1205

[18 Nov 2012]

(...)
Ronda.
Droga przez sąsiednią wieś przypomina trasę kulki we flipperze.
Narozstawiali tam w poprzek jezdni takich metalowych płotków, wybrzuszyli asfalt, dołożyli dziury w bruku, obsadzili zakręty gęstym bluszczem, upstrzyli trasę przejściami dla pieszych na guziki, a jakby tego mało wsadzili trzy ronda.
Jedno za drugim.
Dojeżdżając slalomem do pierwszego należy gwałtownie zmienić pas, bo się ta droga na pół samochodu nagle wystrzępia na dwie.
Nie zmienisz pasa, będziesz wiecznie krążyć po rondzie. Sprawdziłam.
Zjeżdżając z ronda trzeba gwałtownie zmienić pas, bo utknie się w drugim rondzie, którym po pięciu metrach kończy się ten półmetr szosy.
(Widziałam turystów, którzy krążą tam od tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego czwartego.)
Wisienką jest trzecie, miniaturowe rondo, rondo z domku dla lalek, w które wpada się natychmiast, bez ostrzeżenia, wyjeżdżając z drugiego ronda.
Można byłoby go nie zauważyć, ale ktoś przezornie ustawił na nim betonową doniczkę z pelargonią.
- DLACZEGO? Dlaczego te ronda?! – pytam tłukąc głową o kierownicę gdzieś na poboczu.  – Przecież można było przez tę wieś prostą drogę!
- Ronda wymyślili Francuzi! – obrusza się staruszeczka.
Wymyślili też Sauvignon Blanc i Moneta.
Oczywiste, że należało wybrać ronda (!).

(...)
Są też najjaśniejsze strony.
Dynia gubi na trasie torbę frotek do włosów.
Znajdujemy ją wychodząc ze sklepu po godzinie zakupów.
Ktoś znalazł, oparł o ścianę, torba czeka.
Nieustannie się dziwię.


©kaczka