[294]

[3 Sep 2016]

(...)
Tak się bowiem złożyło, że te urodziny, które miał Norweski przedwczoraj, obszedł w samolocie, w drodze powrotnej do domu.
I Dynia, i personel Lufthansy uparli się, by uczynić je niezapomnianymi.
Personel Lufthansy winem w szklanym kieliszku i autografem kapitana na ściereczce do kurzu, Dynia – dziewczątko, które obleciało kilka razy kulę ziemską – nagłym, niespodziewanym, irracjonalnym i dość dorodnym atakiem lotniczej paniki.
I wyglądało to tak, po prawej mej ręce Dynia hyperwentyluje się, próbuje wstać, wysiąść oraz krzyczy, że zaraz wszyscy spadniemy, po lewej – Biskwit oburzony, że ktoś kradnie mu wyłączność dramatu, zanosi się dość niewiarygodnym szlochem. Niewiarygodnym, bo przerywanym co chwilę by zlizać cukier z żelków lub zażyć lizaka. Ja pomiędzy, w psychiczno-fizycznym wrestlingu, jedną ręką powstrzymująca Biskwita od wejścia mi na głowę, drugą odbierająca Dyni spadochron.
Gdyśmy wreszcie wznieśli się nad chmury, a samolot jako tako wyrównał, gdy dziecinom wyczerpały się baterie, a personel uspokoił poddenerwowanych współpasażerów cytując im statystyki spadalności, empatyczna stewardessa postawiła przede mną liczne alkohole, które spożyłam na miejscu i z gwinta. Do alkoholi dołączona była sugestywna ulotka reklamująca profesjonalne kursy jak radzić sobie z lękiem przed lataniem.
Biorąc pod uwagę astronomiczne ceny tego psychologicznego remontu, uważam, że pozostają nam dwie opcje. Albo Dynia nauczy się pić wódkę, albo do Australii pojedzie tramwajem.

