[287]

[15 Jul 2016]

(...)
Żenewiew wniesiono wczoraj na lekcję ksylofonu w  najróżowszym z możliwych lateksie, opasaną  wokół pasa obręczą ze sztywnego tiulu, w złotych pantoflach i nylonach w kokardki. Do tego trzy kokardy i smoczek.
Na ten widok pozostałe, rachityczne dwulatki zbiły się zlęknione w gromadkę, w kąciku za klawikordem, a Żenewiew rzucała na nie cień jak King Kong z Empire State.
(Scena jak z Almodovara.)
A wydawało mi się, że szkoła baletowa Dyni otrzaskała mnie z esencją fuksji, różu i estrogenu.
Co prawda, nieszczególnie się tam rozglądam. (Złośliwi powiadają, że wbiegam tam i wybiegam jak czarnoskóry gej-Meksykanin na wiec Donalda Trumpa.)
Może gdybym rozglądała się bardziej, to na pytanie: 'Czy Dynia ma już białe rajstopy i włos spleciony w koczek do finałowego występu?', które znianacka zadała mi Smoczyca trenująca szczerbate primabaleriny, miałabym  jakąś konkretną odpowiedź i nie musiałabym symulować ataku astmy?
I tak, w ten oto dość  brutalny sposób, posiadłam wiedzę, że wszystkie najbliższe weekendy lukrowane następczynie Barysznikowa spędzą na próbach übergali ćwicząc te swoje rien ne va plus i s'il vous plait.
Obowiązkowo w białych rajstopach.
‘Gładkich, białych rajstopach.’ – podkreśliła wężykiem Smoczyca.
Tak jakby kupienie białych rajstop latem już samo w sobie było bułką z masłem fat-free (fat-free, bo, ostatecznie, jednak rozmawiamy o baletnicach).
Przypuszczam, że Smoczyca bierze tymi rajstopami odwet na protoplastach swych uczennic.
Za wszystko.
Mimo całorocznego wysiłku, różowe bezy i czarny łabędź (Dynia nadal w antracytowym odzieniu) z trudem odróżniają strony świata. Ustawione przy drążku przewracają się wywołując efekt domina, a podczas zsynchronizowanego poruszania wypustkami różnica między początkiem peletonu,a jego końcem wynosi czasem nawet i pół godziny.
(Na własne uszy słyszałam – zenit anarchii – gdy jedna z młodocianych balerin w trakcie tańca zatrzymała cały korowód mówiąc, że właśnie teraz wychodzi do toalety. Za nic miała, że na jej plecach spiętrzył się kopczyk baletniczek, które nie zdążyły wyhamować.)
Zatem, biorę na klatę, że rajstopy mają być białe i gładkie, choć zdobyłam jedynie białe w motylki.
(Ktoś podobno widział gładkie w Berlinie.)
Cóż tam zresztą motylki, jeśli włos ma być spleciony w koczek, a mnie nawet pospolity warkoczyk rozpada się w rękach!
A wczoraj w placówce opiekuńczo-wychowawczej widowisko światło-dźwięk.
Okazało się, że każdy cherub przez rok pisał swoją pracę licencjacką na temat urody i zalet naszej dzielnicy.
Oprawione te dzieła wręczono dziateczkom na uroczystym apelu w obecności zaproszonych gości: nuncjusza apostolskiego, właściciela supermarketu, rzecznika prasowego burmistrza i miejscowego artysty, który w nocie biograficznej określa siebie czułym mianem ‘romantycznego surrealisty’ i który podarował kazdemu z nieletnich zestaw swoich prac w formacie pocztówkowym. (Kilka z tych prac to interesujące akty.)
Nie miałam okazji się wzruszyć, widząc dziecinę moją szczerbatą (górne, chybotliwe jedynki padły ofiarą brzoskwini) śpiewającą w pierwszym rzędzie niemieckie szlagiery, albowiem Biskwit dotarł do kresu swej wytrzymałości fizycznej, przekroczył bez wizy i paszportu wszelkie granice i należało go pospiesznie deportować z widowni nim nuncjusz zawezwałby egzorcystę.
Norweski mówi, że niewiele straciłam.
(Tak, jedynie jakieś resztki godności osobistej.)
Za tydzień placówka nakazuje dostarczyć młodzież z materacem, piernatem, pidżamą i szczoteczką do zębów.
Naszpanie urządzają dziateczkom popas z noclegiem.
Nie wiem.
To zemsta, czy skłonność do samoudręczenia?


©kaczka