Projekt jesienny

[4 Nov 2015]

Dzisiejszy wpis powstał w ramach jesiennego projektu Klubu Polki na Obczyźnie. W ramach projektu przez cały październik i listopad na blogach klubowiczek pojawiają się wpisy na temat tego, do czego nie możemy się przyzwyczaić, co nam przeszkadza w kraju, do którego wyemigrowałyśmy.


(...)
Jest w tym, tak myślę, jakaś ironia losu, że chciałam mieszkać na końcu świata, za tabliczką ‘Tu mieszkają smoki’, a utknęłam między Odrą a Renem.
U sąsiadów.
W dodatku takich, których reputacja na dzielnicy sprawia, że nie odpowiada im się na Guten Tag, ani nie wspomina przy niedzielnym rosole. (No chyba tylko po to, żeby ze zgrozą wznieść oczy ku niebu odtwarzając  fakty lub powtarzając plotki. Albo żeby postraszyć dziatki.)
Zamieszkałam za ścianą.
Och, jak dobrze ta ściana jest izolowana.
Nazbierało się przez lata.
Solidny, pruski mur uprzedzeń i azbestowe, toksyczne kłaczki stereotypów.
(Gdzieniegdzie szczerba po nagich mieczach lub graffiti 'nie rzucim' albo 'raus'.)
Hodowana w programowej niechęci, nakłaniana za młodu do lokowania uczuć po wschodniej stronie, dzisiaj zdumiewam się, jaką białą plamą była dla mnie onegdaj Republika Federalna.
Trochę czarna wołga, trochę kanał przerzutowy poliestrowych tureckich swetrów we wzorek oraz prawdziwe paradiso - zagłębie przemycanych sferycznych gum do żucia, chemicznego soku pomarańczowego (w kartoniku ze słomką) i używanych magazynów Bravo.
(Do nabycia w całości lub na sztuki na lokalnym targowisku.)
Aż chciałoby się powiedzieć, że wszystko, co wiedziałam o Republice pochodziło z katalogów Quelle i Neckermann.
Tysiąc stron dobrobytu drukowanego na powlekanym, śliskim papierze.
(Koronkowe biusthaltery z halką, majtki Montag bis Sonntag, komplety emaliowanych garnków, wyrafinowane narzędzia ogrodowe, a dla dziatwy zminiaturyzowane sklepy do igrania oraz lalki na nocnikach ‘jak żywe’. Zaś w dziedzinie wystroju wnętrz – kwintesencja – dębowy Kücheneckebank – narożnik z obiciami w histeryczny rzucik i z wychodkowymi serduszkami wyrytymi w oparciu.)
Nawet listy, które masowo wymieniałam z mieszkańcami Republiki służyły nauce zupełnie innego języka i nigdy, przenigdy nie zadałam sobie trudu, by sprawdzić, gdzie Flensburg, a gdzie Ratyzbona.
Raz, jak mi się zdaje, byłam w Rostocku, dwa razy w Berlinie.
Z jednym Niemcem szukałam grobu Strawińskiego, drugi przyrządzał kontrowersyjne, bawarskie śniadania, trzeci mi się oświadczył.
I oto, dwa lata temu, rzuciłam walizki na progu nieswojego Heimatu.
Poród i połóg opóźniły mój proces integracji ze społeczeństwem.
A gdy się już  wyspałam i wstałam w miarę rześka, by się scalać z tkanką obcego narodu to okazało się, że tyle rzeczy mi tu przeszkadza!
Że nie mogę za jedną śliwkę zapłacić kartą, że najbliższy bankomat jest osiemnaście przystanków dalej, że nadzwyczajnie szyk zdania głupi jest, że chcą wziąć mnie głodem i zamykają sklepy w niedziele, że rozrywka przaśna, poezja żeńskich rymów, piwo mętne, a w lokalu gastro za sałatkę uchodzi plaster pomidora, albo że gdy pytasz o godzinę to respondent po prostu m u s i podzielić sie z tobą szczegółami budowy zegarka.
Nadzwyczajnie długą drogę przeszłam na własne życzenie, nadgorliwa misjonarka neofitka, żeby w końcu zdać sobie sprawę, że w tym nowym kraju najbardziej przeszkadzam sama sobie.
Świadomość ta jest cenna, ale nie nabrała jeszcze cech nawyku, dlatego, bywa, nadal czasem próbuję przesuwać żelbetonowe dekoracje, albo próbować obalić je z rozbiegu.
Z wiadomym, rzecz jasna, opłakanym skutkiem.
Tyle wiemy o sobie, na ile się sprawdzimy.
Zatem, jeśli łamie mi psyche grupa Laokoona złożona z nagich, ogrodowych krasnali albo łysiejący boysband w skórzanych portkach na szelkach śpiewający ‘Auf Wiederseh'n! - weiße Rosen aus Athen’ to czy nie jest to wyraźny znak, że nie dla mnie Slædepatruljen SIRIUS, Arktisk Kommando, ani załogowa misja na Marsa? Że mój profil psychologiczny razem z obudową cielesną zupełnie nie przystaje do ekstremalnych warunków?
A przecież chciałam egzotyki to mam!
Sos curry do wurstów i sponsorowane przez Kasę Chorych odblokowywanie czakr jako oficjalne lekarstwo na migrenę.

 ©kaczka

[Jesienny projekt dedykujemy akcji „AUTOSTOPEM DLA HOSPICJUM” – Przemek Skokowski wyruszył autostopem z Gdańska na Antarktydę, by zebrać 100 tys. zł. na Fundusz Dzieci Osieroconych oraz na rzecz dzieci z Domowego Hospicjum dla dzieci im. ks. E. Dutkiewicza SAC w Gdańsku. Brakuje jeszcze 32 tys. Jeśli podoba Ci się nasz projekt, bardzo prosimy o wsparcie akcji dowolną kwotą.
Więcej info: https://www.siepomaga.pl/r/autostopemdlahospicjum]

Wczoraj o tym, do czego można przyzwyczaić się w Ameryce opowiedziała Ania. Jutro pociągnie wątek Marianna z RPA. Stay tuned! Pełna lista udręk, cierpień, narzekań i bolączek TU