1198-1200

 [10-13 Nov 2012]

(...)
Staruszeczka z kuszą długo trzęsła się w bezgłośnym śmiechu schowana w poduszkę powietrzną (nienaruszoną!), a łzy niewspółczucia ciekły jej ciurkiem po plecach.
A wszystko to dlatego, bo podzieliłam się refleksją, że czyż nie powinno wystarczyć mi dziesięć godzin jazdy po  bezdrożach hrabstwach – zimny łokieć, dwadzieścia mil na godzinę, ułani pierzchają sprzed maski, wyprzedzam elektryczne wózki inwalidzkie  - aby jeździć z autoryzacją?
Podobno, że może.
Jeśli zacznę jeździć bardziej po lewej i nie zatrzymywać się na środku skrzyżowania.
I gdy z dróg znikną ułani.
Do tego ostatniego mocno się przykładam.

(...)
Przeczytałam książkę, z której wynika, że trójęzyczność to nie frywolna odmiana dwujęzyczności, ale zupełnie inna jednostka chorobowa globalizacji.
Nie wiem, na ile wierzyć, na ile naprędce modyfikować własne metody, na ile autorka jest matką tygrysicą obserwującą nieustannie swe dziatki  przez weneckie lustro?
Trochę impas.
Tymczasem Dynia brnie w mowę tubylczą (MAJN PYKCZER!) wysadzaną pojedynczymi perłami Lecha, Czecha i Rusa.
- Pacan! ¬ - niesie z kąta z grochem [1].
Dowolna wariacja na temat przepraszam lub szczera krytyka.

[1] Demokracja, kolejna refleksja,  to nieporęczny system, gdy przychodzi tłumaczyć dziecinie, dlaczego nie może kazać ojcu klęczeć na grochu za odmowę dostępu do dóbr limitowanych.

(...)
Przechodzi przez nas kolejna infekcja.
Nie będę się upierać, że nowa.
Może ta sama z uaktualnionym oprogramowaniem?
Trzydzieści osiem i pięć oraz upiorny kaszel zeszło właśnie z sufitu, śpiewa  i tańczy, w ręku marakasy - opakowania kolorowych groszków (wyłudzone na status obłożnie chorego). Zatańczyło, padło na dywan po wyjątkowo udanym fouetté i próbuje odgryźć sobie stopę. W nocy wstało i recytowało alfabet.
Trzydzieści osiem i pięć oraz upiorny kaszel żywiłoby się paracetamolem w płynie o smaku syntetycznych truskawek, życzy sobie samodzielnie dozować sól morską do nosa w dezodorancie oraz ciska nią furia, gdy odłączyć ją od inhalatora. Nie uwierzyłabym, ale widziałam!
Przestała jeść [2].
Bezbłędnie odnajduje ponad setkę słów wyrażonych w obrazkach.
Miewa przebłyski samokrytyki.
Łączy [3].
Gdy knuje, układa usta w owal z obrazu Muncha.
Trochę się niepokoję, że mi wirus mutuje potomstwo.

[2] Nie żeby jej to zaszkodziło, ale nie jestem przyzwyczajona do dań
zwracanych [4]

[3] Before. After. 
After lakonicznie.

[4] Skoro o zwracaniu. Dżordż miał pecha znaleźć się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie.
Ja też.

(...)
Gdzieś w australijskim interiorze przy autostradzie na Wiszącą Skałę...

(...)
Nie proś Rapunzel o przedziałek.
Reklamacji zakład nie uwzględnia.

©kaczka