[288]

[18 Jul 2016]

(...)
Przypisana w najwyższą porę paczka błękitnych pastylek antyhistaminy pozwala mi wreszcie bez zakłóceń cieleśnie obcować z przyrodą.
Pierwszy raz od wielu lat.
Łąka pełna polnego kwiecia już mnie nie dusi. Mogę leźć przez chabry, kurdybanki, zwoje i powoje i nic! Mój układ immuno jest neutralny jak Szwajcaria. Bankrutują producenci chusteczek.
Mogę leźć to lezę.
Razem z Biskwitem odkrywamy wiejskie przedmieścia miasta, wyspy lasów, morza traw i najodleglejsze kuwety piaskownic.
Spod nóg pryskają nam małe, zielono-srebrne jaszczurki.
Prowadzą  nas ojciec Lelona i Lelon.
Jak Rumcajs z Cypiskiem.
Nawet kapelusz się zgadza.
Mają tę przewagę, że swym dziarskim marszowym krokiem z Rzacholeckiego Lasu dotarli już pewnie kilka razy do Berlina i z powrotem, ale przez grzeczność zaprzeczają, gdy tak przez ostrą zadyszkę, z końca peletonu, suponujemy im ten Berlin .
Nie, nie. Oni tak tu tylko chodzą dopiero od listopada.
Tak, galopem. Po pięć godzin dziennie.
Skromnisie (!)
Bywa, że spotyka się kogoś w najlepszym z możliwych momencie.
To jest właśnie taki moment i taka znajomość.
Pomaga znieść ciężar lata, daje Biskwitowi własny krąg znajomych, nad którym Dynia nie ma wreszcie kontroli, a w bonusie częstuje piękną i poprawną polszczyzną.
Zatem Carpe diem! póki nie nadejdzie jesień, a dzieci dostaną powołanie do koszar.
Na prozacu z antyhistaminy nie straszny mi nawet piknik przedszkolny w środku prastarego, germańskiego boru.
Nie pamiętam, kiedy ostatnio mogłam bez całopalnej ofiary z siebie wejść do lasu i nie wysmarkać się na śmierć?
W ubiegłym stuleciu?
(W tym, albo nie miałam skutecznych pastylek, albo lasu.)
Naszpanie zadbały o nienachalne atrakcje dla młodzieży. Można było sobie nanizać korali z recyklingu, albo usmażyć kiełbasę, albo skoczyć w worku, albo też – i to nadzwyczajnie zajęło Biskwita – przelewać z pełnego w próżne kolorową wodę używając strzykawek, sitek, lejków i blaszanych kubków.
(Kątem oka zaobserwowałam, że jedna z naszpań wystąpiła w koszulce z napisem: Break all rules.
Szaleństwo, czy zaplanowana strategia dywersyjna?)
Jedyny zgrzyt w tej anarchii nastąpił pod koniec imprezy, gdy Wszechmogąca Dyrekcja zażądała pożegnalnego kręgu pieśni i poezji śpiewanej. Tu szczególnie ujawnia się zaleta zatrudniania personelu z Rosji. Taka naszpani zawsze podskoczy z akordeonem i  zagra na zamówienie. Wszystko. Wysockiego, Biełyje rozy, albo Amerikę  Rammsteina.
Było dobrze, choć niewykluczone, że tu przemawia przeze mnie euforia człowieka, który leżał w trawie i nie doznał wstrząsu anafilaktycznego.
A na końcu tego hołdu dla przemysłu farmako, dla tych, co syntetyzują, by inni mogli do woli zaciągać się trawą (!), kocią sierścią i upiec sobie kartofla w ognisku, trzeba wspomnieć, że na fali tej immunoprosperity wyskoczyliśmy do wsi obok na szkocki festiwal. Tam panowie w spódniczkach ciskali dziewiętnastokilowymi odważnikami, krzepkie dziewczęta rzucały młotem, naród kosztował alkoholi, celtyccy wróże przepowiadali przyszłość, pasterze owiec chwalili się zaradnością swych pasterskich psów, niemieckie stepdancerki wystukiwały ze sceny irlandzkie hopsasy, a oprócz sznycli frytek i kebabów, kuchnia serwowała Irish stew i szkocką kaszankę.
Kaszanka z Wysp jest mi jak magdalenka Proustowi, albowiem nie raz i nie dwa, a nawet dość regularnie zażywaliśmy jej z Biskwitem na śniadanie w czasach, gdy łączyła nas jedna pępowina.
I tym razem  kaszanka nas nie zawiodła.
Biskwit wyrwał mi naszą (łudziłam się, że się podzielimy!) porcję - chochlę kaszanki na stłuczonych kartoflach, gęsto dekorowaną gotowaną marchewką  -  i wymachując obronnie widelcem, spożył wszystko rękami, za nic sobie mając, że Dynia próbowała mu za wszelką cenę danie obrzydzić. A to symulując wymiot, a to suponując, że ktoś wcześniej to danie już w talerz zwymiotował.
Potęga DNA kaszanki trwale scalonego z Biskwicim genotypem!
Jadłotypem?

(...)
Aktualną zmianę dekoracji wymogło lobby komentatorów zirytowanych brakiem licznika komentarzy. W tym i ja. Za malowanie, przesuwanie mebli  i przklinanie w hateemelu odpowiada, jak zwykle, niezawodna Bebe. Jeśli w ciągu najbliższego tygodnia nic się tu nie urwie, nie pęknie, ani nie zawali to już pewnie tak zostanie.


©kaczka