[289]

[26 Jul 2016]

(...)
Uff.
Lato nas nie oszczędza.
Nadchodzący nieuchronnie koniec roku szkolnego obfituje w wydarzenia okolicznościowe.
Madame od baletu wynajęła miejscowe Carnegie Hall jako jedyną godną oprawę dla występu śnieżynek w białych rajstopkach.
Wejściówka kosztowała dwanaście ojro od osoby (plus trzy dziewięćdziesiąt dziewięć za rajstopki w motylki), a więzy pokrewieństwa z artystką nie były wystarczającą podstawą do udzielenia jakiegokolwiek rabatu.
Norweski wyciągnął krótszą słomkę i to on odsiedział trzy godziny na widowni w oczekiwaniu na występ śnieżynek.
A gdyby kupił program (dodatkowe dwa ojro) to wiedziałby kiedy się spodziewać i zamiast tkwić tam bombardowany kulturą i sztuką, poszedł by na piwo i wrócił po antrakcie.
Madame podobno skomplementowała rajstopki, załamała ręce nad koczkiem i zaplotła go sama. Faktycznie, odnalazłam następnego dnia w kołtunie nieznane sobie druciane spinacze, które wyjęte z kontekstu, uznałabym raczej za narzędzia do dłubania w zębach niż zestaw obowiązkowy primabaleriny.
(To, że Madame skomplementowała rajstopki, które jeszcze tydzień wcześniej były  przejawem anarchii i lekceważenia wytycznych utwierdza mnie jeszcze bardziej, że w gniazda estrogenu należy wysyłać ojców.)
Występ przed trzystuosobową widownią i owacje rozentuzjazmowanego tłumu rodziców i krewnych śnieżynek, odświeżyły w Dyni poczucie wszechmocy i pewności siebie. Zatem uznajmy, że te piętnaście dziewięćdziesiąt dziewięć nie do końca poszło na zmarnowanie, choć Teatr Balszoj jeszcze do nas nie dzwonił.
Wcześniej młodzież spędziła noc w placówce i podobnież, nikt nie zsikał się w majtki, ani nie chciał wracać do domu, a jedynym zgrzytem był telefon do rodziców Iriny Pussy Riot, gdyż ta o poranku odmówiła zdjęcia pidżamy i mycia zębów.
Walizki (!), z którymi do placówki przybyła poprzedniego wieczora większość młodzieży (w tym Irina) wskazywałyby na to, że rodzice mieli nadzieję, że dzieci znikną przynajmniej na kilka miesięcy, a nie na kilkanaście godzin.
Zainspirowani wydarzeniem Ryfka, Dynia i Łukaszek skręcają już swoją nocną imprezę.
Ku mej radości krótką słomkę wyciągnęli tym razem rodzice Ryfki.
Będą filmy, parówki, frytki, pianki roztapiane w ognisku, czekolada i dalsze zaniedbania w dziedzinie higieny jamy ustnej.
Tymczasem z Wysp przyleciała z coroczną wizytą  Lucyna, więc obecnie mamy na kwaterze dwie sześciolatki i pół.
(Razem, miej nas Boże w opiece, wychodzi z tego charakterologicznie jedna piętnastolatka. To dość intensywne doświadczenie.)
Oprócz trójki stacjonarnych, mamy też ciągle jakieś dziateczki dochodzące w systemie rotacyjnym.
Jest gwarno, tłoczno, wszyscy mówią na raz. Przez rok dziewczęta szlifowały erudycję i w dyskusjach nie biorą jeńców.
(Lucyna w niczym nie ustępuje Ramonie Marquez z serialu Outnumbered. Kto widział, rozumie dramat.)
Braki w wokabularzyku Biskwit nadrabia siłą fizyczną, przemocą i podstępem.
W bezdennych żołądkach znikają bochny bladego, tostowego chleba (raz w roku zdejmujemy z szafy toster), precle i słoiki nutelli.
Oraz kalarepka.
Dla Brytyjczyków najegzotyczniejsze z warzyw kontynentalnych.
(Lucyna spakowała już do walizki dziesięć pozawijanych w bibułki kalarepek obłożonych troskliwie najnowszymi odmianami Haribo.)
Wybierając kalarepki w dziale owocowo-warzywnym miejscowego supermarketu, Lucyna padła na kolana w ekstazie przed regałam z jabłkami  krzycząc, że to chyba sen, bo to niemożliwe, żeby na świecie było tyle rodzajów jabłek, a następnie zażądała po sztuce z każdego.
Podobno tak samo krzyczałam w osiemdziesiątym pierwszym na widok kopców hiszpańskich pomarańczy i bananów. Zatem historia się powtarza, a każda generacja ma swój własny kryzys.
(Do walizki Lucyna dorzuciła kilogram Bismarcków i Renet.)

Upał daje się we znaki.
Upieczone emocje , parujące neuroprzekaźniki i skarlała cierpliwość zmieniają co chwila scenografię – od euforii po bezdenną depresję.
Rzadko czekamy wieczora, by odkapslować butelkę wina.

(...)
Z okazji zakończenia edukacji na szczeblu niskim, Dynia postanowiła wykonać w darze portrety obu naszpań stróżujących w Szwabskich Kluseczkach i utrwalić ich złote myśli.

‘Nie rób scen!’

‘Mam potąd!’

(Myślę, że naszpaniom bardzo należą się wakacje.)

(...)
A na Biskwita wszyscy krzyczą.

Matka krzyczy.

Ojciec krzyczy.

 ©kaczka