1601-1609

[1-8 Jul 2013]

(...)
A tymczasem we własnym gnieździe.
We własnym moich gnieździe wizytuje Hauptcioteczka.
(Hauptwujaszek wolał złamać obie nogi, niźli stać się ofiarą mych eksperymentów kulinarnych.
Choć uważam, że to ekstremalne środki, by uniknąć kontaktu z zieloną sałatą.)
We własnym gnieździe ja głupia ciągle wierzę w nagłe nawrócenia na słuszne.
Wychodząc z domu o świcie, pozostawiłam Dynię na pastwę losu (a nawet jej najbliższych), upraszając zebranych o złożenie dziecku obiadu i kolacji z tego, co znajduje się w lodówce.
Wracam.
Na stole nasmażone wieprzowe zwłoki, takie tłuste ochłapy z opakowanie próżniowego ciepnięte na patelnię, pod to blade fryty z mrożonki zajeżdżające olejem przemysłowym oraz nasmażone na margarynie warzywa.
(Skąd? Jak? Z czyjej to lodówki?)
Na stole w talerzu tłustych zwłok dłubie trzylatka.
Różne myśli mi przyszły do głowy. W tym, tradycyjnie, mordercze.
Jak i również, co pewnie przychodzi z wiekiem, myśli zachowawcze, że oto trafia mnie szlag, od widoku wieprzowego truchła dostaję aneuryzmu, pęka mi w głowie pulsująca tętnica i w ten oto sposób dożywotnio skazuję Dynię na kuchnię Norweskich.
Dożywocie krótkie, ale w męczarniach.
(Słowem, muszę zorganizować jakiś cyrograf, który zagwarantuje mi nieśmiertelność przez minimum najbliższą dekadę. Którędyk na Rzym?)
I są, dochodzę do wniosku, rzeczy, których przenigdy nie ogarnę rozumem.
To, że można żywić się tłustym smażonym stekiem, wiedząc, że się ma poziom cholesterolu pierdylion i, że wszystkie babki  po kądzieli, w regularnych interwałach, od 1870 roku schodziły z tego świata skutkiem rekordowej cukrzycy lub eksplodującej miażdzycy.
Że się samemu chce kontynuować tę wdzięczną tradycję schodzenia, wolna droga i kij ci w kondukt żałobny oraz kare konie z pióropuszem, ale dziecinę moją, a  swoją ćwierć genów zabierać na tę przejażdżkę?
Jako też, że we własne dziecko, krew z krwi, gen z genu, oczy błękit pruski jak z matrycy, wciska bladą frytę człowiek, który trzy dni temu najpierwszy drwił z diety Emetyka? Takoż człowiek zdawało się świadom, że smażone kartofle w tym gnieździe jada się od święta i jeśli się jada to pochodzą ze sprawdzonego, jedynego słusznego źródła, które nie ma udziałów w recyklingu paliw.
Zwołałam naprędce zebranie rodzinne i przedstawiłam swój punkt widzenia.
Myślę, że mogłam nawet użyć słów wielkich w rodzaju ‘zdrada ideałów!’ oraz ‘mordercy!’.
Ciskając nimi jak mrożoną frytą o ścianę.
Winni, nie poczuli się do winy, gdyż przecież – zapewnili dziecinie w a r z y w a.
Te na margarynie.
(Kiedy nastąpił ten moment, gdy ludzkość zaniechała myślenia?)
A poszeptawszy w kącie, wystąpili z inicjatywą, że w duchu zdrowia i witamin i żebym się już nie czepiała, jutro dziecku machną naleśniki z jabłkami.
Po czym wyjęli plastikową butelkę z tajemniczym proszkiem ‘dodaj wody i wstrząśnij’.
Ja tam byłam już wystarczająco wstrząśnięta.
Oddaliłam się trzymając się za tętnicę.
Nie mogę umrzeć przedwcześnie.
Ot, co. Nie mogę.
Swoich własnych genów pilnować muszę przed sabotażem.

