[299]

[19 Sep 2016]

(...)
Jeśli prawdą jest, że liczy się pierwsze wrażenie, to u Ryfki rok szkolny zaczął się od przemówienia inspektora policji, u Łukaszka zaginął klucz do szkolnej bramy, a u nas postawiono na przeżycia ezoteryczno-religijne.
Jako pierwszy  wystąpił nam na scenie referent pastoralny, sobowtór Jana Kociniaka, w stroju anioła Teofila z 'Igraszek z diabłem'.
Referent ów z całych sił próbował zainteresować zebranych szczegółową egzegezą Psalmu 23, ale nie doczekał się nie tylko ani jednego spektakularnego, publicznego nawrócenia, ale nawet żadnej maleńkiej owacji na stojąco.
Do tekstu źródłowego nie można się przyczepić.
Psalmista, jak bezspornie potwierdza historia, napisał szlagier.
‘Pan jest moim pasterzem’ to znakomity lajtmotiv dla zalęknionej trzódki pierwszoklasistów.
Jest potencjał, a właściwie był potencjał.
Gdyż będąc referenetem wypada przewidzieć, że publiczne indagowanie półwiejskiej młodzieży, na przykład, o to dokąd prowadza swe owce pasterz, może skończyć się pozyskaniem kłopotliwej odpowiedzi, z rodzaju: ‘DO RZEŹNI!’
Jakież to prorocze! Jakaż urodziwa alegoria całego systemu edukacji wypowiedziana srebrnym, dziecięcym, niewinnym głosikiem jego ofiary!
Prosto w mikrofon!
Na scenie referenta wspierały dwie damy. Lakoniczny chór gospel.
Jedna z dam była owinięta wściekle pomarańczowym szalikiem, który z daleka wyglądał jak model helisy DNA. Kolor szalika korespondował z intensywnością pomarańczowych cieni do powiek. W tym samym odcieniu dama miała również rajstopy i getry.
Referent przedstawił  damę jako jedną z dwóch nauczycielek religii. Dama zabrawszy głos opowiadała o sobie w sposób dość natchniony, momentami elegijny i na melodię bardziej przystającą do śpiewu oficjum.
- Panie Boże – załkałam wewnętrznie, nie przerywając intensywnego mrugania. Przez moment wydawało mi się bowiem, że jasność tej pomarańczy poraziła mi wzrok i nigdy już nie zamknę powiek, tak, by nakryły powiększone do rozmiarów spodków oczy.
- Panie Boże! – kontynuowałam łkanie. – Ty wiesz, że rzadko zawracam ci głowę sprawami personalnymi. Ale na Twoją litość, zrób tak, żeby do klasy Dyni trafiła ta pani w mniej wyzywającym szaliczku!
Podanie odrzucono natychmiast bez możliwości apelacji. Szaliczek okazał się stułą, a druga dama – duchową przewodniczką konkurencji.
Wszystko to, cała ta walka o rząd dusz, występ woźnego, czy Dyrekcja sypiąca cytatami o pozyskiwaniu doskonałości na drodze tao, mało obchodziła sześcioletnią młodzież.
Młodzież nie ruszała się, nie oddychała, trwała w jakimś zbiorowym oczadzeniu, z którego nie był jej w stanie wyrwać nawet komunikat, że ‘po części oficjalnej zapraszamy na ciastka’.
(‘Zapraszamy’ jest tu oczywiście licencją poetycką, bo jak to w Erefenie, ‘zapraszamy’ to synonim ‘miej pod ręką odliczone’ a ofiara jest tu konkretną kwotą z cennika, a nie jest jakimś tam datkiem sugerowanym, kwestią tacy, czy innego cołaska.)
Zanim doszło do części oficjalnej, młodzież udała się jeszcze do swoich klas. Placówka na pierwszy i kolejne rzuty oczu, wygląda jak niedofinansowany ogród zoologiczny, więc Dynia trafiła do klasy imienia Mastodontów.
Nie mam pretensji, ortografia wyrazu Mastodont nie jest skomplikowana, a ja przecież na wszystkim, co Dynia poniosła do szkoły musiałam wyryć,  że ‘przynależy do Dyni z klasy Mastodontów’.
(Między innymi, na każdej kredce z osobna! W tym miejscu, szczerze współczuję rodzicom z klasy Biedronek, albo Nosorożców.)
Wychowawczyni Mastodontów jest sympatyczną, starszą panią, która regularnie występuje na zdjęciach w szkolnych albumach od około 1854 roku. Mniej więcej, tak daleko w przeszłość, zabrała mnie sąsiadka spod ósmego, nim uciekłam ratując się klasyczną wymówką ‘Nie wiem, czy wyłączyłam żelazko!’
(Chwilowo więc pozostaje niewyjaśnionym, czy wychowawczyni Dyni uczyła Bismarcka i czy rozstawiała Kaina i Abla po kątach. To się zapewne w niedalekiej przyszłości ustali, bo sąsiadka spod ósmego ma zacięcie edukacyjne oraz w s z y s t k i e wydania szkolnych albumów starannie zarchiwizowane w piwnicy.)
Pani od Mastodontów nie nosi szalika, nosi za to podwójne, siedemnastosylabowe nazwisko. Nie ona jedna pośród ciala pedagogicznego, więc już mnie nie dziwi, dlaczego sąsiad – drugoklasista nie jest w stanie wyartykułować, kto go uczy.
(Tu myśl moja natychmiast wędruje, ku pewnemu rysunkowi satyrycznemu, na którym przedstawiono igrzyska olimpijskie w Scrabble. Dla przedstawicieli Niemiec plansza wypełniała całą salę, a litery przesuwano na niej grabiami od ruletki.)

