[297]

[13 Sep 2016]

(...)
Niby suchy liść chrzęści pod stopą, niby można już sobie łamać nogi następując na podstępnie krąglutkie żołędzie, niby fauna zbiera się do odlotu, niby brunatne misie zatykają kuprami wloty do gawr, a tu nocą, za oknem, nadal trzydzieści stopni w księżycu!  Gdyby od tego człowiekowi nie mieszało się wystarczająco w głowie, to uprzejma matka natura dorzuca podkład muzyczny. Cykady, a może inne pluskwy, którym ewolucja wetknęła w zad skrzypki.
I te insekty pitolą pod balkonem jak na amatorskim festiwalu orkiestr mariachi sponsorowanym przez destylarnię tequili.
A teraz chyba wywlokły wzmacniacz.
Opiekane powietrze napiera na ściany i ordynarnym prawem fizyki  zwiększa nam metraż.
Po szklankę wody idzie się do kuchni tygodniami.
A my zamiast pocić się bezmyślnie i bez celu, perspirujemy próbując ulepić szkolną tutkę.
Tutkę!
Ten uświęcony germańską tradycją rezerwuar na żelki, który każdy pierwszoklasista od czasów Odyna przynosi na rozpoczęcie roku szkolnego, nucąc przy tym zapewne  pod nosem jakiś chwytny refrenik z Pieśni Nibelungów.
Lepimy tutkę.
Nie wiem, kiedy skończymy.
I czy w ogóle?
Czy przypadkiem nie będzie tak, że Dynia poniesie te swoje żelki w wiadrze, albo w reklamówce z Biedronki?
(Nie czuję duchowej łączności z tą tradycją, żaden ze mnie łącznik w sztafecie pokoleń.  Sama zamiast tutki niosłam w pierwszym dniu roku szkolnego rolkę papieru toaletowego, gdyż takie to były czasy, że każdy chodził z własną.)
Lepienie tutki to penitencja, która surowością zahacza zapewne jeszcze o grzech pierworodny. (Gdyby to była kara za podwędzony w sklepie lizak, to żeby rozmach tej pokuty uczynić adekwatnym musielibyśmy  tak naprawdę podprowadzić całą fabrykę cukierków, a może nawet cały koncern Nestlé.)
Placówka dostarczyła nam komponenty – kartonik, krepinę, cekiny, brokaty oraz zezowatego kotka rozprasowanego na 2D. Zestaw tutka instant. Niewydolny artystycznie rodzic może poczuć się przez chwilę Corbusierem architektury kartonowego stożka. Wszystko to za 29,99 ojro  i obietnicę dożywotniej zabawy. 
(To akurat może być prawda, bo długo nie pożyjemy. 
Zaraz nam pęknie żyłka.)
Do zestawu dołączono instrukcję obsługi napisaną przez kogoś, kto prawdopodobnie nigdy w życiu nie złożył ani jednego mebla z Ikei.
Ale za to zawsze chciał zaistnieć jako autor haiku.
No i powiadam, udało mu się.
Nie wiem, czy pociesza mnie, że w tej samej chwili prawdopodobnie tego uczucia jednoczesnej rozpaczy, frustracji i apopleksji doznaje trzydzieścioro innych rodziców?
(Chyba, że zapłacili komuś za klejenie?)
Autor instrukcji nadmienił drobnym drukiem, że najlepiej sprawdza się przy tej pracy pistolet.
I ja bym tu odważnie dodała, że na pewno nie tylko taki na klej.
Wyposażona w kolt, udałabym się domagać zadośćuczynienia za wyjęte z mego życia godziny, podczas których siedzę tu nieruchomo, próbując za pomocą kciuka przeciwstawnego i kleju uniwersalnego trwale zespolić krytyczne elementy tutki.
Na przykład, kotka z jego zezowatym okiem.
Wbrew ich woli.
(Tfu.)

PS W pakiecie jest też tutka do sklejenia dla młodszego rodzeństwa (14,99 ojro). Chyba jednak, po prostu, dam Biskwitowi te pieniądze na cukierki z pominięciem lepienia.


 ©kaczka