(...)
Razem z Hauptcioteczką przybył w ó z e k.
Odpowiedzialny za emocje neuron Dyni ledwie to uniósł i nieomalże trzeba było resetować system.
Przybył wózek, planety się zatrzymały, Dynia wstrzymała oddech.
Trzeba było jej przypomnieć, by zajęła się respiracją.
Nauczka. Nie wystawiać neuronu na takie półroczne próby.
Wózek ma jedną wadę. Zaprojektowany został dla jednego pasażera.
Ponieważ chętnych jest wielu, wygląda raczej jak autobus prujący przez stan Kerala.
Kto nie siedzi, ten wisi wczepiony w boki pojazdu.
Kto nie wisi, ten trzyma na kolanach prosię.
Albo klatkę kur.

(...)
Przy piątku wybrałyśmy się z Dynią do stolicy, by po raz kolejny oddać krew dla dobra nauki.
Myślałby człowiek, że będzie miał z tego przywilej w postaci rozmowy ze specjalistą od spraw uczuleń.
Specjalista się stropił, zrobił zdjęcia, notatki i powiedział, że nakłoni niemieckiego (sic!) lekarza, by ten nas skonsultował drogą pocztową, gdyż nie pamięta co z tym zacz.
Niby dobrze, że miast udawać, że się zna, nie udawał.
Jednak wydawać by się mogło, że mógłby jak na rozmiar i reputację szpitala trochę się przyłożyć, gdyż ten przypadek nie wymaga ingerencji Doktora House’a.
Dynia przesiedziała wizytę ze wzrokiem wbitym w podłogę emitując aurę zagęszczonej niechęci.
(Moja wina. Powiedziałam, że zaliczymy London Eye, ale nie podkreśliłam wystarczająco dobitnie, iż nastąpi to PO wizycie.)
W rezultacie bez protestu pozwoliła sobie wbić w żyłę, nie protestowała, gdy kropili ją alergenami, ale przez dziewięćdziesiąt minut nie odezwała się ani słowem, a jej wzrok ‘zbójcy na drodze’ wypalał dziury w podłodze.
Nie pomogły lingwistyczne żonglerki specjalisty i pielęgniarek, nie pomogły nalepki, ani  kredki, ani inne dostępne w szpitalach gadżety.
Nawet zjeżdzalnia w poczekalni okazała się zdradziecko zdradliwa i mająca chyba udziały w ortopedii.
‘Me no like here.’
I cóż jej zrobicie?
Lukrem na torcie tej historii była dietetyczka, która przypadła do nas już prawie u drzwi wyjściowych.
Że oto, jakże akuratnie wpisujac się klimat ostatnich opowieści, niepokoi ją dieta Dyni.
- Czemuż? – zapytałam.
- Temuż, bo dziecko nic nie pije. Nic oprócz pół szklanki mleka do śniadania. Jak również, że dziecko w ciągu roku przeskoczyło trzydzieści centyli. – odpowiedziała mi oważ.
Na obronę mej kuchni i konsekwencji jej zażywania, przeskoczyła też trzydzieści centyli w tabeli wzrostu, więc nie jest aby tak, że mam w domu otyłego gnoma.
A pija wiecej niż szklankę mleka, problem w tym, że w internetowym formularzu, który należało wypełnić w ramach prac naukowych nie było opcji ‘woda’. Ani źródlana, ani z kałuży, ani z klozetu.
Była natomiast opcja: fizzy drinks lub Ribena light.
Oddaliłyśmy się ze szpitala wyposażone w dobre rady. By zastąpić mleko pełnotłuste kompletnie beztłuszczowym, by wprowadzić napoje w wersji light oraz odłączyć dziecko od komputera i ipada.
(Ipada musimy najpierw kupić, ale czego się nie robi dla dobrostanu dziecka.)
Idzie też za nami list do lekarza rodzinnego, by mieć Dynię na oku, gdyż trend trzydziestu centyli jest podejrzany i dietetyczka nie uwierzyła, że dziecko jeździ na hulajnodze i z przyjemnością jada sałatę.
Może nawet opieka społeczna zacznie zagladać nam tu w garnki?

