[209]

[28 Sep 2015]

(...)
Hauptcioteczka, o czym zdaje się, już niejednokrotnie wspominałam, wyraża przekonanie, że wszyscy na świecie mówią po niemiecku, tylko często nie zdają sobie z tego sprawy.
Po prostu nie wiedzą, że potrafią.
Podczas jednej z podróży transatlantykiem ujął Hauptcioteczkę spersonalizowany serwis językowy. Panienka wypuszczająca turystów z okrętu na ląd (opcjonalnie wpuszczająca ich z powrotem), choć narodowości była południowoafrykańskiej, za każdym razem witała Hauptcioteczkę i Hauptwujaszka solidnym: Grüß Gott! Cioteczka była pełna podziwu, albowiem pasażerowie byli z rozmaitych stron świata, mówili w niezliczonych narzeczach, a tu pach! zawsze Hauptcioteczkę witało lub żegnało bezbłędne: Grüß Gott!
Po kilku dniach Hauptcioteczka zaczęła dociekać, jak działa ten system? Czy to ona emituje germańskie fale radiowe? Czy zdradza ją fryzura? Skarpety Wujaszka nabite w sandały? Wystający z kieszeni Frankfurter Allgemeine? Czy może, zgłosiła już taką ilość zastrzeżeń do odcienia lazuru otaczającej ją wody lub aranżacji warunków atmosferycznych, że znana jest całej obsłudze bez wyjątku?
Nie uzyskawszy jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, uznała, że dla dobra ludzkości winna przede wszystkim podnieść panience Deutsch als Fremdsprache na nieco wyższy poziom.
Przystąpiła więc do południowoafrykańskiej hostessy z żarliwą przemową na temat leksykalnej dystrybucji 'Grüß Gott!' na terenie Bundesrepubliki. Że i owszem, to bardzo miłe, ale gatunkowo endemiczne dla Bawarii i że jako reprezentantka kantonów północnych wolałaby Moinmoin!, a zasadniczo to wystarczy jej nawet utylitarne: Guten Tag!
Panienka załopotała rzęsami w zdumieniu, rozłożyła bezradnie ręce sygnalizując , że pokonała ją kompleksowość przekazu i w panice zaczęła rozglądać się na boki szukając ratunku.
Ratunek, jak w trzeciej klasie Titanica, nie nadchodził. Hauptcioteczka niezrażona, zaczęła ponownie, tyle, że głośniej.
Przy trzecim lub czwartym podejściu, choć panienka nadal wypierała się ukrytych genetycznych predyspozycji do konwersacji po niemiecku, a poziom decybeli wzrastał, nastąpił przełom.
Hauptcioteczka krzyczała: Guten Tag! Kein Grüß Gott!, a panienka o synapsach już nie al dente: ‘You lost your CRUISE CARD?!’
Okazało się, że to nie było Grüß Gott!
To było Cruise Card.

(...)
Kryzys uczęszczania do placówki nastąpił w piątek.
Przyjęłam to nieomal z pewną ulgą, bo nie lubię żonglować odbezpieczonym granatem.
Wybuchło.
Mniej więcej w ten deseń.
‘Odbierz mnie zaraz po śniadaniu, nikt ze mną się nie chce bawić, siedzę tam samiuteńka w kąciku, a poza tym kocham cię najbardziej na świecie i chcę cię przytulać przez cały dzień, a Biskwit to jest z tobą w domu.’ (Do tego oczy skrzywdzonego szczeniaczka.)
Opis zdarzeń ma się tak do rzeczywistości, jak narracja w Bildzeitung. Zaglądam przez okna przebrana za las podchodzący pod zamek, więc wiem.
Ale rozsądek nie zawsze wystarcza, by wykarczować absurdalne poczucie winy.
O korzeniach jak perz.

(...)
Dynia kopiuje żywych. Dziś na palecie ksieżniczka Wasiuczyńska.
(Do wartości dzieła Dyni należy doliczyć jedną kuchenną gabkę, którą musiałam poświęcić na ołtarzu sztuki.)

©kaczka