1191-1195

[5 Oct 2012]

(...)
Życie, pozorna ulga, zwykle jednak odpowiada na nurtujące nas pytania: skąd przychodzimy, dokąd idziemy, którędy wobec tego na Ostrołękę, z czego obiad, gdzie kompocik lub wreszcie, co Dynia chce pod tę choinkę [1].
Życie odpowiada, choć może lepiej, aby milczało?
- MYSZ, mama, MYSZ. - obstaje Dynia, bo jej wyobraźnią zawładnął rodent o sporym przebiegu w kolorze niebezpiecznie zbliżonym do łazienkowego dywanika.

Czego nie zaanektował gryzoń, wypełniły rumaki.
- Häst!- rozaniela się moja osobista dziecina akcentując akuratnie dwie kropki nad a.
Amazonka po weekendowym kursie skandynawskiego [2].
Ile trzeba metrów papieru w rzucik, by owinąć kucyka?
A starszą siostrę?

(...)
Konflikt dyplomatyczny miał miejsce w muzeum przy jednoosobowej drabinie z widokiem na wypchanego morsa.
Poszło o drabinę, nie o widok na eksponat.
Mały obcy, blond cherubek Josefat Svenson pragnął tej drabiny równie mocno jak Dynia.
On, bo chciał być strażakiem, Dynia – nie wyjawiła przyczyny, utrzymujmy zatem, że w odwecie za Potop szwedzki.
Muzeum w nurcie ortodoksyjnej, pruskiej szkoly zoologii, rzędy stuletnich gablot, w nich wypłowiałe, wypchane egzemplarze fauny [3] od kanarka po wieloryba.

Kurz, półmrok, formalina, naftalina, gotycka czcionka.
Zwykle w kolejności alfabetycznej. Jedynie gdzieniegdzie, jakaś powściągliwa scenografia, jakiś wyklejony z kamyków i mchu fragment niszy ekologicznej, a właściwie, raczej piramidy pokarmowej.
Bez sentymentu.
Niektóre ptaszyny udrapowane nóżkami do gory, jakby je coś zmemłało pod karmnikiem.
Z dziobu wypchanego sokoła wystaje pół wypchanej myszy.
- MYSZ, mama?! Why?
... pospiesznie odwróćmy uwagę...
Nic tedy dziwnego, jedna drabina – bastion interaktywnej anarchii w tym opanowanym przez szalonego taksodermistę statycznym, funeralnym świecie taksonów.
Dziatki dały sobie pod tę drabinę po uchu, zelżyły altruizm, splunęły na wpajane zasady, znieważyły pokojowe idee Nobla Alfreda, odczepione od drabiny zawyły zgodnie w proteście naruszając spokój wypchanych.
(Niech płowieją w pokoju!)
Chwilę potem, chrzanić drabinę! biegały w zgodzie, puss och kram, wokół gabloty z wypchaną latimerią. Chrzanić latimerię!
Obeszło się bez ingerencji ONZ.

(...)
Pocztę, pod ktorąśmy się pierwszy raz całowali, wymieniono na sklep.
Lidl.
Znamienne.

(...)
Tymczasem spadł śnieg.
O ironio zdarzeń meteo!
Tu spadł, nie tam.

[1] Gdyby ogarniała koncept Merry Christmas, być może wysuwałaby ku radości Bawarskich cioteczek sezonowe żądania z określonym statutowo terminem realizacji, aktualnie żądania są bez ideologiczno-religijnego podłoża, za to z klauzulą na cito.


[2] Żal, żal mi ściska, że nie zobaczę fizys ochronki, gdy jej Dynia policzy ett, två, fem...

[3] Dygresja.
Może są na sali ci, którzy pamiętają? Wiele lat temu  będąc w podróży zatrzymaliśmy się w B&B przy duńskiej plaży. Właściciel, oprócz tego, że mówił wyłącznie po duńsku, chlubił się imponującą kolekcją zwierząt wypchanych. Prawdopodobnie wypychał wszystko, co znalazł przy autostradzie na Aalborg, a gdy tego zabrakło, sztukował kolekcję tym, co przeszło mu przez ogródek. (Możliwe, że wypychał również niewypłacalnych turystów. Możliwe, że nas ostrzegał. Naonczas byłam pewna, że Norweski rozumie dialekt, Norweski był przekonany, że skoro potakuję to wyłącznie ze zrozumienia, nie przez ogólnoludzką uprzejmość.) Spędziliśmy tam, u tego Normana Batesa, niezapomnianą noc, nakryci z głowami  pościelą w różyczki  i obserwowani przez setki oczu ze szklanych koralików.
Od tej pory, kultową facecyjka jest w naszym gospodarstwie domowym zaoferować  repetę przy śniadaniu i  uslyszeć w odpowiedzi ‘no thanks I am stuffed’[4].

[4] ... nie zawsze...

©kaczka