1975

[9 Jul 2012]

W rozpaczliwym poszukiwaniu przystępnych rozrywek (pada, pada, leje, pada) zabraliśmy Dynię do sokolników.
Sowy, sokoły, sępy.
Sępy miłości.
Z miłości zabraliśmy. Bo bardzo kochamy święty spokój i kochamy, gdy hobbit nie wyje pod drzwiami wyjściowymi, że chce w świat. Świat, raz. Mówisz masz. Choćby i pontonem.
(Czy są może takie drzwiczki z klapką jak dla kotów w rozmiarze dziecka?)
Atrakcją najwyższych lotów u sokolników były niskie loty.
Ziuuuuuu... ziuuuuu... nad głowami widowni.
Jak rany, gdybym na czas nie pikowała pod krzesełko do dziś spluwałabym piórami.
Można spekulować, kto był główną atrakcją programu. Zebrani śledzili interakcje Dyni i fauny z takim zainteresowaniem jak piłki między Murray'em i Federerem.
Albowiem Dynia od tych emocji popadła w osobliwy rodzaj religijnej ekstazy.
Oczy jak spodki, bezdech, wypiek na policzkach, próby lewitacji, rozłożone ręce w geście ‘pójdź tu sowo pójdźko, a ja cię utulę’, spontaniczne oklaski i pohukiwanie na spoconą po setnym okrążeniu sowę: Up, up, katschka, up!
Dziw, że sowy nie trzeba było reanimować, tak jej Dynia wjeżdżała na ambicję.
(Gdyby Dynia trenowała polską kadrę, kadra ścieliłaby się trupem, ale puchar na ciasteczka jak w banku.)
Potem w domu, we własnym łóżku Dynia odtworzyła przebieg zdarzeń, film dokumentalny dla Dzordża i reszty z kasty wypchanych.
Biegała po łóżku w te i wewte machając rękami, próbując wzbić się w powietrze i krzycząc: KATSCHKA UP!
Aż wreszcie (tak się to musiało skończyć, zawsze się tak kończy, a nie mówiłam), aż wreszcie potknęła się o czyjąś tekstylną gicz lub szynkę, rymnęła głową o kraty klatki, rozpłaszczyła się jak Ikar i usnęła.
A sny miała niespokojne.
Widać coś za nią latało.

(...)
Dziwnymi drogami chadza rozsądek dwulatka.
(Rozsądek dwulatka? Przesadziłam?)
Pająk ptasznik posadzony na dłoni? Cała przyjemność po stronie Dyni.
Maaaaama! Maaaaaaama! WOW! (przyp. tłum.: idzie mi tu, idzie, patrz!) WOW!
(Przezornie wypytaliśmy, czy  ptasznik aby ubezpieczony od utraty nóg i trwałego zgonu? I czy mają w zapasie dublera, bo kolejka do ptasznika wiła się za nami w dwie długie pętelki.)
Pomyślałby kto.
Dynia i ptasznik.
Dynia, która nie dotknie ślimaka, a gdy natknie się na biedronkę  żąda egzorcyzmów.
(Z wrażenia nad tą niespodziewaną komitywą nie wykonaliśmy nawet pół zdjęcia.)
A taki uroczy, aksamitny jelonek Bambi zaglądajacy do samochodu?
Mięciutki, puchaty, uśmiechnięty, atłasowy.
Histeria, wycie, smark i glut, próby samodzielnego uruchomienia samochodu i natychmiastowego oddalenia się ku cywilizacji.
Może dlatego, że spojrzał na paczkę wafli?

©kaczka