[268]

[27 Apr 2016]

(...)
Stacjonujemy w piwnicy.
Pod pralką.
Biskwit z wypiekami na licu śledzi program ‘Płukanie’, ja zbieram z linek garderobę miejską, podsuszaną.
Nadchodzi Don Corleone z własną miednicą białego, segregowanego (tu na Dolce, tu  na Gibona), i zawiązuje small talk, że ooo... tak tam u was na mansardzie cicho od niedzieli, normalnież jakby nikogo nie było!
(Nawet jeśli, szyte grubymi nićmi ironii to udaję, że nie zauważam.)
- Cóż – odpowiadam. - Dzieciny dorastają.
(Głupi argument, synowie sąsiada, dwaj utrwaleni żelem do włosów bamboccioni,  dawno już mogą głosować, a i tak na życiowe rady rodziców reagują podobną akustyczną histerią jak i moje córki. Może rzadziej, może głównie o pieniądze i używki, ale decybele porównywalne.)
- Ooo - interesuje się sąsiad. - Zatem od teraz żyją już w zgodzie?
- NIE! - krzyczę, bo w tym samym czasie wszystkie pralki w pomieszczeniu wchodzą  w program ‘Turbowirowanie’. - TO TYLKO STARSZA WYJECHAŁA!!!
- AHA!!!  – krzyczy sąsiad z trudem skrywając rozczarowanie, a właściwie nawet nie starając się skrywać.
(W tym miejscu Biskwit odrywa wzrok od hałasującego bębna pralki i strofuje nas przykładając palec do ust i emitując: CIIIIIIIIIIIIIIIII!  Bezczelnie daje do zrozumienia, że zagłuszamy mu fonię turboobrotów.)

Dynia istotnie wyjechała.
Na drugi koniec świata z Hauptcioteczką.
Zabrał się z nimi i Norweski, aby dopilnować tego eksperymentu na ludzkich tkankach, ale nie oszukujmy się, co może Norweski, gdy mu się Dynia z Hauptcioteczką rozlezą w dwie strony?
Sobie może najwyżej pobrzdąkać na ukulele, albo kupić Corn Doga.
A że wypadałoby dopilnować, Hauptcioteczka udowodniła już w chwili, gdy odmówiła zabrania walizki, a następnie spakowała do bagażu podręcznego scyzoryk, nunczako, nożyczki do paznokci, puszkę rozpuszczalnika, żywe hodowle bakterii i jogurcik marki kefirek, co właściwie podchodzi pod żywe hodowle, albo też, w tym konkretnym przypadku, nawet pod broń biologiczną.
- Dla kogóż ten kefirek?  (Sprecyzujmy:  dla kogóż ten kefirek, który stał od dwóch dni na kuchennym blacie, dwa metry od lodówki? ) – zapytałam, by usłyszeć, że dla Dyni, gdy zgłodnieje.
Tu ujawniła się moja natura pesymisty, który miast widzieć szklankę wypełnioną w połowie kefirkiem, ujrzał własne dziecko trwale blokujące klozet Boeinga 747, galopującą sraczkę na wysokości dziewięciu tysiecy metrów, deficyt wymiotnych torebek na pokładzie i czterystu pozieleniałych pasażerów sikających do butelek po coca coli. A zaraz potem rachunek za czyszczenie Boeinga.
Skonfiskowałam kefirek, ale wiadomo, moje ręce konfiskanta nie sięgają poza Stary Kontynent. Pokładam jedynie nadzieję we własnym dziecku i w jego instynkcie samozachowawczym, że oto mając wybór będzie żywić się popcornem z poliakrylamidu i chemicznie zsyntetyzowanym zbożem śniadaniowym marki Lucky Charms i unikać miejscowych kultur.

Na dwanaście godzin przed odlotem odkryliśmy też, że sprzedawca biletów okołoziemskich błędnie zapisał personalia Hauptcioteczki przez co bilet przestał nagle być kompatybilny z Auswajsem, a bez tej symetrii ani (się podobno) rusz. Planowana fala strajków w awiacji zablokowała gorące linie przewoźników lotniczych, więc już zaledwie po czterech godzinach, gdy uszy stopiły nam się z ebonitem słuchawek telefonicznych, a w mózgu powstał nieusuwalny ślad pamięciowy nagrania umilajacego czekanie: ‘pirli pirli plum plum, nie bądź pierdoletem,  lataj z nami dżambodżetem’, wreszcie  ktoś w centrum obsługi klienta w Mumbaju przerwał ten horror i wyjaśnił, że miło, że dzwonimy, ale nasz telefon się nie liczy, bo zadzwonić powinien sprzedawca biletów, zatem sajonara i konichiwa.
Sprzedawca biletów spał, jak to zwykle ludzie mają w kłopotliwym zwyczaju o drugiej w nocy, więc zostawiliśmy mu  obszerną wiadomość z kwasu, ługu, materiałów łatwopalnych i słów eksplodujących.
O poranku Hauptcioteczka jako Bauptcioteczka przeszła przez rozmaite kontrole lotniskowe, które machały ręką w geście 'nie takie literówki już tu widzieliśmy, idzie pani, czy nie?'
Zatrzymano ją dopiero na mecie, gdyż sprzedawca biletów się obudził, odsłuchał nasze groźby karalne, przejął się i zmienił bilet, a tym samym sekwencję numerów w systemie. Zatem, Halt! Haende hoch!, w jaki sposób przedostała się pani pod bramkę odlotów? Alarm, alarm! Wyją syreny. Wkracza oddział antyterrorystyczny.
Nieomal.

Ale to i tak drobiazg w porównaniu z: 'kaczko, potrzebuję czegoś na głowę!'
Zmylona tym sygnałem rzuciłam się do apteczki w poszukiwaniu tabletek z krzyżykiem lub aspiryny, a tymczasem Hauptcioteczka zanurkowała w koszyk pełen czapek i apaszek i wydobyła zeń, z samego dna, a nawet z jakiejś jeszcze głębszej odkrywki, materiał na turban, gdyż jak się okazało brakowało jej kapelusza od słońca.
I wiem, że w korytarzu było ciemno, a miły w kontakcie materiał dawał z pewnością uczucie taktylnej ekstazy, ale nic nie przygotowało mnie na to, że Hauptcioteczka znajdzie w tym koszyku i wyłoni się z ciemności korytarza przyozdobiona ... czerwoną arafatką. (Dla jasności, kilkaset lat temu w Barcelonie to był fashion statement i poręczny obrus na pikniki na plaży.).
Wizja Hauptcioteczki aka Bauptcioteczki udekorowanej arafatką, stającej przed urzędnikiem imigracyjnym Najlepszego z Kontynentów z porcją wzdętego kefirku w jednej ręce i szwajcarskim scyzorykiem w drugiej, a w trzeciej z fałszywym biletem, już nigdy mnie nie opuści.

PS Dolecieli.

©kaczka