[226]

[16 Nov 2015]

(...)
Wieczorna procesja z latarenkami była tradycyjnie nielegalna.
Tradycyjnie, albowiem od lat, z niewiadomych już dla nikogo powodów, Ratusz nie wyraża na nią zgody.
Wszechmogąca Dyrekcja, jak co roku, wzięła to na własne sumienie i popędziła nas przez krzaki, dzikie pola, ogródki działkowe, jakąś tundrę, dżunglę, plac zabaw, wysypisko śmieci i ten fragment dzielnicy, aspirujący do miana lokalnego Bronxu.
Biskwit był zdegustowany, bo podrzucało, gdy wózkiem taranowaliśmy krety.
Ja martwiłam się, że prędzej czy później wdepniemy w końskie guano, bo koń, którego najęła Dyrekcja do czołówki peletonu, miał bardzo wydajną przemianę materii.
Zatem na czele koń – fabryka guana, za nim setka osób z latarenkami, a do tego każda naszpani z gitarą, stymulująca swoją grupę podopiecznych do śpiewów chóralnych (byle nie za głośno, bo wiadomo, konspiracja!). A podopieczni wciąż pijani drożdżowym ciastem, wolnością i świeżym powietrzem.
Perfekcyjny kamuflaż do gry w podchody z policją.
Pożądany wizerunek był taki, by sprawiać wrażenie, że przypadkiem sto osób wyszło wyrzucić śmieci, a przy okazji zaorać zagon koniem. Na wypadek, gdyby pojawiła się policja należało zapewne udawać, że się nie znamy, albo ukryć w rowie.
Błąkaliśmy się po tej okolicy jak naród wybrany po pustyni  i gdy wreszcie Dyrekcja zaspokoiła swoją żądzę przygody, pozwoliła nam skręcić do stajni. Możliwe zresztą, że koń sam znalazł drogę i zapragnął coś przekąsić.
Warto podkreślić, że obłożywszy stajenkę lampionami z dyń i zagnawszy do niej kobyłę z atrapą świętego Marcina, Dyrekcja dokonała fuzji przynajmniej trzech świąt, w tym dwóch chrześcijańskich.
Wewnątrz stajenki Szwabskie Kluseczki wystawiły balet hagiograficzny. Ponieważ większość nadal była pod wpływem (czegoś lub kogoś), choreografia się zdesynchronizowała, a kurdupel wcielony w rolę świętego zapomniał roli i tym samym, zmienił całkowicie bieg historii.
Dyrekcja przemawiała długo i kwieciście, ale nikt nie słyszał o czym mówi, gdyż mikrofon nie działał.
Tak mi się przynajmniej zdawało i już miałam, wyciągnąć uniwersalny wniosek , że uszkodzony sprzęt nagłaśniający to specyfika tutejszych placówek przedszkolnych, gdy tymczasem do mikrofonu przystąpił referent religijny, włączył go, udzielił wszystkim większościom i mniejszościom głośnego i wyraźnego religijnego błogosławieństwa, a następnie z powrotem oddał mikrofon Dyrekcji.
Dyrekcja, nie wyciągnęła z tego doświadczenia żadnych oczywistych wniosków i przez następny kwadrans znów opowiadała nam o czymś przekonana, że czytamy z ruchu warg.
(A może uznała, że skoro większość z nas to emigranci, osiedleńcy, uchodźcy i turyści, to i tak nie ma znaczenia, co powie.)
Wreszcie, gdy chaos zaczął zagrażać stajence, dano sygnał do plądrowania bufetu. Trochę się zaniepokoiłam widząc, że naszpanie wnoszą nowe porcje jeszcze większych Golemów z ciasta. Ale po spróbowaniu wyszło na to, że nie dolega im nadmiar alkoholu, a jedynie ogólna starość i nieświeżość. Może były to bułki kupione rok temu na wielkiej wyprzedaży, a może ktoś pomylił worki i zabrał suchy chleb koniom?
Natomiast, po raz pierwszy Norweski wykorzystał przywileje wynikające z przynależności do Rady Rodziców, a niedostępne innym śmiertelnikom. Pozyskał pół kubka grzanego wina, nawet wtedy, gdy kartka na bufecie głosiła ‘Wyprzedane’.
Z grzanym winem suchy Golem dał się jakoś przełknąć.


(...)
Golem bezalkoholowy.

(...)
The Frame, Frida Kahlo.
Dokumentacja procesu twórczego.
(Tak, sugerowałam Dyni, że oczy ma Frida bardziej jak migdały niż piłki golfowe.)

©kaczka