1969-1972

[3-6 Jul 2012]

(...)
W miniony piątek próbowała wyjść z domu ubrana w kalosze w paski i w kostium kapielowy z falbanką.
(Do tego pęk kluczy, plastikowe dziecko, telefon i torebka.)
Udaremniłam.
Dziś wydaje się, że proroczo przewidziała, że wkrótce będzie to jedyny ubiór stosowny do okoliczności meteo.
Deszcz, chłód, listopad, mętna rzeka i czarna rozpacz podchodzą pod dom.
Chlup.
Chlup.

(...)
Z faktu, iż podejmujemy jedną z Bawarskich cioteczek wynika, że pozostałe dwie nieustannie dzwonią w sprawie: a co u was słychać?
Dzwonią przed lądowaniem.
... nie, jeszcze nie wylądowała, na pewno zadzwoni, gdy już się tu zjawi... nie, nadal jej nie ma... nie, nie ma, nie ma... jeszcze nie ma... (nie, nie zmaterializowała się w ciągu ostatnich pięciu minut)... tak na pewno zadzwoni, gdy już będzie...  już, już, już w drzwiach stoi, już zzuwa buty, już odbiera, już opowiada...
Dzwonią po lądowaniu.
... co u nas, co u was, siedzimy przy stole, jemy jaja, na twardo z musztardo, po ile, Norweski, po ile tych jaj na głowę... nie liczyłeś...  to przelicz, bo ciotka pęknie jeśli się nie dowie, co mówię?,  pęknie? nie! pięknie! mówię, że wszystko tak pięknie... tak, z Lidla te jaja, z Lidla, a musztarda, musztarda ze słoika, sarepska, no to chyba z Sarepii...
I tu mi neuronów nie wystarcza, dlaczego?
Dlaczego dzwonią, skoro się tak nawzajem niecierpią?

(...)
Z obmyślania wyszło cioteczkom, że dom po dziadku należy się Dyni na piśmie.
(Miałabym od tego globus jak stąd nad Niemen (rzekę, nie Czesława), ale pierwszeństwo miała gardłowa infekcja.)
Naparły się, a gdy się naprą, nie przekonasz, nie ma takiej siły nadludzkiej, więc przestałam odbierać telefony.
Twarde bywają cioteczki i kwadrans potrafią wisieć i dzwonić, ale i na miękką nie trafiło.
Wyłączyłam aparat.
Wieś na końcu świata. Nieustanny epos o Gilgameszu live. Dynia lubi dzwonić na Papuę Nową Gwineę rozpytując o Dżordża. Krety wkręciły się w światłowód. Jest kogo wrobić.
Aż tu nagle, drogą okrężna, że nie.
Czemu, pytam, acz wyłącznie dla celów statystycznych.
(Bo nie odbierałam tych telefonów? Zadziałało?)
Coś tam mruczą pod nosami cioteczki, wzroku unikają, popatrują w podłogę, dołek nóżką dłubią, paznokcie sobie oglądają. 
'Bo jakby w was piorun trafił, to nie daj Boże, cały ten dobrobyt w obce ręce.'
Najpierw to kupiłam, potem spłynęło olśnienie. Czyje obce ręce skoro cioteczki  z pewnością zapragnęłyby odchować Dynię?
Czyli tak naprawdę, gdyby w Norweskiego piorun trafił, to nie daj Boże, cały ten dobrobyt w obce ręce kaczki? [1]
I wszystko jasne. [2]

[1] ... która go rozda, przeje, albo przegra w loteryjkę obrazkową
[2] ... o czym nie mogę zapominać, gdyż cioteczki potrafią być uprzedzająco miłe, co w swej naiwności odbieram zwykle jako znak pokoju. A one mnie wtedy z zaskoczenia tym znakiem jak landszaftem albo gitarą przez łeb.

(...)
Nie było nas, bo byliśmy tu.
Ładne, bardzo zielone i wśród najprawdziwszego Art Deco.

(...)
Wisielcy.

 

©kaczka