[203]

[6 Sep 2015]

(...)
Minął pierwszy tydzień pośród Szwabskich Kluseczek.
Nazwa ta jest raczej nieadekwatna, bo wystarczy poczytać imiona nad wieszaczkami i natychmiast okazuje się, że placówka jest tak międzynarodowa jak poprzednia, a Szwabskich Aborygenów można policzyć tam na palcach jednej ręki.
(Najbardziej egzotyczna jest węgierska diaspora, której istnienia nie podejrzewałam. Grupa węgierskich matek zostawia rano dzieci, wychodzi z przedszkola i pogrąża się w dyskusji. Gdy wracam kilka godzin później wciąż tam stoją i dyskutują!)
Nadal spieramy się z Norweskim o grafikę nad wieszaczkiem Dyni.
Ja obstaję, że to bawarska budowla sakralna, on, że Sobór Błogosławionego Wasyla.
Już w drugim dniu uczęszczania do placówki, Dynia wymieniła ‘bye bye’ na ‘paka’ oraz ogarnęła ‘spasiba’, więc możliwe, że Sobór.
W trzecim dniu uczęszczania Dynia zapadła na katar (trzymajcie mnie!) oraz oznajmiła, że ma przyjaciół – konkretnie gromadkę mikrych, różnokolorowych, bezimiennych [1] chłopców, którzy w pudełkach ze Spajedermanem przynoszą proletariackie kanapki z szynki i ciemnego chleba. Zapytana, jak to się stało, że się zaprzyjaźniła tak hurtowo, wzruszyła ramionami i odrzekła ‘I told them from now on you are my friends’.
(Prawdopodobnie żaden nie odważył się zaprotestować.)
W czwartym dniu Dynia zażądała kanapek z szynką (‘chleb, masło, szynka, chleb’) oraz – szfak! – odkryła, że do placówki może dojeżdżać rowerem [2].
Podsumowując tydzień adaptacyjny: Dynia ma katar, Biskwit ma katar, a ja i Norweski gorączkę, ból gardła i przeczucie, że znowu stanowimy nowoodkryty ląd dla kolejnej partii szczepów chorób oddziecięcych.


[1] Dynia nie ma pamięci do imion.
[2] Znoszenie z pierwszego piętra roweru, wózka, Biskwita i Dyni przypomina zadanie z kozą, wilkiem i kapustą. Trzymanie wszystkich w piwnicy też nie ułatwia sprawy.

(...)
Sto lat, Norweski!
Dynia zamawiała.

 ©kaczka