(...)
Praży i jak na malkontenta przystało: gardzę tym solidnym, letnim prażeniem.
Może tak zżyłam się z grzybem? Może niepostrzeżenie przejął nade mną władzę? Może jestem częścią grzybni?
Żyję w tych trzydziestu stopniach na oparach silnej woli.
Nieomal zakończyliśmy miesięczne obchody urodzin Dyni.
(Nieomal, bo jeszcze podobno gdzieś tam czeka Princess- lub Smörgåstårta, co sama zainteresowana przyjmuje w nastroju ‘się należy’.)
Przyjmijmy, że zakończyła się tedy część oficjalna z najwyższymi dostojnikami.
Hauptcioteczka, Ulu oraz Eduardo sami wystarczyliby Dyni do szczęścia absolutnego. A przecież towarzyszyły im świty, orszaki i zastępy niosących dary, balony oraz inne Gruffalony.
Motoryka Dyni wyewoluowała znacząco w ciągu minionego roku, przeskoczyła minimum trzydzieści centyli, gdyż jak jeszcze rok temu paczki i podarki wprawiały Dynię w stupor i konfuzję, teraz w celu wydobycia prezentu przedziera się Dynia nawet przez zabezpieczenia przemysłowe, kody, czytniki odcisków palców i drut kolczasty.
Dom przetrwał kinderbal.
Ofiar w ludziach nie odnotowano.
Supermarket na czas dostarczył nieoczekiwanie przywoite sushi i talerz kanapek.
(Sushi, gdyż na nierozsądne pytanie ‘a jaki życzysz sobie, córko, tort i dlaczego nadal z Gruffalo?’, padła nieoczekiwana odpowiedź ‘sushi cake, plyz’.)
By nie zgorszyć zebranych Norweski wypiekł jednak sztandarowy tort z zielonym pypciem i kremem, a Rubenito był zachwycony.
Dynia wykonała dekoracje.
Ulu przybyła z niepodrabialnym słowiańskim sernikiem na serze sernikowym i kostiumem flamenco.
(Kostium wymusił top-up. Dynia wywlekła stylonową, balową kreację Kopciuszka i obcasy z Tesco.)
Brytyjskie truskawki smakowały nieomal jak polskie, a galaretka z agrestu mogła symulować stężony Waldmaister (możliwe, że Doktor Oetker kombinuje na boku).
Norweski napełnił rozbójniczo kosztownym helem balony i te, jak na filmach, wzbiły się w niebo. W naszym wypadku pod sufit.
Noecjusz i introwertyczna Klaudyna wyszli niepewnie do ogródka trzymając się za ręce i wyglądali przy tym tak rozkosznie, jak para kosmitów eksplorująca obcą planetę. (Potem zniknęli w namiocie. Gdy wyszli okazało się, że znaleźli wewnątrz długopis.  Czy zmywalny? Czas pokaże.)
Rubenito najpierw długo klęczał w progu, prawdopodobnie całując ziemię po której stąpa Dynia, ale gdy już powstał nie odmówił gaszenia świeczek, albowiem do tego najęła go solenizantka.
Eduardo przybył, dla pewności, z własną wałówką.
Lecz dopiero, gdy Noecjusz zaczął skakać po kanapie, odetchnęliśmy z ulgą, rozpoznając, że impreza zalicza się do udanych.
Na nieudanych Noecjusz nie skacze.

(...)
Top trauma tygodnia.
Histeryczny krzyk Dyni na widok pająka w rozmiarze milimetr na milimetr, który wspiął się, by według Dyni, odebrać jej kurze udo.
To nieco przebiło telefon ‘tylko się nie denerwuj’, w którym to protoplaści wyznali, że wrócili z centrum kryzysowego, gdzie oto  zebrano całą dzielnicę za przyczyną odkopanej bomby.

(...)
Uff.

©kaczka