziennie przechodzą fronty wojenne. Za przyczyną pensjonarskich lektur (‘Mała księżniczka’ lub ‘Tajemnica Abigeil’) wizualizowałam sobie biedne sierotki bez matki, odseparowane od ojców, co to albo oddają życie za ojczyznę lub są na krawędzi bankructwa. Ostatecznie, myślałam, może chodzi obcokrajowcom o wyrównane szanse edukacyjne, o przydanie językowi akcentu Królowej?
Otóż, jak się okazuje, niekoniecznie.
‘When our 11-year-old was asked why she liked boarding, she replied, „Because I can get away from my brothers”. I like to think of our family as close and fairly harmonious, however, when you live in a house surrounded by three young brothers firing at you with Nerf guns and talking about sport all day, I can sympathise with her. She revels in school dormitories surrounded by friends, brightly coloured duvets, teddies, Keep Calm posters and hot chocolate.’
Matka bez cienia zmarszczki refleksji odsyła córkę do internatu, bo współczuje jej życia wśród trzech młodszych braci? Bo w internacie ją napoją przed snem gorącą czekoladą i dadzą szansę porozmawiać o kucykach i wróżkach?
Paranoidalna, kosmicka, niewyobrażalna głupota tego argumentu wtrąciła mnie w stupor.
A potem – o ironio! –  zbiegła się z opowieścią znajomej nam dziesięciolatki. Opowieścią o młodszej siostrze swej najlepszej przyjaciółki.
Najlepsza przyjaciółka, też dziesięciolatka, każdy weekend spędza w domu innej swej koleżanki, by jak najmniej przebywać we własnym.
Młodsza siostra, przy wydatnym wsparciu i zaangażowaniu rodziców, wypracowała sobie bowiem pozycję ‘muszę mieć wszystko to, co starsza, nawet jeśli tego nie lubię’.
( W ryk, bo chce te same lody. W ryk, bo to lody truskawkowe. W ryk, bo nie lubi truskawek. W ryk, bo musi jeść  truskawkowe. W ryk, bo ciepnęła je do kosza na śmieci. W ryk, bo nie ma żadnych lodów.)
Takoż młodsza ma wszystko, co i starsza, te same zabawki, tę samą szkołę, te same bluzki i majtki, choć niestety mniejsze o dwa rozmiary. Młodsza zawsze jest obok, by monitorować potencjalne nadużycia, by się owijać jak bluszcz wokół starszej i jej znajomych. Koleżanki przestały starszą odwiedzać, nie mogąc znieść natrętnej obecności młodszej. A gdy, czasem bywa, młodsza jednak nie może czegoś mieć, to albo ogranicza się to starszej (zakaz wyjazdu na obóz) , albo każe starszej kłamać (‘miałam dodatkowe zajęcia w szkole, nie byłam w żadnym kinie’).
Gdy starsza z grupą koleżanek wybierała się do zoo, matka zaleciła starszej, by po powrocie wysiadła z samochodu trzy ulice dalej, usunęła wszelkie ślady pobytu w zoo i następnego dnia w szkole zakazała swym koleżankom rozmawiania o zoo przy młodszej, gdyż ‘tej byłoby przykro’.
Starsza może liczyć wyłącznie na rozrywki, których logistykę zapewniają rodzice jej koleżanek. W domu o wyborze rozrywek decyduje młodsza.
To podobno w imię, ... uwaga... by starsza nie wyrosła na egoistkę.
Oprócz tego, że to przeraźliwie smutna historia, zastanawiam się, u licha! a co jeśli ja sama popełniam równie karygodne, idiotyczne, katastrofalne błędy wychowawcze i tego nie widzę? Czy mogę mieć nadzieję, że ktoś je zobaczy? Że mną potrząśnie? Że mi o nich powie? I nawet jeśli powie, to czy mu uwierzę?
Pierwsze miejsce na liście moich macierzyńskich lęków.
Matka. Spółka z odpowiedzialnością.
Zbyt dużą odpowiedzialnością.

[1] ‘Country Child’ 13/2013 ‘Open all hours; Why boarding school suits some’ Sophie Pender-Cudlip
Z rozczulającym epilogiem: ‘As for the children, perhaps some just flap their wings a little earlier than others or just want a welcome break from their brothers.’
Biorąc pod uwagę, że miejscowe szkoły z internatem zaczynają nabór już od trzylatków, imaginuję sobie bandę trzylatków, która ‘just flap their wings a little earlier than others’.

(...)
Nie posiadam stosownej wiedzy w dziedzinie dogmatów i kanonów, nie parałam się teologią żadnej małej, ani dużej religii, stąd moje zadowolenie z kapłaństwa kobiet w kościele anglikańskim wynikało jak dotąd, wyłącznie z faktu satysfakcjonującej równości płci.
Do momentu, gdy tydzień temu zderzyłam się w sklepie z damą, która do szarej, kwiecistej sukienki z krótkim rękawem i obfitymi falbanami (styl Marks & Spencer), miała doszytą stójkę z koloratką.
Do tego na szyi sznur różowych korali i srebrny krucyfiks.
Gdybym nie wiedziała, że to pasterka lokalnej parafii, skłoniłabym się raczej ku azylowi dla osłabionych na umyśle.
De gustibus... wiadomo, szczególnie tu na Wyspie, więc przemilczę estetykę tej kuriozalnej kombinacji.
Ale pomyślałam, że oto, sakreble!, znowu się zawiodłam.
Znowu mi się wciska równość w wydaniu ‘przebierzmy się za mężczyzn’.
Nie kupuję.
Nadmiar słońca mnie radykalizuje.

(...)
Wstałam o siódmej rano.
Rozsunęłam firanki.
Za oknem parkował nieboszczyk.
W luksusowym karawanie.
Trumna z wieńcem, wysoki połysk, kierowca w białych rękawiczkach i odprasowanej czapce.
Sen? Zwidy? Halucynacje? Fatamorgana? Padło mi na głowę od nadmiaru UV?
Zza pleców Dynia, nie mniej skonfundowana, ‘mama, this is?...’
(Zbiorowa halucynacja?)
‘Yyyyyy... karawan, córko!’
‘Okay!’ – Dynia postanowiła pozostać na tym poziomie eschatologicznej świadomości i oddaliła się szukać spyży.
Ja w pidżamie, boso, przed dom.
‘Pan odbiera? Się zgubił? O ile wiem,  jeszcze przed chwilą wszyscy byliśmy żywi.’
‘Ach, nie! Zgodnie z ostatnim życzeniem nieboszczyka objeżdżamy całą wieś, by po raz ostatni rzucił okiem.’
Kurtyna.

©kaczka