[265]

[17 Apr 2016]

(...)
Analizując przypadek, wygląda na to, że Biskwit trafił do naszej nudnej, bogobojnej, pacyfistycznej i mieszczańskiej rodziny dla potrzeb kontrastu a także, być może, nie obawiajmy się wielkich słów, dla ratowania kosmicznej równowagi.
Może gdzieś tam w zmarszczkach wszechświata skupiło się zbyt wielu Hunów i zaistniała potrzeba translokacji? A może odwrotnie, patrząc przez judasza na nasz spłacheć kosmosu, komuś wydało się, że nie rozdymamy się ze spodziewaną prędkością, potrzeba zatem kogoś, kto wyszarpie nam spod nóg dywan czasoprzestrzeni i zdemoluje czwarty wymiar?
Biskwit idealnie nadaje się do tej roboty.
Umie jeździć na hulajnodze do tyłu, bezgłośnie otwiera drzwi wyjściowe kluczem yale (o czym przekonałam się biorąc prysznic), zdegustowany zakazami prowadzi milczące i zawzięte strajki okupacyjne na klatce schodowej (‘Biskwicie! Wracaj do domu, bo woda ze mnie kapie!’’Nie wrócę! Tak tu będę siedział!’), a gdy przyznać mu talon na JEDNO ciastko pobierze JEDNO pięciokilogramowe opakowanie i  da do zrozumienia, że możemy rozmawiać z nim przez prawników.
(Mowa nie jest najmocniejszą stroną Biskwita i tu ciekawe spostrzeżenie socjologiczne. ‘Czemu, ach czemu, Biskwit nie mówi jeszcze pełnymi zdaniami?’ – melorecytuje chór grecki z nieskrywanym wyrzutem, ale gdy krzyczę ‘Biskwicie, to straszliwy obciach, że nie chce ci się używać klozetu!' – ten sam chór skanduje: ‘O-SZA-LA-ŁAŚ? O-SZA-LA-ŁAŚ! BISKWIT TAKI JEST MALUTKI!’ Niekompetencje w wydalaniu wybacza się zatem łatwiej, niż braki w elokwencji.)
Prawem kontrastu oraz z potrzeby wypełnienia próżni wytwarzanej przez Dynię, Biskwit z mieszanki studenckiej wyjada jedynie orzechy, z truskawek tylko jabłka, z sera feta wyłącznie mozarellę, a z chleba z masłem - masło. (Kompromis osiągamy nad kulkami ryżu z rozpłaszczoną krewetką. Uprasowanej krewetki nie rusza żadne z mych dzieci, ale ryż w kulce i owszem.)
Jednak najgorsze jest chyba to, że nawet jeśli dla podkreślenia wagi swoich nieprzywoitych słów lub  uzasadnienia łajdackich uczynków Biskwit pierdyknie o podłogowe kafle wazą dynastii Ming, to wszelkie narzędzia wychowawcze wytrąca z rąk archangeliczne ‘Ooooo?! PUT!’ (tłum: KAPUT!) emitowane przez Biskwita nad skorupami.
To ‘PUT’ podane jest z takim autentycznym, naukowym zainteresowaniem (‘Z czego, do diaska, to robicie Ziemianie, że taka tandeta? Na czym się to wam trzyma?’) i kraszone takim naturalnym zaskoczeniem (‘O, w mordę? Wszystko się tu tak rozpada?’), że człowiek ma ochotę wcisnąć pacholęciu oryginał jakiegoś Carravagia i brzytwę, żeby sobie popróbowało, czy faktycznie WSZYSTKO, a sam rzuca się do pisania interpelacji odnośnie tandetnych praw fizyki.

(...)
Norweski.
Ogolony.

 (...)
Siedzimy w zakładzie zbiorowego żywienia.
Na piątym piętrze z widokiem na sznycel i okolice.
Biskwit cznia sznycel. W zakładzie zbiorowego żywienia jest kącik rozrywek dla cherubinów.
Jest zjeżdżalnia, trochę klocków, polietylenowa chatka, syntezator (przezornie bez baterii) i kabriolet Thelmy i Louise odpalany monetami eins ojro. To kręci Biskwita.
Biskwit opanował zjeżdżalnię, wyładowuje się elektrycznie jak bursztyn pocierany wełenką. Wyładowuje się też emocjonalnie, bo nie lubi, gdy obcy mu się ślizgają. A tu w dodatku, klan grzecznych i miłych Chińczyków obłazi zjezdżalnię z każdej strony.
Udaję, że nie widzę, gdy pisk Biskwita wytrąca konsumentom sztućce z dłoni lub prowokuje do zakrztuszeń i zadławień.
Że się Państwo krzywo na mnie patrzą?
A któż wam kazał siadać ze swoim sznyclem pod kącikiem dziecięcym imienia Kubusia Puchatka i Jego Towarzyszy?
(Nie do końca mam rację. Pisk Biskwita zapewne z łatwością dociera pod holenderską  granicę. Żeby nie słyszeć należałoby wyemigrować na Kamczatkę.)
Biskwit szybko się przekonuje, że broń audio nie robi wrażenia na Chińczykach.
Używa więc podstępu.
Zapędza Chińczyków do polietylenowej chatki i zatrzaskuje drzwi.
Okazuje się, że Chińczycy szpakami karmieni, potrafią wyjść oknem, albo odzyskać wolność podnosząc dom i wychodząc dołem.
Ostateczną bronią Biskwita jest manipulacja (i demoralizacja).
Biskwit zagania Chińczyków do polietylenowej chatki. Zamyka się z nimi w środku i uczy te grzeczne, niewinne dziateczki, jak zrobić PRRRRRRUT!  twarzą, produkując przy tym jak najwięcej śliny i trafiając interlokutora w oko. To tradycyjna retoryka Biskwita w sporach z Dynią. Zachwyceni Chińczycy natychmiast wybierają Biskwita na Sekretarza Generalnego, Biskwit łaskawie się zgadza, wszyscy robią PRUUUUUUUUUUUUUUUUUT!, chińskie matki mimo nieprzeniknionego wyrazu twarzy wyglądają  jednak na zaniepokojone.
Opuszczam stanowisko obserwacyjne pod pretekstem udania się do toalety.
Gdy wracam, cała Chińska Republika Biskwita gibie się w kabriolecie napędzanym siłą ojro z sakiewek chińskich matek. Biskwit siedzi za kierownicą, zimny łokieć i umcyk, wszyscy robią PRUUUUUUT!, zakażenia roznoszone drogą kropelkową mają branie, część  Republiki, która nie zmieściła się w samochodzie gibie się na masce.  Zgorszenie przebarwia żółtość lic chińskich matek z kanarkowego na słomkowy.
Dynia w spazmach donosi, że gang Biskwita skolektywizował jej kabriolet. Przyszli i odebrali.
Gibią się i innym nie dają.
Ale, że tych kilku nieodrostków o średniej wieku dwadzieścia cztery miesiące?
Słabo mi, powiadam, słabo. Kiedy to się stało? Kiedy te przekształcenia własnościowe? Przecież nie było mnie przez moment.
Norweski mówi, że jakoś tak błyskawicznie, że nie zauważył.
Wiadomo, jak to z totalitarną dyktaturą.

©kaczka