[286]

[13 Jul 2016]

(...)
Jakby to byo wczoraj.
Pamiętam mroczne Studium Wychowania Fizycznego, obowiązkowe dla studentów pierwszego i drugiego roku.  Mieściło się, jakże adekwatnie, w posępnym budynku z pruskiego muru, który zapewne służył wcześniej jako leprozorium, stajnia, szpital psychiatryczny lub szkółka niedzielna dla małych, pobożnych, zdyscyplinowanych, pruskich dzieci.
W szatniach pachniało skarpetkami, a w ubikacjach – lizolem.
Chodziło się tam pod przymusem, nieobecność groziła relegowaniem z listy, obecność – śmiercią lub kalectwem.
I to wcale nie dlatego, że treserzy wychowania fizycznego wymagali jakiegoś skakania przez płonące kozły, chodzenia po linach bez asekuracji, czy połykania mieczy.
A skąd.
Treserzy sprawdzali listę obecności, zamykali na klucz drzwi wyjściowe (!), wrzucali na środek sali gimnastycznej piłkę do kosza, a następnie barykadowali się w schowku na sprzęt sportowy. Stamtąd odwróceni plecami do boiska wydawali od czasu do czasu okrzyki zachęty lub wskazówki na temat strategii znad szklanki herbaty sypanej Yunnan i gazety codziennej.
Idealne warunki,  by symulować zaangażowanie unikając jednocześnie pęknięcia żyłki, naderwania ścięgna lub niewydolności komorowej, czy co tam jeszcze zagraża olimpijczykom.
Człowiek przegalopowałby sobie to tu, to tam. Odbiłby piłkę kilka razy od ziemi.  Położył się na ziemi udając, że na nią padł w obronie, bądź ataku.
Ale nic z tych rzeczy, bo na zajęcia przychodziła ONA.
Na pierwsze miała Scylla, na drugie Charybda.
Dziewoja jak amazonka, która mimochodem odgryza sobie sama pierś, bo nie ma czasu szukać nożyczek w celu amputacji.
Z jakiego była wydziału? Nie wiem.
Oceniając po gabarytach, z budowlanego, albo z maszyn ciężkich.
Co gorsza, miała jakieś niespełnione ambicje sportowe i kanalizowała je wśród tych pruskich murów, uważając, że wszyscy winni dzielić jej zamiłowanie do sportów kontaktowych.
Na parkiecie była jak rozpędzona lokomotywa, z której wypchnięto maszynistę.
Pędziła na oślep, łamała żebra swojej (!) i przeciwnej drużynie, a piłkę od kosza podmieniała na piłkę lekarską.
Cokolwiek na temat reguł gry mówiła Międzynarodowa Federacja Koszykówki, pani od wuefu, czy pan Wacek – dozorca obiektu, było jej obojętne. Scylla wprowadziła do koszykówki sumo, boks i sześciotakt, a gdy to jakimś cudem nie dawało jej przewagi, to dla pewności siadała na przeciwniku.
Nie oszczędzała rezerwowych, ani kibiców.
Nie raz, i nie dwa, naród wbiegał na drabinki gimnastyczne i wisiał tam jak (nie)winne grona przez resztę meczu, byleby tylko uniknąć czołowego zderzenia.
Ściany pruskiego prosektorium muszą wciąż jeszcze nosić ślady hamowania.
Konfrontowana z delegacjami obywatelskimi próbującymi mitygować jej zapał, Scylla obiecywała poprawę, a następnie perforowała delegacjom płuca przyjacielskim uściskiem lub kuksańcem w bok.
Po czym wracała na boisko i wybijała komuś ząb.
A po zajęciach podobno pisała romantyczne wiersze.
I przypomniała mi się ta historia, te dwa lata cotygodniowego zaglądania śmierci w oczy, podczas ostatniej lekcji ksylofonu.
Pojawiła się na nich Żenewiew z Jekaterynburga.
Masywny golem, dziewczę o figurze sześcianu.
W koafiurze - trzy nastroszone, nadnaturalnych rozmiarów kokardy z tiulu.
Na oko lat pięć.
Wedle metryki dwa (!)
Biskwit to nie ułomek, ale przy Żenewiewie wygląda jak anemiczny astmatyk, jak Szopen na Majorce. Albowiem, gdy Żenewiew stąpa to drżą podłogi, a z sufitu sypie się tynk.
A co dopiero, gdy pani od ksylofonu rozdaje bębenki.
Dziewczę jednym ciosem pięści przebija bębenek na wylot.
Oddech Żenewiewy przesuwa dziateczki usadzone na materacykach z jednego końca sali w drugi.
Gdy Żenewiew rusza to nie wie dokąd, ani tym bardziej którędy, a po drodze jednym ruchem dłoni  przewraca rówieśników standardowych wymiarów, jak również pianino, kontrabas i dwanaście krzeseł.
Jest jak czołg pod Stalingradem.
Matka Żenewiewy tłumaczy, że to dlatego, że w ramach każdego posiłku karmi dziecinę trzydaniowym obiadem i piersią.
Musi to być pierś mastodonta.
W filecie.

(...)
Łudziłam się, że Biskwitowi wystarczą ostatki z życia towarzyskiego Dyni.
Jakaś młodsza siostra, czyjś brat-noworodek, chomik lub kotek do poigrania na drugim planie.
Tak, by usprawnić logistykę, uefektywnić przemieszczanie się po mieście i upiec dwie kaczki na jednym rożnie.
Tymczasem Biskwit wyrwał sobie na lekcji ksylofonu – Lelona – uroczego młodzieńca, sceptyka i filozofa. I robi z nim to samo, co Dynia z Łukaszkiem.
Wymaga bezwzględnego posłuszeństwa i lojalności, spełniania najdzikszych kaprysów oraz deprawuje żywnością wysoce przetworzoną i cukrem.
Związek trwa od dwóch tygodni, jeszcze nie ostygł, a wręcz przeciwnie ewoluuje.
Młodzież kopie wspólnie tunel do Chin, albo lansuje się na zjeżdżalni, albo galopuje ku zachodowi słońca na rumakach osadzonych na sprężynach.
Nim zdążę otworzyć o świcie oko, Biskwit już stoi nade mną z telefonem w każdej ręce i domaga się natychmiastowego zawiadomienia Lelona, że oto jest gotowy i Lelon może podjeżdżać kabrioletem na trzech kółkach.
Zatem, gdy nie ma mnie tutaj, dzień w dzień jestem w piaskownicy.
Razem z ojcem Lelona.
Będą plotki na dzielni.

©kaczka