[300]

[22 Sep 2016]

(...)
Pan Bóg nierychliwy.
Ponad trzy dekady temu wpatrywałam się pożądliwie w erefenowski tornister przytwierdzony do pleców kolegi Dariusza. Dariusz, dzięki rodzinie z Zachodniego Berlina, był pionierem bułek z nutellą na socjalistycznej niwie chleba z mortadelą oraz miał odblaskowy tornister z kieszonką na te bułki.
Dla wszystkich, którzy nosili zeszyty w teczkach z dermy, tornister Dariusza był przedmiotem religijnego kultu, a dołączony do tornistra dwupiętrowy piórnik z kompletnym wyposażeniem był ostatecznym dowodem na to, że Dariusz osobiście spotkał Boga.
Ileż bym dała, myślałam wtedy, by do szkoły chodzić z takim tornistrem!
I oto pstryk, przewijamy film o trzydzieści lat do przodu, i proszę, podanie rozpatrzono poztywnie.
Chodzę do szkoły z erefenowskim tornistrem z kieszonką na bułki!
Z n ó w chodzę do szkoły.
Powtarzam klasy!
Mam nadzieję, że onegdaj nie wymieniłam za ten tornister duszy, ani innego narządu wewnętrznego, bo konstrukcja jest przereklamowana.
Tak jak i chodzenie do szkoły.
(W tym tygodniu obsesyjnie sadzimy szlaczki i uczymy się pisać jedynki z rozmachem.)
Dzień w dzień Dynia i Biskwit jadą do placówki na hulajnogach. Waga tornistra zakłóca równowagę kierującego pojazdem, więc zarzucam tornister na własne plecy. W wózku dziecięcym deponuję własny plecak, plecak Biskwita (Biskwit odmawia wyjścia z domu bez plecaka), kilka parasolek, przekąski (Biskwit jest nieustannie głodny), bukłaki z wodą, odzież przeciwdeszczową oraz okolicznościowo, przedmioty dużego formatu wymagane przez placówkę.  W trakcie podróży do szkoły Biskwit kilka razy zmienia zdanie i wręcza mi hulajnogę, albo decyduje się wsiąść do wózka tuląc pojazd do piersi. Bywa też, że Dynia zamienia tornister na hulajnogę, bo chce lansować się z tornistrem, a z tornistrem na hulajnodze przewraca się do tyłu.
Podsumowując, dwoje dzieci, dwie hulajnogi, trzy plecaki, prowiant, ubrania, kilo plasteliny, litr wody, blok formatu A3...
Za tydzień dojdzie jeszcze torba na ramię ze strojem do gimnastyki.
Rozważam kradzież wózka z supermarketu.

(...) 
Zainspirowana makatką z njuslettera od Bebe, posprzątałam wreszcie na półce Trofea!
 
©kaczka