1080-1081

[24-25 Mar 2012]

(...)
Cieplej niż w Rzymie i Madrycie.
Wyspa zrzuca ubrania i zzuwa kozaki na stylonowym futrze.
Skutkiem tegoż, jak okiem sięgnąć nudyści i japonki.
Wietrzą się przygnębione od wilgoci pierzyny.
Piorą się w popłochu kołdry, dywany i powłoki.
(Łopocą nad wsią jak sztandary zwycięstwa nad  pleśnią i grzybem.)
Po trawnikach rozrzucone ludzkie, w głębokim tłuszczu osmażone, nieruchome zezwłoki.
(Aż chciałoby się obrysować białą kredą i udawać, że to CSI Miami.)
Koty kładą się na grzbietach w gorącym piasku i rozpychają nogami w słonecznych, elastycznych plamach.
Cieplej to reglamentowany towar na tej Wyspie.
Trzeba rwać ile się da.
Delektować nagłą, łaskawą pór roku odmianą.
Sezon drugich urodzin trwa.
Zimne piwo i bacon butties dla dorosłych.
Dla dziatek – czekolada, blade kiełbaski i kanapki w kształcie kaczuszek.
Impreza się rozkręca.
Dziatki wyjadają ptakom z karmnika, rykiem, smarkiem i przemocą rozwiązują kwestie własności, próbują opuścić lokal metodami żywcem przeniesionymi z Alcatraz.
Rubenito donosi na Dynię fałszywym świadectwem, Henryczek się przestraszył, że się zgubił, więc logiczne, iż się schował, Klaudyna obłupuje farbę u drzwi wyjściowych, Dynia przygrywa na basowej gitarze Edkowi, który właśnie usnął.
Ktoś kogoś tłucze po głowie, ktoś ryczy, ktoś wyje, ktoś inny zawodzi, Edek się budzi i łka, bo jest głodny.
Ot, słoneczna, letnia sielanka.
Popołudniem, pierwszy i pewnie ostatni raz w tym roku rozkładam się z książką na trawniku.
Muszę zdążyć przed rozdmuchem alergenów.
Dynia przynosi swoje książki.
Leżymy w trawie i czytamy.
Przez chwilę.
Lato.

(...)

©kaczka