(...)
W trakcie pobytu na łonie ojczyzny postanowiliśmy ‘wyskoczyć’ z Warszawy do Krakowa.
Kabriolet pożyczyły nam zakonnice. Do kabrioletu dołączony był święty Krzysztof i nawigacja.
Święty Krzysztof milczał. Nawigacja, z powodów, które na zawsze pozostały okryte tajemnicą, odzywała się po białorusku (!)
Trzysta kilometrów między stolicami, wydawało nam się odległością do pokonania przed obiadem. Ku naszemu zaskoczeniu, czas obiadu, podwieczorku i kolacji zastał nas w tym samym miejscu. W korku.
Pod Kielcami.
Król autostrad – Budimex – postawił pod Kielcami pana Mietka z lizakiem i  zlecił mu kierowanie ruchem wartko napływającym  z dwóch przeciwnych kierunków.
Pan Mietek, gdyśmy po śmięciu godzinach przesuwania się do przodu milimetr za milimetrem, dotarli wreszcie na wysokość jego stanowska zarządzania wszechświatem, był już do pasa zanurzony w roztopionym asfalcie, więc w akcie zemsty nie mogliśmy mu przejechać po stopach. Pan Mietek wykonywał jakieś niezborne ruchy rękami, które mogły być interpretowane rozmaicie, a to jako próby zatańczenia makareny, a to jako napad pląsawicy, a to jako wołanie o ratunek człowieka wciąganego przez ruchome piaski. Upieczona na czerwono fizys pana Mietka ozdobiona była niezwykle ornamentacyjnym ćmikiem wklejonym w kąt spierzchniętych ust. Prawdziwy beduin pustyni asfaltu. W waciaku!
Czas spędzony nieruchomo sprzyjał rozważaniom. Z nudów zaprojektowałam dla Budimexu krąg piekielny, w którym wszyscy odpowiedzialni za osadzenie pod Kielcami pana Mietka, zostaną zamknięci w samochodzie z sobowtórami mych dzieci i poddani obróbce termicznej, a w międzyczasie zmuszeni natychmiastowo reagować na ‘Daleko jeszcze?’, ‘Chcę kupę!’ oraz ‘Nudzę się!’
Do tego, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że moje dziateczki już w jakiś sposób zainspirowały Budimex przy opracowywaniu strategii rozwoju i planowania przestrzennego. One, tak jak i Budimex, też rozpierdzielają wszystko na raz, a za sobą zostawiają wyłącznie popiół i gruzy. Droga na Kielce to, wypisz, wymaluj, pokój Dyni i Biskwita, jeno w dłuższej skali.
Ale, jako że podróże kształcą, do katalogu umiejętności, dorzuciłam wielokrotne wiązanie butów z przedniego siedzenia osobnikowi siedzącemu za moimi plecami. Bez Budimexu z całą pewnością nie miałabym okazji.
Tymczasem rogatki Krakowa nie okazały się końcem naszej męczarni. Białoruska satelita nawigacyjna okazała się jąkać i dopiero za siódmym razem zjechaliśmy z Ronda Mogilskiego tak, aby rzucić się w ramiona Komitetu Powitalnego.
A właściwie to stratować Komitet rzucając się w kierunku toalety (od Kielc nie było okazji!)
Ileż rozmaitych radości nam sprawił ten Kraków!
Biskwit upodobał sobie dorożki i fontannę pod Bazyliką.
Biskwita nurkującego w fontannie upodobała sobie grupa pielgrzymów z Lichenia. 
Pielgrzymi cisnęli dydaktyką najpierw subtelnie, w przestrzeń: ‘A nie zimno tak dziewczynce w rączki?' (Biskwit młóci wodę rękami), następnie personalnie ‘A nie zimno ci tak w rączki,  DZIEWCZYNKO?’ (Biskwit wzrusza ramionami i zanurza w fontannie ręce po łokcie), a wreszcie klasyczną metodą na wyrzut sumienia ‘No, jak tak pani może, przecież sobie pani dziecko przeziębi!!’ (Biskwit ostentacyjnie wyciera sobie mokre ręce o fronton zalanej wodą koszulki.)
Przed linczem uchronił nas powrót Dyni i Norweskiego.
Ci, poszli oglądać ołtarz Wita Stwosza.
Dynia, pytana o przeżycia związane z obcowaniem z monumentalnym dziełem, wyznała, że ogarnęło ją głównie przygnębienie, bo wszyscy, których widziała na ołtarzu i w okolicy, byli nieżywi.
(Czuję, że nieświadomie przyłożyłam ręki do tego Memento mori. Podróż otarła się o Powstanie warszawskie, mury getta i niewyjaśnione okoliczności zgonu Amy Winehouse.)
Jako że Biskwit od początku podróży obstawał przy zdaniu, że chodzenie jest przereklamowane, a nosić może go wyłącznie matka, dystans w Krakowie pokonaliśmy nadzwyczajnie mizerny.
Rynek-Wawel-Rynek.
Przystanek w Absurdaliach.
kaczka przodem, Biskwit w charakterze pługa.
(Nawierzchnia Grodzkiej może wymagać renowacji.)
Dopiero w Krakowie udało się nam wysłać pocztówki z wakacji.
Z widokami z Warszawy.
I ze znaczkiem z papieżem.
Tu Poczta Polska zaskoczyła nas rozmachem.
Znaczek należało sobie wyrwać z wnętrza arkusza pozbawiając papieża torsu, promieni światła i grupy młodzieży odmalowanej w estetyce magazynu ‘Przebudźcie się!’
To oburzyło me dzieci, które chciały na pocztówki nanieść całość, jak przedpokojową farbę na warszawską syrenkę Picassa.
(Ciekawe, czy wypadający ze skrzynki pocztowej rozczłonkowany, alternatywny przywódca duchowy oburzy rodzinę Ryfki?
Przekonamy się za trzy dni, gdy wrócą z Hajfy.)
Do Warszawy wracaliśmy przez przedszkole na Lotniczej. Ta naprędce zorganizowana wymiana studencka oszołomiła dziewczęta asortymentem niespotykanych w Erefenie atrakcji. Od kolekcji dziurkaczy po pałac do wynajęcia!
(Dla Dyni już za późno, ale gdyby tak oddać Biskwita do przedszkola z internatem?)
Pomni pana Mietka pod Kielcami, wyłuskaliśmy dwadzieścia złotych na autostradę, by prawie zahaczyć o Śląsk, wbić się w Częstochowę, a następnie zatrzymywać na każdych światłach w drodze na Piotrków.
Norweski miał za złe i złorzeczył konstruktorom trasy, ale pewnikiem przemawiał przez niego ten heksenszus, którego nabawił się podczas prób odklejania Biskwita od gruntu i motywowania go do kroku marszowego.
Nie wyjdziemy jednak w miasto z transparentem i protestem w temacie inzynierii ladowej, gdyż zdaje się,  jesteśmy uciekinierami wyjętymi spod prawa.
Nieświadomi ustawy o zapobieganiu, spożyliśmy publicznie i do spółki puszkę piwa na skwerku pod Wawelem!
(Bonnie i Clyde spod Biedronki!)

cdn.

©kaczka