1612

[21 Jul 2013]

(...)
Źle się robi od nadmiaru słońca.
Tydzień temu przekonałam się boleśnie, że jeśli młodzież zechce to wysika z siebie trzydzieści litrów płynu, które to przeciekną przez trzy poduszki, dwa koce i narzutkę dla kota tak, by złośliwie wsiąknąć w Norweski piernat.
(A mówił, 'nie układaj jej na moim piernacie', a ja mu na to, sycząc przez zęby: ‘wszystko mam zawsze pod kontrolą w tym domu, to nie wątp nawet, że i dziecięce cynaderki!’. I mnie pokarało.)
Sześć warstw!
Sześć warstw i ten cholerny piernat.
The princess and the pea.
THE PRINCESS AND THE PEE (!)
Trzy poduszki, dwa koce i narzutka dla kota mieszczą się w brzuchu pralki.
Piernat nie bardzo. Zawsze trochę wystaje.
(Choć, uderzam się w pierś, eksperymentowałam z mniejszym zaangażowaniem.)
Złożyłam piernat w kostkę, bez wysiłku umieściłam w dużej torbie z Ikei, w jedną rękę chwyciłam tę torbę, w drugą Dynię, w trzecią – ta inwentaryzacja, zapewniam, ma zasadnicze znaczenie dla fabuły, to nie dlatego, że ktoś mi płaci od wiersza – hulajnogę, w czwartą – Edwarda Plastiko, w piątą – walory finansowe, a na plecy zarzuciłam jeszcze aprowizację i sakwy z wodą. Tak uzbrojona udałam się marszem (lub biegiem za hulajnogą) do pralni chemicznej, gdzie zdeponowałam piernat i nawet się przesadnie nie spociłam tą podróżą.
Po piernat kazali wrócić w sobotę.
Wróciłam z Norweskim.
Oddałam kwit, dama za kontuarem zniknęła za firanką i jak ujawniła późniejsza rekonstrukcja wydarzeń – szarpnęła  worek u podstawy piramidy worków i żywcem pogrzebała ją lawina piernatów.
Poturbowana dama została odkopana przez współpracownicę i stękając z wysiłkiem (co mylnie zinterpretowałam jako skutek urazu) rzuciła nam na kontuar ... coś.
Coś było białym rulonem, w który mafia sycylijska mogłaby zawinąć zwłoki minimum dziesięciu niewygodnych.
Coś wyglądało jak ... otyły cumulus?
Jak kłąb waty cukrowej dla Guliwera?
Jak gatunek wieloryba-albinosa wyrzucony na brzeg?
Ostatnim nieroztopionym neuronem odnotowałam rozmiar i zdaje się nawet zapytałam, czy to aby nasze?
‘A czyje niby miałoby być?’ – odpowiedziała dama dość obcesowo (a mówią przecież, że near-death experience zmienia człowieka na lepsze!) i ja bez refleksji kupiłam tę logikę, choć przecież teraz, gdy mózg mi się schłodził, widzę, że mogło należeć do każdego. Piramida piernatów świadczyła, że co drugi mieszkaniec wsi nasikał sobie w kołdrę.
Ba! Powieka mi nie drgnęła, gdy Norweski zarzucił rulon na plecy i się złamał w trzech miejscach.
Ba! Gdy z trudem upchnęliśmy wieloryba w bagażniku, gdy udało nam się bagażnik zamknąć skacząc nań z rozbiegu, wymyśliłam naprędce teorię, że oto winniśmy być wdzięczni – piernat nabrał gabarytów za przyczyną rewolucyjnych, nowoczesnych technik pralniczych.
Ba! Nawet w domu, gdy otworzyliśmy worek, a piernat zrobił PUFFFFF! i najpierw wypełnił swoim piernactwem każdą wolną przestrzeń, a potem zaczął wyłazić oknami, nawet wtedy skłaniałam się, ku teorii że istnieje racjonalne wyjaśnienie.
Dopiero, gdy Norweski znalazł etykietki o treści ‘XXXL Double King Duvet Super Size’ a także ‘This piernat belongs to Mrs. Spires’ przyszło mi do głowy, że istnieją przesłanki, by przyznać, że podprowadziliśmy piernat jakiejś zziębniętej staruszce.
Albo całej wiosce.
I teraz stoję bezsilna naprzeciw problemu, jak po wyjęciu z worka odwieziemy ten piernat z powrotem?

(...)
Manikjur i pedikjur.

©kaczka