[205]

[15 Sep 2015]

(...)
Korzystając z tej niezwykłej  okazji, jaką oferuje tymczasowa bezdzietność, uklepałam, wygładziłam i przyprasowałam po wierzchu napędzaną przez dziateczki entropię.
Przesunęłam meble i ściany.
Ubrałam roznegliżowane lalki i inne welurowe wypchańce. (Puchatku, ty ekshibicjonisto!)
Połączyłam rozdzielone skarpety.
Zatemperowałam i ułożyłam w porządku alfabetycznym kredki.
Pod osłoną nocy, odziana w ciemny prochowiec i przeciwsłoneczne okulary, ze sztucznie doklejonym wąsem, wywiozłam, lekko licząc, kwintal dupersztyncli.
Omszałych patyczków, pordzewiałych śrubek, dziurawych pudełek, ogryzionych plejmobilowych peruczek, wnętrzności wyrwanych gołymi rękami z jaj z niespodzianką, nieprzyklejalnych kalkomanii, niepiszących flamastrów, połamanych kredek, bezcennych notatek,  listów miłosnych, papierków po cukierkach, spontanicznych ilustracji do poezji i prozy, pojedynczych pantofelków Barbie (... i żadnej z was, kopciuchy, nie odnajdzie już Ken królewicz! Nanananana!), oryginalnych rogów jednorożców, wróżych skrzydeł, wielkanocnego nabiału, świątecznej jedliny, suszonej padliny, papierowego kwiecia, makiet kosmodromów, wytrychów i płazów z plasteliny.
Wywiozłam i zakopałam na rozstajnych drogach.
Wbiłam osikowe kołki, wystrzeliłam w grunt cały magazynek srebrnych kul, a spulchnioną w ten sposób ziemię obsiałam czosnkiem.
Naiwnie liczę, że nie wykopią się z grobu, jak Lisbeth Salander, i nie powrócą.
Kredkom zrobiłam zdjęcie.
Będę mu się przyglądać w nadchodzącej godzinie próby.

(...)
Dwa tygodnie temu spotkałam prusaka.
Cóż w tym dziwnego, wzruszycie ramionami, jak Prusy to i prusak.
Tyle, że ten miał czułki, sześć nóg i zażywał krioterapii w naszej lodówce.
Krew zalała mi oczy, w żyłach zabulgotała krew przodków o niezidentyfikowanej proweniencji (pasowałoby 'tatarska', ale powątpiewam; niezorientowanym przypominam, że przy każdej nadarzającej się okazji to Fińczycy, nie Tatarzy, nieodmiennie chcą mnie usynowiać).
Wbrew pozorom bywam porywcza i gwałtowna, więc zabiłam prusaka tak niestosownie, że do sekcji zwłok nie złożyłaby go w całość nawet drużyna CSI Miami.
(Błąd. Ale nie uprzedzajmy faktów.)
Powiało grozą.
Ponieważ zrywanie podłóg jest wyczerpujące, zaczęłam od szukania winnych.
Na pierwszy rzut, poszedł Norweski, znoszący do domu nieprzyzwoitą lekturę. Konkretnie ‘Metamorfozę’ Kafki. (... bo zawsze chciałem przeczytać, a ma tylko kilka stron...)
Na drugi, oni wszyscy. Norweski, Dynia, Biskwit, co uparli się, aby wpędzić mnie do grobu po śladzie gęsto sypanym okruchem. Cóż z tego, że jedzą przy stole? Jedzą, wstają i sypią.
Kopiec kaczki, która poległa z miotełką.
(Biskwit ma szczególny dar. Jakby go po jedzeniu nie przetrzeć, nie wytrzepać, nie wprawić w ruch wirowy i tak zawsze coś skryje w rękawie, mankiecie lub policzkach.)
Wiedząc, że nie wygram z materią, już praktycznie podcinałam sobie żyły, gdy na szczęście (!) kilka dni później, patrolując mieszkanie spotkałam na ścianie żałobnika. Prusaka numer dwa, który prawdopodobnie przybył na pogrzeb.
Tym razem, osobnika pochwycono i poddano serii testów mających ujawnić jego przynależność gatunkową.
Testy obejmowały świecenie prusakowi w oczy latarką (pozostawał niewzruszony), określenie tonacji kolorystycznej wdzianka z chityny (myślisz, że bardziej latte, czy cappuccino?), niezdarne próby ustalenia obecności dwóch czarnych pasków na wdzianku (trudno to uczynić, gdy wszystkie szklanki w domu są z mętnego szkła), pełzanie za prusakiem,by przekonać się, czy lata (tak jakby) oraz zrzucanie prusaka ze stołu (w tym samym celu). Ubaw po pachy (!)
Ostatecznym testem miało być zainscenizowanie prusakowi obfitego bufetu. Fałszywy prusak winien skonać z głodu przy pełnym stole.
Mimo lektury Kafki, a może właśnie przez nią, ten pomysł wydał nam się dość niehumanitarny i po sesji zdjęciowej wypuściliśmy ledwo żywego prusaka do ogródka sąsiadów.
Dziś przyszło potwierdzenie z Katedry Entomologii Stosowanej, oddział: Karaczany.
‘Pani się nie przejmuje, to dzika, bezbronna, pokojowo nastawiona, południowa odmiana wegetariańskiego, stepowego prusaka. Jesień idzie. Prusaki szukają domu.’
I pustego talerza przy wigilijnym stole?


(...)
Kredki alfabetycznie oraz Dynia notuje.

(...)
Poprosiłam, żeby z tej Północy jako suwenir przywieźli mi plecak.
Napisali, że nie mogą znaleźć, ale za to kupią mi porcelanową miskę na cukierki: ‘pamiętasz, w tym sklepie na rogu, w którym osiem lat temu razem robiliśmy zakupy’.
Pamiętam, ale chrzaniąc romantyzm chwili, zwierzę się, że niepokoi mnie wizja transportu Dyni, Biskwita i porcelanowej miski w jednej walizce.
Macierzyński pragmatyzm, jego mać.



©kaczka