[263]

[7 Apr 2014]

(...)
Ledwie podniosłam się z zespołu stresu pourazowego wywołanego krętą drogą powrotu do przedświątecznej rutyny.
Ledwie otrząsnęłam się po tym, jak Biskwit przeciągnął mnie bez litości pod kilem macierzyństwa, a to uprawiając włoski strajk, a to demonstrując przeciwko własnym (!) poglądom.
Ledwie opadł poziom insuliny i cholesterolu.
Ledwie w krwioobiegu mego potomstwa ponownie zaczęły cyrkulować ołów, kadm i azotany z marchewki, a tu masz, Hauptcioteczka napisała list do Dyni.
List był przyjemnej treści, ale w post scriptum zawierał dwie torebki Haribo. Znam ci ja te torebeczki! Niby mikroskopijne, ale konsekwentnie i bezwzględnie wprowadzane w gastroprzewody przyszłości niemieckiego narodu w każdym budynku użyteczności publicznej. W sklepie, u fryzjera, u lekarza, na stacji benzynowej lub u dentysty.
Da pani dziecku da da dziecku pani da bitte bitte bierz pani bierz!
Mniemam, sądząc po logo urzędu odciśniętego na żelkach, że te dwie torebki Hauptcioteczka po prostu wyłudziła metodą ‘na wnuka’ kupując znaczek na poczcie.
(A przecież dała nam na drogę dwie walizki czekoladowych zajęcy, które na Boże Narodzenie przetopimy na makietę Betlejem z czekolady i jeszcze wystarczy na kawałek Jerozolimy, a kto wie? Z rozpędu  z fantazją podejdziemy pod Hajfę.)
Może to było ostrzeżenie, a może kropka nad i?
Uważaj! Wielki Cukier czuwa!
A może po prostu siła tradycji? Rzeki Haribo nie da się zawrócić żadnym kijem!
‘Jesteś tym, co jesz’ mówi stare chińskie przysłowie i ma rację.
Włosi elastyczni jak makaron, gotują się na al dente. Chińczycy podobni do siebie jak dwa ziarna ryżu. Na Grekach można połamać zęby skutkiem twardej oliwnej pestki. Amerykanie jak masło orzechowe, ani to masło ani orzechy...
A Niemcy to zrobieni z tych żelków. Indoktrynowani alimentarnie od maleńkości.
Bez kręgosłupa. Wszystko można z nich ugnieść, w każdą matrycę docisnąć. W Anszlus, w uchodźców i w dyżury porządkowe na klatce schodowej.
Brnęłabym dalej w tę miłą dla oka teorię, ale dla zbyt dużej części globu podstawą diety jest cukier z buraka i obawiam się nie tylko własnych wniosków, ale represji ze strony lobby.
Mówię wam, używajmy trzcinowego.
Trzcina jest podobno myśląca.
Ale nie wiem, czy to krzepi.

(...)
Tymczasem Dynia założyła firmę portretową, a Biskwit maluje testy Rorschachowi.

©kaczka