(...)
Zanim jednak miało miejsce to wszystko, zanim przemawiał referent, zanim zobaczyłam Panią Pomarańczową, zanim dziateczki rozeszły się do klas, wrócmy do momentu, gdy Dynia wstaje z łóżka o świcie, a my łamiąc nogi biegniemy do niej z tutką wypchaną darami od całego narodu!
Dynia pobiera tutkę, waży ją przez chwilę w rękach, po czym wydyma usteczka i ogłasza z pretensją: 'Ale to jest za ciężkie!'

Jamochłony. Piorunujący efekt końcowy.

O cherlawa młodzieży bez kręgosłupów i bicepsów!
Nikt przecież nie sypał w te tutki kwintala kartofli, ani nie wkładał arbuzów! Tymczasem, tutka okazała się upierdliwym rekwizytem, który za przyszłością narodu trzeba nosić, o który trzeba się nieustannie troszczyć i który trudno gdziekolwiek odłożyć.
Rzędy krzeseł dla rodziców i krewnych najeżone były tutkami. Tutki blokowały wolne miejsca. Dźgały i atakowały.  Rekordziści zajęli tutką siedem krzeseł w rzędzie, bo do ich tutki przyczepiony był syreni ogon, który ciągnął się jak tren i który niosły dodatkowe dwie osoby!
To nie można było zamiast tej tutki, wręczyć dziecku banknotów i wizytówki dentysty?
(Albo te erefenowskie tornistry!
Do szkoły dziateczki jeszcze je poniosą, ale już ze szkoły dźwigają tornistry matki, ojcowie, pochylone ku ziemi babuleńki, dziadkowie wsparci o kulach, albo wschodnioeuropejskie pomoce domowe. Niczego tam w środku jeszcze nie ma, ani zeszytów, ani książek! Jest żółta teczka z gumką oraz piórnik i ciąży to jak ergonomiczny młyński kamień!)

(...)
Po tych wszystkich ceregielach pojechaliśmy do hiszpańskiej restauracji, w której zamówiliśmy portugalski talerz darów oceanu, który przyniósł kelner Włoch urodzony w Bawarii. Obchodziliśmy ten początek godnie, w towarzystwie Ryfki i Łukaszka, ale tak naprawdę dzieci zniknęły korzystając z wolnego wybiegu.
Nawet te najmłodsze nie potrzebowały już niczyjej atencji.
Restauracja ukryta była pośród ogródków działkowych, pachniało ziemią, butwiejącymi liśćmi i jesiennymi jabłkami. Za płotem ktoś pielił, ktoś inny przechodził między stolikami pchając taczkę suchych badylków, ktoś przycinał żywopłot, gdakały kury.
Słońce jeszcze świeciło, ale białym, chłodniejszym blaskiem. Znać było, że to naprawdę ostatni dzień wakacji.
Siedzieliśmy więc tak do zmroku, sześcioro dorosłych ludzi ciesząc się jak dzieci, że jemy gorącą zupę i że kawa nie stygnie, i że dopiero jutro musimy wszyscy znów wrócić do szkoły.

 ©kaczka